Martin Luther King: Ένα όνειρο, που θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας...

Σαν χθες, 14 Οκτωβρίου, πριν από μισό αιώνα ο Martin Luther King μάθαινε πως του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης. Γιατί ο λόγος του "Έχω ένα όνειρο" είναι ένας από τους πιο σημαντικούς και πάντα επίκαιρος.

Το σκοτάδι δεν μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Μόνο η Αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό
Ήταν 14 Οκτωβρίου του 1964, όταν ένα τηλεφώνημα ξύπνησε τον Martin Luther King, ο οποίος βρισκόταν στο νοσοκομείο της Ατλάντα για να αναρρώσει μετά από τις έντονες διαμαρτυρίες κατά των φυλετικών διακρίσεων και τις επιθέσεις που δεχόταν από ρατσιστές. Ήταν η σύζυγός του, Coretta Scott King, από τα χείλη της οποίας άκουσε τη χαρμόσυνη είδηση ότι του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, το οποίο παρέλαβε αργότερα, τον Δεκέμβριο στη Στοκχόλμη.


Ωστόσο, ο οραματιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ηγέτης των Αφροαμερικανών και εφημέριος, που πάλεψε ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό, Martin Luther King δεν επαναπαύτηκε ακόμα και μετά το Νόμπελ, αλλά εγκαταστάθηκε στη Σέλμα της Αλαμπάμα,  και ανήγγειλε την έναρξη μιας καμπάνιας, για τα δικαιώματα των μαύρων, με τίτλο: «Πρόγραμμα Αλαμπάμα», ενώ οργάνωσε διαδήλωση για το δικαίωμα ψήφου στους μαύρους.

Μάλιστα, φυλακίστηκε ενώ ο πρόεδρος Τζόνσον χαρακτήρισε τα γεγονότα της Σέλμας «μια αμερικανική τραγωδία» κι έστειλε τον ειδικό απεσταλμένο του Κόλινς για να συζητήσει με τους ρατσιστές ηγέτες, χωρίς ωστόσο να γίνει τίποτα.
Ο Martin Luther King δε σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται. Κομβική χρονιά αποτέλεσε  το 1963 όπου ως εκπρόσωπος της Χριστιανικής Διάσκεψης του Νότου (SCLC), μαζί με ακόμα πέντε ηγέτες οργανώσεων που μάχονταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διοργανώνουν την Μεγάλη Πορεία στην Ουάσινγκτον.
Ήταν 28 Αυγούστου,  όταν 200.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Λίνκολν διεκδικώντας την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και διαδηλώνοντας υπέρ της φυλετικής ισότητας. Στη συγκέντρωση αυτή εκφωνήθηκε και ο θρυλικός λόγος του «I Have a Dream».

Τα λόγια του αποτέλεσαν θεμέλιο λίθο για την κατανόηση της κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής εκείνης της εποχής. Το κυρίαρχο μήνυμα ήταν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι παρόλο που η πραγματικότητα τότε στις ΗΠΑ ήταν εντελώς διαφορετική, εκείνος ένιωθε πως αυτό πρέπει να αλλάξει στο μέλλον. Επιχειρηματολόγησε με σθένος και πάθος για αυτό που πίστευε και ο λόγος του ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος.
Φαίνεται πως μελέτησε πολύ καλά τη Βίβλο, τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ αλλά και την ομιλία του Αβραάμ Λίνκολν  στο Γκέτισμπεργκ , μια από τις πιο γνωστές ομιλίες στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία εκφωνήθηκε κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, το απόγευμα της Πέμπτης, 19 Νοεμβρίου του 1863, στα εγκαίνια των Εθνικού Στρατιωτικού Νεκροταφείου στο Γκέτισμπεργκ της Πενσυλβάνια, τεσσεράμισι μήνες μετά την νίκη των δυνάμεων της Ένωσης (βόρειοι) κατά της συνομοσπονδίας (νότιοι) στην αποφασιστική μάχη του Γκέτισμπεργκ.
Η προσεκτικά συνταιριασμένη ομιλία του Αβραάμ Λίνκολν, που ακολούθησε άλλες εκφωνήσεις λόγων εκείνη την ημέρα, θεωρήθηκε αργότερα ως μία από τις καλύτερες ομιλίες στην αμερικανική ιστορία. Σε λίγο περισσότερο από δύο λεπτά, ο Λίνκολν επικαλέστηκε τις αρχές της ισότητας των ανθρώπων που ευαγγελίζεται η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και επαναπροσδιόρισε τον Εμφύλιο Πόλεμο ως ένας αγώνα όχι απλώς για την Ένωση, αλλά ως «μια νέα γέννηση της ελευθερίας» που θα έφερνε πραγματική ισότητα για όλους τους πολίτες της.

