Οι Δρυίδες δεν ήταν απλά ιερείς, βάρβαροι ιερείς (αν και οι αρχαίοι συνήθιζαν να τους αποκαλούν «φιλοσόφους») ενός απομακρυσμένου λαού, δεν ήταν απλά μια κλειστή ομάδα ανθρώπων που μοιράζονταν μυστικά και κρυφές γνώσεις μεταξύ τους, αλλά μια ομάδα ανθρώπων διαφόρων επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων που έχουν μια συγκεκριμένη πρακτική και στάση ζωής. Οι πηγές μας γι’ αυτούς προέρχονται από Έλληνες και Ρωμαίους.
-modified.jpg)
Ακόμα και σήμερα στους δρόμους της Πιονγιάνγκ βλέπεις να κυκλοφορούν αρκετά «Volvo 144». Χρησιμοποιούνται κυρίως ως ταξί και όσοι έχουν βρεθεί στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορεάς τονίζουν ότι είναι σε εντυπωσιακά καλή κατάσταση. Τα σουηδικά αυτοκίνητα έφτασαν στην ασιατική χώρα μισό αιώνα πριν και ακόμα δεν έχουν πληρωθεί από το καθεστώς.
Το ταξίδι μέσα στον χρόνο με την βοήθεια των αριθμών της ΕΛΣΤΑΤ για τον αριθμό των γεννήσεων στην Ελλάδα και τις ηλικίες της μητρότητας, αποκαλύπτει πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι έχουν αλλάξει κατά πολύ οι ηλικίες στις οποίες μια γυναίκα γίνεται μητέρα στη χώρα μας. Ενώ το 1980 οι περισσότερες γυναίκες έκαναν παιδί έως τα 25, με τις περισσότερες γεννήσεις να προκύπτουν σε ηλικίες από 15 έως 29, η πραγματικότητα του 2022 είναι εντελώς διαφορετική: Το «αόρατο φράγμα» των 30 ετών - μία ηλικία που αποτελούσε «ταμπού» πριν από μερικές δεκαετίες, ασκώντας ψυχολογική πίεση στις γυναίκες να αποκτήσουν παιδί πριν περάσουν αυτό το όριο - έχει μετατοπιστεί σε εντυπωσιακό βαθμό.
To κείμενο αποτελεί εισήγηση στο Συνέδριο “1922-2022 Μνήμη Μικρασιατικού Ελληνισμού”, που διοργάνωσε η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (14-15 Οκτωβρίου 2022). Τίτλος Α΄ Συνεδρίου “Η κατάρρευση των Αυτοκρατοριών (1914-1923) και η Γενοκτονία των Χριστιανών από τους Οθωμανούς και τους Νεότουρκους: Μικρά Ασία, Πόντος, Ανατολική Θράκη, Αρμένιοι, Ασσύριοι“. Η εισήγηση δημοσιεύεται στα Πρακτικά του Α΄ Συνεδρίου, Εκδόσεις Αρχονταρίκι, 2023, σελ. 115-125.
Η αποτυχία της μικρασιατικής εκστρατείας οφείλεται, αναμφισβήτητα, στον εσωτερικό διχασμό, τις λανθασμένες αρχικές εκτιμήσεις για τη δυνατότητα επίτευξης του στόχου, την υπερεξάπλωση του μετώπου σε απολύτως εχθρικές περιοχές και τα σφάλματα επί του πεδίου. Καθοριστικό ρόλο, όμως, στη τελική έκβαση, έπαιξε η εχθρική στάση, σαφής ή κεκαλυμμένη, προς την ελληνική παρουσία στο μικρασιατικό έδαφος, όλων των βασικών διεθνών δρώντων της εποχής. Πλην, βεβαίως, της Αγγλίας, τις υποδείξεις της οποίας ακολουθούσαν ευλαβικά όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες. Για τον λόγο τούτο, άλλωστε, ο Άγγλος υπουργός Εξωτερικών, και βασικός μέτοχος της TurkishPetroleum Coy[1], George Curzon, αισθανόταν τύψεις μετά την επονείδιστη εκτέλεση των εξ[2]. Ωστόσο, κοινός, ανομολόγητος, στόχος των άλλων μεγάλων δυνάμεων της Entente, Γαλλίας και Ιταλίας, καθώς και των ΗΠΑ[3], ήταν η αποτροπή της δημιουργίας αγγλικών διαδρόμων επιρροής που θα κατέληγαν στις πετρελαιοφόρες περιοχές της Μοσούλης και της Κασπίας. Έτσι, είτε συνεργάστηκαν με τον Μουσταφά Κεμάλ, είτε κράτησαν αιδήμονα ουδετερότητα, επίσης επ’ ωφελεία της τουρκικής πλευράς.
