Στον μύθο του Προμηθέα και του Επιμηθέα που μας διηγείται ο σοφιστής Πρωταγόρας στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα, ο Επιμηθέας που ανέλαβε να μοιράσει όλα τα χαρακτηριστικά και τα προτερήματα στους ζωντανούς οργανισμούς κατά τη δημιουργία του κόσμου δώρισε αφειδώς σε όλα τα ζώα αυτά που χρειάζονταν για την επιβίωσή τους. Τελευταίον όμως άφησε τον άνθρωπο και πλέον δεν του είχε μείνει τίποτα για να του δώσει. Έτσι, ο άνθρωπος έμεινε γυμνός και αδύναμος να αντιμετωπίσει τα στοιχεία της φύσης και ο Προμηθέας ανέλαβε να αποκαταστήσει αυτήν την αδικία δίνοντας στους ανθρώπους τη φωτιά.
Η αρπαγή της γης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αθήνα του έβδομου π.Χ. αιώνα. Στα δικαστήρια, κέρδιζε όποιος είχε χρήματα να δωροδοκήσει τους δικαστές. Η προμήθεια έδινε κι έπαιρνε κι είχε ημιεπίσημα οριστεί στο 10%. Γι’ αυτό και τους δικαστές που δε δέχονταν να δωροδοκηθούν, τους έλεγαν αδέκαστους: Χωρίς το ένα δέκατο, χωρίς το 10%. Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οι ξεσηκωμοί των αδικημένων διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και ουσιαστικά βασίλευε η αναρχία και το δίκιο του πιο δυνατού.
Τον Απρίλιο του 1909, ο έκπτωτος σουλτάνος Αμπντουλχαμίτ Β’, μαζί με τις πέντε από τις δεκατρείς (κατ’ άλλους δεκαέξι) συζύγους του, τις τρεις κόρες και τους δύο γιους του, επιβιβαζόταν από τον σιδηροδρομικό σταθμό Σίρκετζι της Κωνσταντινούπολης στο τρένο που θα τον οδηγούσε στον τόπο εξορίας του, τη Θεσσαλονίκη. Στη συνοικία των Εξοχών στη Θεσσαλονίκη, η βίλα του Ιταλοεβραίου Καρόλου Αλλατίνι, που χτίστηκε το 1899 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι (Vitaliano Poselli), θα αποτελούσε για τα επόμενα τρία χρόνια φυλακή για τον εξόριστο σουλτάνο και την οικογένειά του.