Ο λόγος του King έχει χαρακτηριστεί "έργο ποίησης", "αριστούργημα" ο οποίος δένει άψογα σε συνδυασμό με την γλώσσα του σώματος, την ένταση και το χρώμα της φωνής του.
Επιχειρώντας μια ανάλυση αυτού, θα μπορούσαμε να τον χωρίσουμε σε δύο μέρη: Στο πρώτο μέρος παρουσιάζει τον αμερικανικό εφιάλτη της φυλετικής αδικίας σε μια κοινωνία που «κοχλάζει» και απευθύνει έκκληση για δράση. Και στο δεύτερο μέρος, όπου σκιαγραφεί το όνειρο που έχει για ένα καλύτερο, πιο δίκαιο μέλλον της φυλετικής αρμονίας και της ολοκλήρωσης. Για αυτό και η πιο διάσημη παράγραφος του λόγου είναι εκείνη στην οποία επαναλαμβάνει συνέχεια «έχω ένα όνειρο».

Το όνειρο του Martin Luther King

Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας, σε ένα γεγονός που θα παραμείνει στην ιστορία του έθνους μας ως η μεγαλύτερη διαδήλωση για την Ελευθερία. Πριν από έναν αιώνα, ένας σπουδαίος Αμερικανός (ο Αβραάμ Λίνκολν), στη σκιά του οποίου στεκόμαστε εμείς σήμερα, υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Αυτή η ιστορική απόφαση αποτέλεσε ένα φάρο ελπίδας για εκατομμύρια Νέγρους σκλάβους, που «καίγονταν» στις φλόγες της αδικίας. Ήρθε ως ένα χαρμόσυνο ξημέρωμα μετά τη μακριά νύχτα της αιχμαλωσίας τους.
To 1963 και μέχρι εκείνη τη μέρα, πολλοί πίστευαν ότι ο σπουδαιότερος λόγος του 19 αιώνα ήταν αυτός του Αβραάμ Λίνκολν. Επικαλούμενος τη ζωή και το έργο του προσδίδει αμέσως αξιοπιστία στον δικό του λόγο, ενώ εξαιρετική είναι η χρήση των λέξεων που ζωντανεύουν εικόνες:  σκιά, φάρος ελπίδας, καίγονταν στις φλόγες, χαρμόσυνο ξημέρωμα, μακριά νύχτα αιχμαλωσίας.  
Αλλά έπειτα από εκατό χρόνια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το τραγικό γεγονός ότι ο μαύρος, ακόμα, δεν είναι ελεύθερος. Εκατό χρόνια μετά, η ζωή του μαύρου είναι ακόμα σακατεμένη, από τα δεσμά του απομονωτισμού και τις αλυσίδες της φυλετικής διάκρισης. Εκατό χρόνια μετά, ο μαύρος ζει σε ένα απομονωμένο νησί ανέχειας, καταμεσής ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας που τον περιβάλλει. Εκατό χρόνια μετά, ο μαύρος ακόμα μαραζώνει στο περιθώριο της αμερικανικής κοινωνίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη χώρα. Ήρθαμε, λοιπόν, εδώ σήμερα για να αναδείξουμε μια άσχημη κατάσταση.
Στο σημείο αυτό η φράση «στο περιθώριο της αμερικανικής κοινωνίας» προσθέτει  την οπτική διάσταση της ιδέας του μαρασμού. Η φράση «εξόριστος στην ίδια του τη χώρα», παραπέμπει  στη βιβλική φράση «ξένος σε ξένη γη», ενώ η επανάληψη της φράσης «εκατό χρόνια μετά» τονίζει πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση.
Κατά μια έννοια, ήρθαμε στην πρωτεύουσα του έθνους μας, για να εισπράξουμε μια επιταγή. Όταν οι αρχιτέκτονες της Δημοκρατίας μας έγραψαν τις μεγαλοπρεπείς λέξεις του Συντάγματος και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, ουσιαστικά υπέγραψαν ένα γραμμάτιο, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί κληρονομιά για κάθε Αμερικανό. Αυτό το γραμμάτιο ήταν μια υπόσχεση, ότι όλοι οι άνθρωποι θα απολάμβαναν το αναφαίρετο δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας και της αναζήτησης της ευτυχίας.
Εδώ ερχόμαστε σε μια μεταφορά, αυτή της επιταγής, του χρέους, που οδηγεί ένα από τα βασικά θέματα της ομιλίας του.
Είναι ολοφάνερο σήμερα ότι η Αμερική έχει αθετήσει αυτή τη δέσμευση, όσον αφορά στους μαύρους πολίτες της. Αντί να τιμά αυτή την ιερή υποχρέωση,
