Το οδικό δίκτυο της Μικράς Ασίας επί Βυζαντίου

1.1. Τα είδη, οι χρήσεις και η σημασία των βυζαντινών δρόμων

Οι Ρωμαίοι διέκριναν τους δρόμους σε δημόσιους (viae publicae) και ιδιωτικούς (viae privatae). Οι Βυζαντινοί διατήρησαν αυτή τη διάκριση με κάποιες προσαρμογές στις συνθήκες της εποχής τους. Έτσι στο Βυζάντιο το οδικό δίκτυο περιλάμβανε τις κεντρικές αρτηρίες (δημοσία ή βασιλική οδός-στράτα ή λεωφόρος ή τρίβος), τους επαρχιακούς δρόμους (πλαγία οδός), που συνέδεαν τις μικρές πόλεις με τα μεγάλα αστικά κέντρα και τα χωριά, και τους αγροτικούς δρόμους, που συνέδεαν τα χωριά με τη γύρω περιοχή και αυτήν με τις μικρές πόλεις. Οι τελευταίοι ανήκαν κατά τμήματα σε ιδιώτες κτηματίες, αλλά χρησιμοποιούνταν από όλη την αγροτική κοινότητα και γι’ αυτό δεν διέφεραν από τους ιδιωτικούς δρόμους των Ρωμαίων. Αγροτικός δρόμος ήταν και το μονοπάτιον, φυσικός ή τεχνητός δρόμος, που συχνά, όταν το έδαφος ήταν επικλινές, υποστηριζόταν από ανάλημμα.