Η κοινωνική πρόνοια  από την αρχαία Ελλάδα στο Βυζάντιο

 

Ίσως η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στο Βυζάντιο και τη Δύση ήταν η ύπαρξη, στο πρώτο, ενός εκτεταμένου «κράτους πρόνοιας», με ένα οργανωμένο σύστημα από ορφανοτροφεία, πτωχοκομεία και νοσοκομεία, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Rutgers και της Ν. Υόρκης, π. Δημήτριο Κωνσταντέλο, συγγραφέα του βιβλίου Βυζαντινή φιλανθρωπία και κοινωνική πρόνοια, η παράδοση της «φιλανθρωπίας» και της «κοινωνικής πρόνοιας» «αναπτύχθηκε σαν άμεση κληρονομιά της αρχαίας ελληνικής φιλανθρωπίας ή αγάπης» και «η βυζαντινή φιλανθρωπία προήλθε ως επί το πλείστον από το πνεύμα και τη σκέψη του αρχαίου ελληνισμού»[1].