Έχοντας έξυπνα τοποθετήσει τους πατέρες του αμερικανικού έθνους στον ρόλο των οφειλετών, προκαλώντας τη συμπάθειά μας για τους κατόχους του χρέους, ο King εισάγοντας τη λέξη «ιερή» έχει αναγάγει την εν λόγω επιταγή τους σε μια πνευματική υποχρέωση.
η Αμερική έχει δώσει στους μαύρους πολίτες μια ακάλυπτη επιταγή, μια επιταγή που γράφει: «Ανεπαρκείς πόροι».
Εδώ ο King πάει ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας ότι η Αμερική έριξε στάχτη στα μάτια των μαύρων και τους άφησε μια ακάλυπτη επιταγή, και πως τώρα τους χτύπησε τη πόρτα αυτό που ονομάζουμε «ανεπαρκείς πόροι».
Όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η τράπεζα της Δικαιοσύνης έχει χρεοκοπήσει. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν πόροι στο τεράστιο θησαυροφυλάκιο ευκαιριών που υπάρχουν σε αυτό το κράτος. Για αυτό ήρθαμε να εξαργυρώσουμε και να απαιτήσουμε αυτή την επιταγή, η οποία θα μας δώσει το θησαυρό της Ελευθερίας και την ασφάλεια της Δικαιοσύνης.
Ήρθαμε, επίσης, σε αυτό τον ιερό τόπο για να υπενθυμίσουμε στην Αμερική την ανάγκη του «Τώρα».  Αυτή δεν είναι στιγμή για επανάπαυση και καθυστερήσεις. Τώρα είναι η στιγμή για να μεταβούμε από τη σκοτεινή και έρημη κοιλάδα της απομόνωσης στο ηλιόλουστο μονοπάτι της Φυλετικής Δικαιοσύνης. Τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε τη δικαιοσύνη πραγματικότητα για όλα τα παιδιά του Θεού. Τώρα είναι η στιγμή να ανυψώσουμε το έθνος μας από την κινούμενη άμμο της κοινωνικής αδικίας προς το βράχο της αδελφοσύνης.
Συνεχίζεται η ζωηρή οπτική απεικόνιση ενώ δίνεται έμφαση στην κρισιμότητα της κατάστασης και στο γεγονός ότι πρέπει να δράσουν άμεσα.
Θα ήταν μοιραίο για το έθνος να παραβλέψει την επιτακτική ανάγκη της στιγμής και να υποτιμήσει την αποφασιστικότητα του μαύρου. Το φλεγόμενο καλοκαίρι της δικαιολογημένης δυσαρέσκειας των μαύρων δεν έχει τελειώσει, μέχρι να φανεί το αναζωογονητικό φθινόπωρο της ελευθερίας και της ισότητας. Το 1963 δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Και όσοι ήλπιζαν ότι ο μαύρος χρειαζόταν απλά μια εκτόνωση και πως τώρα είναι ευχαριστημένος θα ξυπνήσουν βίαια, αν το έθνος συνεχίσει να παραβλέπει το πρόβλημα. Και δε θα υπάρξει άλλη ανάπαυση ούτε γαλήνη στην Αμερική, μέχρι ο μαύρος να κατοχυρώσει τα πολιτικά του δικαιώματα. Ο ανεμοστρόβιλος της εξέγερσης θα συνεχίσει να ταρακουνά τα θεμέλια του έθνους μας, μέχρι να ξημερώσει η λαμπερή μέρα της δικαιοσύνης.
Καθώς ο King συνεχίζει το λόγο του, κάνοντας σαιξπηρικές νύξεις,  μιλά για τη βία των προηγούμενων καλοκαιριών προσδίδοντας έντονες εικόνες αλλά και για τη πιθανότητα μελλοντικών «εκρήξεων».
Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να πω στο λαό μου, ο οποίος στέκεται στο κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στον αγώνα για να αποκτήσουμε τη νόμιμη θέση που μας ανήκει, δεν πρέπει να πέσουμε σε παράνομες και λανθασμένες πράξεις. Δεν πρέπει να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία, πίνοντας από το ποτήρι της πικρίας και του μίσους.
Ξαφνικά ο King αυξάνει ταχύτητες στο λόγο του. Απευθυνόμενος στους μαύρους τους καλεί σε έναν αγώνα αξιοπρεπή και πειθαρχημένο, χωρίς βία.
Πρέπει να διεξάγουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η δημιουργική διαμαρτυρία μας να ολισθήσει στη σωματική βία. Συνεχώς θα πρέπει να ανυψωνόμαστε στα μεγαλόπρεπα ύψη, όπου θα αντιτάσσουμε τη δύναμη της ψυχής στη σωματική βία, με τη δύναμη της ψυχής. Η εξαιρετική μαχητικότητα, που διακατέχει την κοινότητα των μαύρων, δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε δυσπιστία απέναντι σε όλους τους λευκούς, γιατί πολλοί από τους λευκούς αδελφούς μας, όπως δείχνει η παρουσία τους εδώ σήμερα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία τους είναι αλληλένδετη με τη δική μας.
