Η απότομη διακοπή του μήνα του μέλιτος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις λόγω του Κυπριακού το 1954-1955 δεν μπορούσε να αφήσει ανέπαφους τους Ελληνορθόδοξους της Πόλης και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθώς η Αγκυρα κατέστησε σαφή την πρόθεσή της να χρησιμοποιήσει το διπλωματικό πλεονέκτημα της Τουρκίας στο ελληνοτουρκικό μειονοτικό ισοζύγιο που είχε επιτευχθεί με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923.
Το ναυάγιο Α/Π ΠΑΝΑΓΗΣ προκλήθηκε λόγω κακοκαιρίας στην Επανωμή Χαλκιδικής το 1936. Ναυπηγήθηκε ως OLGA στη Γένοβα το 1895 και σύντομα πουλήθηκε στη Cie. Maritime Marmara. Το 1902 το αγόρασε ο Μιχάλης Ν. Βερνίκος, ενώ με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου πουλήθηκε παίρνοντας το όνομα FRANCE. Το 1923 αγοράστηκε εκ νέου από τον Μιχάλη Ν. Βερνίκο και μετονομάστηκε σε ΠΗΝΕΛΟΠΗ. Το τελικό του όνομα το πήρε το 1924 όντας ιδιοκτησία του πλοιάρχου Γεράσιμου Φωκά.
Το ιταλικό πλοίο «Citta di Genova» (πόλη της Γένοβας), τορπιλίστηκε και βυθίστηκε τον Ιανουάριο του 1943. Τέτοιου είδους ειδήσεις ήταν συνηθισμένες εκείνη την περίοδο και δεν γίνονταν πρωτοσέλιδα.
Η τουρκική εκδοχή για το γιαγκίνι της Σμύρνης, την πυρκαγιά που ξεθεμελίωσε τη μητρόπολη του μικρασιατικού ελληνισμού στις 13-14 Σεπτεμβρίου 1922, βρίσκεται στον αντίποδα της ελληνικής θέσης: Πολλοί τούρκοι ιστορικοί, εκπρόσωποι της καθεστωτικής ιστοριογραφίας, θεωρούν υπαίτιο τον ελληνικό στρατό, που “έκαψε την πόλη κατά την αποχώρησή του” (παραβλέπουν βέβαια ότι η αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων είχε ολοκληρωθεί στις 9 Σεπτεμβρίου), ενώ άλλοι επιρρίπτουν ευθύνες σε ελληνικές και αρμενικές εθνικιστικές οργανώσεις ή σε άτομα που συνεργάζονταν με τον ελληνικό στρατό. Τελευταία προβάλλεται ιδιαίτερα μια νέα «επίσημη» θέση, που αθωώνει τους Έλληνες και ενοχοποιεί τους Αρμενίους. Σύμφωνα με αυτή, τη φωτιά την έβαλαν Αρμένιοι τρομοκράτες, που είχαν φορέσει στολές Τούρκων στρατιωτών! Οι απόψεις αυτές δεν αντέχουν σε κριτική και αντιμετωπίζονται με θυμηδία ακόμη στην Τουρκία.
