Στο Καράβι – Ξεριζωμένη Γενιά

Κάποτε σταμάτησε ο θρήνος και το μοιρολόι. Μονάχα λυγμοί κι αναφιλητά ταράζουν τ’ ανθρώπινα ρημάδια. Αυλακιές στα μάγουλα η καυτή αρμύρα απ’ τα μάτια. Τρεμουλιάζουν τα σφαλιγμένα στόματα. Πηχτή χολή το σάλιο. Αγκάθια, οι πρησμένες αμυγδαλές, ξεγδέρνουν το λαρύγγι. Αγκομαχά το καράβι απ’ το φορτωμένο πόνο.