Επικαλούμενος την δύναμη της ψυχής και όχι την σωματική,  τώρα απευθύνεται σε αυτούς που κάλεσαν για βία. Τους συγχαίρει για την μαχητικότητά τους και το πνεύμα τους, και τους υπενθυμίζει ότι οι λευκοί δεν είναι εχθροί αλλά πως η μοίρα των δύο κοινοτήτων είναι αλληλένδετη.
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι.
Καθώς προχωρούμε πρέπει να δεσμευτούμε ότι θα πορευόμαστε πάντα μπροστά. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Υπάρχουν κάποιοι που ρωτούν τους υποστηρικτές των αστικών ελευθεριών: «Πότε θα είστε ικανοποιημένοι;» Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όσο τα κορμιά μας, βαριά από την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να βρουν κατάλυμα στα φτωχά μοτέλ των αυτοκινητόδρομων ή τα ξενοδοχεία των πόλεων. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, όταν το μόνο που επιτρέπεται στο μαύρο είναι η μετάβαση από ένα μικρότερο προς ένα μεγαλύτερο γκέτο. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, όταν ο μαύρος στο Μισισιπή δεν έχει δικαίωμα ψήφου και ο νέγρος της Νέας Υόρκης δεν έχει τι να ψηφίσει.
Χρησιμοποιώντας την γνωστή και αποτελεσματική τεχνική της ερώτησης, ο King απαντάει σε αυτή με συγκεκριμένες απαιτήσεις που έχει ενώ συνεχίζει με την ίδια συναισθηματική φόρτιση το λόγο του. Παρατηρήστε πόσες φορές χρησιμοποιεί τη φράση «δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι» για να δώσει έμφαση.
Όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δε θα ικανοποιηθούμε μέχρι «η Δικαιοσύνη να τρέχει σαν νερό και η Ηθική σαν χείμαρρος».
Η παραπάνω φράση ήταν η τελευταία από τον μέχρι τώρα προετοιμασμένο λόγο του. Από αυτό το σημείο και έπειτα συνεχίζει αυθόρμητα χωρίς να κοιτάξει ποτέ πια τον λόγο του. Στις επόμενες παραγράφους βλέπουμε ο τόνος να γίνεται πιο προσωπικός και λιγότερο ακαδημαϊκός και πιο συναισθηματικά φορτισμένος.
Δεν ξεχνώ ότι κάποιοι από εσάς έχετε έρθει εδώ έπειτα από πολλά βάσανα και ταλαιπωρίες. Κάποιοι από εσάς έχετε αποφυλακισθεί. Κάποιοι από εσάς, στην αναζήτηση της ελευθερίας σας, έρχεστε από περιοχές όπου υποστήκατε τα πάνδεινα, από τις θύελλες της καταδίωξης και της ωμότητας των αστυνομικών αρχών. Είστε βετεράνοι στον πόνο. Συνεχίστε όμως να μάχεστε με την πίστη ότι η αδικία και ο πόνος σας λυτρώνουν.
Ένα από τα πιο σημαντικά μέρη κάθε λόγου είναι η στιγμή που ο ομιλητής «γνωρίζεται» με το κοινό όπου είτε δείχνει ότι είναι ένας από αυτούς είτε ότι τους καταλαβαίνει πραγματικά. Συνήθως αυτό γίνεται στην αρχή κάθε λόγου αλλά ο King δεν χρειάστηκε να το κάνει αυτό καθώς το κοινό του τον γνώριζε και είχε ήδη ταυτιστεί μαζί του. Έτσι, χρησιμοποιεί αυτή την τεχνική προς το τέλος του λόγου του για να απευθύνει κάλεσμα για δράση.
Επιστρέψτε στο Μισισιπή, επιστρέψτε στην Αλαμπάμα, επιστρέψτε στη Νότια Καρολίνα, επιστρέψτε στην Τζόρτζια, επιστρέψτε στη Λουιζιάνα. Επιστρέψτε στις φτωχογειτονιές και στα γκέτο των βορείων πόλεων, γνωρίζοντας ότι αυτή η κατάσταση με κάποιο τρόπο μπορεί και θα αλλάξει. Ας μην κυλιόμαστε στο βούρκο της απελπισίας.
