Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος

Η ελληνική εθνική μειονότητα, όπως εξακολουθεί να αναγνωρίζεται από το επίσημο αλβανικό κράτος σήμερα, είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά και γεωγραφικά και η πιο αναπτυγμένη εθνική μειοψηφία στην Αλβανία, η οποία αποτελεί το 1,1%-4,9% του συνόλου του αλβανικού πληθυσμού. Ο ελληνικός πληθυσμός ζει στις νότιες περιοχές της Αλβανίας, στις περιφέρειες Αργυρόκαστρου, Αγίων Σαράντα, Δέλβινου και Πρεμετής, οι οποίες ανήκαν γεωγραφικά και ιστορικά στη βόρεια περιοχή της Ηπείρου, δηλαδή στη Βόρειο Ήπειρο. Οι περιοχές αυτές συγκροτούν την αποκαλούμενη «μειονοτική ζώνη», η οποία ορίστηκε αυθαίρετα τον Νοέμβριο του 1921 διά της αποφάσεως της Πρεσβευτικής Συνδιάσκεψης των Παρισίων, σύμφωνα με την οποία η ελληνόφωνη περιοχή της Βορείου Ηπείρου κατακυρωνόταν οριστικά στην Αλβανία. Από τις εδαφικές αξιώσεις της Ελλάδας εκείνη την εποχή, εξαιρέθηκαν οι περιοχές της Κορυτσάς, της Κολόνιε και του Λεσκοβικίου, όπου παραδοσιακά υπήρξε συμπαγές ελληνόφωνο στοιχείο και όλος ο βλαχόφωνος ελληνισμός της Αλβανίας, που διαβιούσε εγκατεσπαρμένος σε όλη τη νότια ενδοχώρα.