O King γνωρίζει ότι πρέπει να φέρει το κοινό του πίσω στους επίγειους στόχους. Χρησιμοποιεί μικρές φράσεις και τις επαναλαμβάνει για να «χτίσει» ένα κρεσέντο στο λόγο του και στη χροιά της φωνής του. Όσο μικρότερες είναι οι φράσεις, τόσο πιο εύκολο είναι να έχει ένα ρυθμό ο λόγος του, ενώ η επανάληψη βοηθά στη συναισθηματική φόρτιση.
Λέω σε εσάς σήμερα φίλοι μου ότι, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, ακόμη έχω ένα Όνειρο.
Όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, η λέξη «όνειρο» και το όλο concept της φράσης «έχω ένα όνειρο» δεν υπήρχε στο κείμενο της ομιλίας του. Αυθόρμητα, είχε πει ότι αποφάσισε να επιστρέψει σε ένα θέμα που είχε χρησιμοποιήσει πριν από δύο μήνες στο Ντιτρόιτ, χωρίς να έχει σημειώσεις μαζί, και όπου του έβγαινε.  Και χωρίς τη θεματική «έχω ένα όνειρο» ο λόγος ήταν άψογος, ωστόσο αυτό του προσέδωσε μια τέτοια διάσταση που ξεπέρασε τον χρόνο και τον τόπο της ομιλίας.
Έχω ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο στο Αμερικανικό Όνειρο.
Εδώ, στην πρώτη φράση αφότου έχει παρουσιάσει το θέμα του ονείρου του, συνεχίζει να διευρύνει την απήχηση της ομιλίας του για να συμπεριλάβει όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους μαύρους του ακροατηρίου. Με αυτή και μόνο τη φράση λέει στο υπόλοιπο της Αμερικής ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του πιστεύουν στα ίδια πράγματα, όπως εκείνοι, και ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος φόβου.
Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα εγερθεί και θα υπηρετήσει το αληθινό νόημα της φράσης: «Πιστεύουμε ότι αυτή η αλήθεια είναι αυτονόητη: ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι».
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια, τα παιδιά των πρώην σκλάβων και τα παιδιά των πρώην αφεντάδων θα μπορούν να κάθονται μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα ακόμα και η πολιτεία του Μισισιπή, που καίγεται από τη φωτιά της αδικίας και την καταπίεση, θα μετατραπεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα παιδιά μου θα ζήσουν σε μια χώρα όπου δε θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Έχω ένα όνειρο σήμερα.
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα, από τα χείλη του κυβερνήτη της οποίας τώρα ξεστομίζονται λόγια για παρέμβαση και καταστολή, θα αλλάξει σε μια κατάσταση όπου τα μαύρα παιδιά θα μπορούν να δίνουν τα χέρια με τα λευκά παιδιά και να περπατούν μαζί σαν αδέρφια.
Έχω ένα όνειρο σήμερα.
Η ομιλία αρχίζει να αποκτά περισσότερη ένταση και ρυθμό ενώ επαναλαμβάνει τη φράση «έχω ένα όνειρο»
Έχω ένα όνειρο, πως κάποια μέρα κάθε κοιλάδα θα ανυψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι «σκληρές επιφάνειες θα λειανθούν», οι υπάρχουσες αποκρυσταλλωμένες απόψεις θα αλλάξουν και η δόξα του Θεού θα αποκαλυφθεί σε όλους.
Εδώ έρχονται στο προσκήνιο τα χρόνια του ως ιεροκήρυκας και ποιος θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από τη δύναμη της φωνής του;
Αυτή είναι η ελπίδα μας και με αυτή θα επιστρέψω στο Νότο. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να λαξεύσουμε από το βουνό της απελπισίας ένα βράχο ελπίδας. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις άσκοπες έριδες του έθνους μας σε μια μελωδική αρμονία αδελφοσύνης. Με αυτή την πίστη θα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί, να αγωνιζόμαστε μαζί, να φυλακιζόμαστε και να ορθώνουμε το ανάστημά μας για την ελευθερία, όλοι μαζί, γνωρίζοντας πως κάποια μέρα θα είμαστε ελεύθεροι.
Εδώ αρχίζει να χαλαρώνει λίγο ρυθμό για να επανέλθει αργότερα πάλι. Αν και συνεχίζει να επαναλαμβάνει φράσεις ωστόσο είναι πιο μεγάλες και λιγότερο ρυθμικές, αλλά οι εικόνες που δημιουργεί εξίσου έντονες. Επαναλαμβάνει τη λέξη «πίστη» για να δώσει δυναμική στο λόγο του ενώ στην τελευταία φράση κάνει το ίδιο με τη λέξη « μαζί».
Εκείνη θα είναι η μέρα που όλα τα παιδιά του Θεού θα μπορούν να λένε με νέο νόημα, «χώρα μου, γλυκιά γη της ελευθερίας, για σένα τραγουδώ. Χώρα όπου οι πρόγονοί μου πέθαναν, χώρα καμάρι των προσκυνητών, από κάθε σου πλαγιά άσε την ελευθερία να ηχήσει».
Καθώς πλησιάζει στο τελικό κρεσέντο, κάνει επίκληση στο συναίσθημα, αναφερόμενος στον πατριωτισμό.
Και αν η Αμερική είναι όντως ένα σπουδαίο έθνος, αυτά τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξη. Ας ηχήσει λοιπόν η ελευθερία από τους θαυμάσιους λόφους του Νιου Χαμσάιρ. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα επιβλητικά βουνά της Νέας Υόρκης. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα ψηλά βουνά της Πενσυλβάνια.
Ας ηχήσει η ελευθερία από τα χιονισμένα βουνά του Κολοράντο. Ας ηχήσει η ελευθερία από τις βουνοπλαγιές της Καλιφόρνια. Αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη στη Τζόρτζια. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα όρη Λουκάουτ, στο Τενεσί.
Ας ηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο του Μισισιπή. Από κάθε βουνοπλαγιά ας ηχήσει η ελευθερία.
Όταν επιτρέψουμε στην Ελευθερία να ηχήσει, όταν ηχήσει από κάθε χωριό, από κάθε πολιτεία και από κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να βαδίσουμε γοργά προς εκείνη τη μέρα, κατά την οποία όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι και λευκοί, Εβραίοι και μη, Προτεστάντες και Καθολικοί, θα ενώσουν τα χέρια και θα τραγουδήσουν μαζί το θρησκευτικό τραγούδι: «Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι! Δόξα τω Θεώ, είμαστε επιτέλους Ελεύθεροι!»
«Η Ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο».
Έτσι, έχοντας αγγίξει τη καρδιά και το μυαλό του κοινού, η ομιλία του έρχεται στο αποκορύφωμά της
Γενικά, πέρα από τις φυλετικές διακρίσεις, ο King τοποθετήθηκε και για άλλα θέματα που αφορούσαν γενικότερα στην αμερικανική κοινωνία και στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, όπως τα εργασιακά, η οικονομική δικαιοσύνη και πόλεμος στο Βιετνάμ.
Ήταν το 1968 όταν ηγήθηκε μίας πορείας στο Μέμφις σε συμπαράσταση των απεργών της περιοχής. Εκεί εκφώνησε και την τελευταία του όπως έμελλε ομιλία του «Ανέβηκα στην κορυφή του Όρους».
«Κάποιοι ανέφεραν ότι έγιναν απειλές κατά της ζωής μου δηλαδή τι θα μου έκαναν κάποιοι άρρωστοι λευκοί αδερφοί μας. Δεν ξέρω τι θα συμβεί τώρα. Έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας. Όμως δεν έχει καμία σημασία διότι έφτασα στην κορυφή του όρους. Και δεν με νοιάζει! Όπως όλοι μας, θα ήθελα να ζήσω πολύ. Καλή η μακροβιότητα, μα δεν με απασχολεί τώρα. Θέλω να κάνω το θέλημά Του. Με άφησε να ανεβώ στο όρος. Κοίταξα πέρα και είδα τη Γη της Επαγγελίας. Ίσως να μη φτάσω εκεί μαζί σας, μα απόψε θέλω να σας πω ότι όλοι εμείς, ως λαός, θα φτάσουμε στη Γη της Επαγγελίας! Γι' αυτό, απόψε είμαι χαρούμενος. Δεν ανησυχώ και δεν φοβάμαι τίποτα! Τα μάτια μου έχουν δει τη δοξασμένη έλευση του Κυρίου!», είχε πει στην εν λόγω ομιλία, ενώ μόλις την επόμενη μέρα στις 4 Απριλίου του 1968, ο 39χρονος King δολοφονείται  στο ξενοδοχείο Lorraine από ελεύθερο σκοπευτή με κύμα διαδηλώσεων να ξεσπά σε όλη τη χώρα.

Το άδοξο τέλος

Ήταν 4 Απριλίου του 1968, 6 το απόγευμα και  ο Martin Luther King στεκόταν ακριβώς έξω από την πόρτα του δωματίου του, στον δεύτερο όροφο του ξενοδοχείου Lorraine. Μαζί του ήταν ο αιδεσιμότατος Τζέσε Τζάκσον και ο μουσικός Μπεν Μπραντς. Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ο King έπεσε κάτω χτυπημένος στο δεξί μάγουλο. Η σφαίρα είχε συντρίψει το σαγόνι του. Αιμόφυρτος είπε στον Μπραντς: «Να παίξετε το «Take my hand, precious Lord» στην αποψινή συγκέντρωση, όσο πιο όμορφα μπορείτε».

Μια ώρα αργότερα ξεψύχησε στο νοσοκομείο Σεντ Τζόσεφ του Μέμφις. Ήταν μόλις 39 ετών. Μόλις ανακοινώθηκε από τα μέσα ενημέρωσης η δολοφονία, σε περισσότερες από εκατό πόλεις των ΗΠΑ ξέσπασαν σοβαρά επεισόδια ανάμεσα στους αφροαμερικανούς και την αστυνομία, που κράτησαν μέρες. Στις 9 Απριλίου του 1968, ο Λίντον Τζόνσον κήρυξε εθνικό πένθος και 300 χιλιάδες κόσμος παραβρέθηκε στην κηδεία του μαύρου ιερέα από την Ατλάντα.

Ποιος ήταν ο δολοφόνος;

Στην κλασσική φωτογραφία που απαθανατίζει τη στιγμή της δολοφονίας του Martin Luther King, φαίνονται οι συνεργάτες του να δείχνουν προς ένα συγκεκριμένο σημείο. Ήταν το σπίτι της οδού Σάουθ Μέιν 422 που είχε νοικιάσει ο Τζέιμς Ερλ Ρέι, κατάδικος που είχε αποδράσει από τη φυλακή. Η επίσημη εκδοχή των αρχών ήταν ότι ο πυροβολισμός έγινε από τον Ρέι από το παράθυρο της τουαλέτας, με τουφέκι Remington Gamermaster.

Ο φυγάς συνελήφθη δύο μήνες μετά, όταν προσπάθησε να διαφύγει με πλαστά χαρτιά στην Αγγλία. Ομολόγησε την ενοχή του για να αποφύγει τη θανατική ποινή, όπως τον είχε συμβουλέψει ο δικηγόρος του, τον οποίο όμως έδιωξε μετά και ανακάλεσε την αρχική του ομολογία. Ο Ρέι έλεγε πλέον ότι συμμετείχε έμμεσα στη δολοφονία του King, αλλά δεν ήταν αυτός που πάτησε τη σκανδάλη.

Κατονόμαζε ως εκτελεστή έναν άλλο με το όνομα Ραούλ, που είχε συναντήσει στον Καναδά μετά από την απόδρασή του. Το δικαστήριο όμως τον καταδίκασε σε 99 χρόνια κάθειρξη και πέθανε στη φυλακή στις 23 Απριλίου του 1998. Δεν σταμάτησε στιγμή να φωνάζει ότι ήταν αθώος, όμως όλες του οι εφέσεις απορρίφθηκαν. Η καταδίκη του έμοιαζε να ήταν βολική και η περίπτωσή του θύμιζε πολύ τον Λι Χάρβει Όσβαλντ, ο οποίος είχε εμπλακεί στη δολοφονία του Κένεντι. Ένας δράστης που ενεργούσε τελείως μόνος του.

Τα περίεργα στοιχεία

Δεν είναι λίγοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν έχουν πειστεί από την εκδοχή του μοναχικού δολοφόνου του Martin Luther King . Θεωρούν ότι το ρατσιστικό κίνητρο που του αποδόθηκε είναι γενικό και ασαφές και αμφισβητούν ότι ο Ρέι μπορούσε να οργανώσει μόνος του ένα τέτοιο χτύπημα. Η καριέρα του στο χώρο του εγκλήματος περιοριζόταν σε διαρρήξεις και μικροκλοπές και δεν είχε αναμιχθεί ποτέ σε βίαια περιστατικά με όπλα. Επιπλέον, όχι μόνο δεν αποδείχθηκε ότι το τουφέκι Remington Gamermaster που βρέθηκε δεν ήταν το όπλο της εκτέλεσης, αλλά πάνω του δεν βρέθηκαν ποτέ δαχτυλικά αποτυπώματα του Τζέιμς Ερλ Ρέι. Οι αυτόπτες μάρτυρες έλεγαν επίσης στις καταθέσεις τους ότι ο πυροβολισμός δεν προερχόταν από το απέναντι σπίτι, αλλά από διαφορετική κατεύθυνση.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η υπόθεση άνοιξε και πάλι και το νέο πόρισμα των αρχών ανέφερε ότι υπήρχε πιθανότητα ο δράστης να μην είχε ενεργήσει μόνος του. Για πρώτη φορά ενεπλάκη το όνομα του Λόιντ Τζόουερς. Ήταν ένας ιδιοκτήτη μπαρ και πιθανολογούσαν τη συμμετοχή του στη δολοφονία, χωρίς όμως ατράνταχτα στοιχεία. Η οικογένεια του Κινγκ ζήτησε την επανεξέταση της υπόθεσης μετά το θάνατο του Τζέιμς Ερλ Ρέι και το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον Λόιντ Τζόουερς. Η κατηγορία ήταν ότι είχε λάβει εκατό χιλιάδες δολάρια για να οργανώσει τη δολοφονία με άγνωστους συνεργούς. Το υπουργείο Δικαιοσύνης 
όμως, έκρινε ότι δεν προέκυπταν στοιχεία συνωμοσίας και έτσι ο Τζόουερς αφέθηκε ελεύθερος.

Οι θεωρίες συνωμοσίας

Από την ημέρα που δολοφονήθηκε ο βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης αφροαμερικανός, δεν σταμάτησαν να γράφονται και να λέγονται αναρίθμητες θεωρίες συνωμοσίας. Μια διαδεδομένη εκδοχή ήταν ότι όλο το σχέδιο οργανώθηκε από το FBI και τον Χούβερ, ο οποίος μισούσε τον King για τη δράση του. Ένα άλλο σενάριο ανέφερε ότι πίσω από τη δολοφονία κρύβονταν σκληροπυρηνικοί ρατσιστές του Νότου, με πρώτη την Κου Κλουξ Κλαν. Δεν τον ήθελαν νεκρό μόνο επειδή ξεσήκωνε τους αφροαμερικανούς, αλλά και για την έντονη κριτική που ασκούσε στον πρόεδρο Τζόνσον για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Υπήρξαν επίσης σενάρια ότι τον εκτέλεσε η μαφία, η οποία έχει κατηγορηθεί και για τη δολοφονία του Κένεντι. Λιγότερο διαδεδομένη είναι η φήμη ότι τον σκότωσαν ακραίες αντικομμουνιστικές οργανώσεις. Σε όλες τις θεωρίες, πρωταρχικό ρόλο είχαν πάντα οι Τζέιμς Ερλ Ρέι, Λόιντ Τζόουερς και ο «Ραούλ», που είχε γνωρίσει ο Ρέι στον Καναδά. Κοινό σημείο όλων των απόψεων είναι ότι ένα τέτοιο χτύπημα δεν μπορούσε να οργανωθεί μόνο από ένα άτομο.

Καμιά θεωρία δεν αποδείχθηκε και καμιά δεν κατάφερε να ακυρώσει τον μύθο του Martin Luther King , ο οποίος με τα λόγια και τα έργα του έγινε ένας σύγχρονος ήρωας της δημοκρατίας και ένας μάρτυρας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.



ΠΗΓΕΣ: news247.gr, 
Huffington Post, "Words That Shook The World: 100 Years of Unforgettable Speeches and Events"