"Θρησκευτικός φανατισμός και ανεξιθρησκία"

«Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέλφια, διαφορετικά θα πεθάνουμε όλοι μαζί σαν ηλίθιοι» (Martin Luther King, 1929-1968)

"ΣΤΟΝ απόηχο των δραματικών γεγονότων στο Παρίσι (7-1-15), με την εν ψυχρώ δολοφονία από ακραίους φανατικούς ισλαμιστές του βασικού κορμού των σκιτσογράφων -και όχι μόνο- του σατιρικού περιοδικού “Charlie Hebdo”, επικαιροποιείται όσο ποτέ ο θρησκευτικός φανατισμός, με τις συνέπειές του. Στόχος των μουσουλμάνων τζιχαντιστών είναι ο δυτικός τρόπος ζωής της Δύσης, αλλά και η ελεύθερη έκφραση των ανθρώπων της: Η ελευθεροτυπία -μία αιματηρή κατάκτηση του δυτικού ανθρώπου.


ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ στο 2015 διαπιστώνουμε ότι οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου ζουν σε συνθήκες οικονομικής και αξιακής παρακμής. Κάτι που επιτείνει τις υπαρξιακές αγωνίες, την εσωστρέφεια και την ξενοφοβία. Ενα μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου εξακολουθεί ακόμη να “αγωνίζεται” για τη διατήρηση των ανέσεών του, με την υπέρμετρη κατανάλωση. Από την άλλη, στον μουσουλμανικό κόσμο έχουμε μια υπέρμετρη καλλιέργεια του θρησκευτικού φανατισμού, του μίσους σε κάθε τι το δυτικό. Η ίδρυση του πρώτου ισλαμικού κράτους (ISIS), με την πρόθεση μάλιστα για εξάπλωσή του στην Ευρώπη, δεν είναι μια απλή πολιτικοθρησκευτική ιδεολογία. Καθίσταται και φονική πράξη στην καρδιά της Ε.Ε., με τις πρόσφατες δολοφονίες στη Γαλλία. Για τους τζιχαντιστές “πολεμιστές” όλοι οι δυτικοί είναι ένοχοι και «άπιστοι», οι ζωές τους δεν αξίζουν τίποτε!
ΒΕΒΑΙΑ, εμείς μαθαίνουμε πως ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του πεποιθήσεις. Που είναι σεβαστές. Και πως μια πεποίθηση δεν μπορεί να είναι αληθέστερη μιας άλλης, αφού δεν υπάρχει μια γενική αλήθεια για όλους. Μαθαίνουμε επίσης πως οι (οποιεσδήποτε) απόψεις είναι σχετικές και υποκειμενικές, και πως σε καμιά περίπτωση δεν επιβάλλονται διά της βίας στους άλλους. Φυσικά, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως “εντάξει οι απόψεις μου δεν είναι πιο σωστές από των άλλων, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και λανθασμένες”! Επιπλέον, δεν υπάρχει μόνο σχετικότητα πεποιθήσεων, αλλά και χρήσης τους. Γι’ αυτό, κάθε εποχή δημιουργεί τους δικούς της ηθικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς κώδικες.
ΕΝΑ από τα “καλά” της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε είναι η κατάργηση του “εμείς” και “οι άλλοι”. Οι κοινωνίες είναι ανοιχτές και οι ιδέες (μετριοπαθείς ή ακραίες) διαχέονται μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, σε κάθε σημείο του πλανήτη. Οι μετακινήσεις των πληθυσμών για αναζήτηση καλύτερης ζωής (οικονομικοί μετανάστες) ή για να γλυτώσουν από εμπόλεμες καταστάσεις (πρόσφυγες πολέμων), είναι ασυγκράτητες. Η Γαλλία σήμερα μετρά πάνω από 6 εκατ. μουσουλμάνους -φορείς ενός άλλου τρόπου ζωής! Αυτές οι ανεξέλεγκτες μετακινήσεις πληθυσμών λέγεται ότι ενέχουν τον κίνδυνο (μελλοντικής) εμπλοκής σε ένα μεγάλο «θρησκευτικοπολιτιστικό πόλεμο», όπως τον προείπε ο Χάντιγκτον.
ΠΡΩΤΑ υπήρξαν οι Δίδυμοι Πύργοι (9-11-2001) και η επίθεση των Αμερικανών, με τους “προθύμους” τους, στο Ιράκ. Θυμάστε το μισαλλόδοξο κήρυγμα του Τζορτζ Μπους, του νεότερου, περί Σταυροφορίας που συνοψιζόταν στο “πας μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών”! Ακολούθησαν οι τραγωδίες σε Μαδρίτη και Λονδίνο, οι βλασφημίες με τα σκίτσα του Μωάμεθ στη Δανία, η ταινία με τον Μωάμεθ, τώρα η “τιμωρία” των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo”. (…) “Βλασφημία”, “προσβολή”, “υπεράσπιση του προφήτη”, “ξέπλυμα ντροπής”! Να, που η θρησκεία στην εποχή μας γίνεται ένα “όπιο” ορισμένων λαών. Οταν δε ο φανατισμός μπει στο κεφάλι ενός “πολεμιστή”, “μόνο ο θάνατος τον λυτρώνει”, όπως λέει ο Justin lefebvre. Κι αυτό ζούμε.

ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑΜΕ, άραγε, ποτέ πόσα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στη διάρκεια της Ιστορίας στ’ όνομα και το πνεύμα των θρησκειών, των δογμάτων και των “πολιτικών” τους; Πόσα απάνθρωπα βασανιστήρια επινοήθηκαν για αναγκαστικές “ομολογίες πίστεως” (auto da fe), πόσες διώξεις και γενοκτονίες, πόσοι εξοντωτικοί θρησκευτικοί πόλεμοι (Γαλλία, “Νύχτα Αγίου Βαρθολομαίου”), πόσες “εθνοκαθάρσεις” (Τουρκία), πόσες Σταυροφορίες, πόσους “αιρετικούς” ή “μάγους” έκαψε η Ιερά Εξέταση (Inquisitio) κ.λπ.; Με ποιον σκοπό; Μα, για τη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης και φυσικά τη διαρκή νομή της εξουσίας από ορισμένους.

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τον φανατισμό, η ανεξιθρησκεία δεν είναι κάτι τον αυθόρμητο. Αποτελεί τρόπο ζωής απότοκο μιας βαθιάς ιστορικής εμπειρίας και μιας ανοιχτής παιδείας. Η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου προϋποθέτει ότι θέτουμε ερωτήσεις και μαθαίνουμε για τον άλλο. Οι θρησκείες θα έπρεπε να βοηθούν τους πιστούς στην κατανόηση της ετερότητας, ώστε να μην εμφιλοχωρεί η μισαλλοδοξία. Τουναντίον, πολλές θρησκείες και δόγματα την καλλιεργούν επί τούτου, για δικούς τους λόγους. Η έννοια της θρησκευτικής μετριοπάθειας συνδέεται με τις έννοιες του καλού και του κακού: όταν αναγνωρίζουμε ότι ένα πράγμα είναι κακό για μας, το να το καταπολεμήσουμε με άλλο κακό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο με μεγαλύτερες συμφορές.
ΤΟ να ελπίσουμε πώς θα “εξανθρωπιστεί” ο κόσμος με εργαλείο την ανοιχτή Παιδεία και θα υιοθετήσει κάποτε την ανεξιθρησκεία ή θα καταπολεμήσει κάθε μορφή μισαλλοδοξίας, είναι μια εκδοχή υπερ αισιόδοξη και εφικτή: η μικρή Αφγανή μουσουλμάνα Μαλάλα Γιουσαφτζάι (1997-), η φετινή κάτοχος του Νομπέλ Ειρήνης (2014), μας δείχνει  το δρόμο.

ΟΣΟ το επίπεδο Παιδείας των λαών θα παραμένει χαμηλό, όσο εθνικοθρησκευτικά στερεότυπα και θρησκοληψίες θα επικρατούν εις βάρος της πραγματικής γνώσης, τόσο η οποιαδήποτε εξουσία θα κρατά υποχείριους τους λαούς κατευθύνοντάς τους στη μισαλλοδοξία και το έγκλημα προς τους άλλους.

ΟΣΟ επίσης, ως νοήμονα όντα, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κοινά αποδεκτές αλήθειες (ανεξιθρησκεία, αποδοχή της διαφορετικότητας, δημοκρατία, σεβασμός της ζωής κ.λπ.), τόσο θα παραμένει αδύνατη η συμβίωσή μας ως κοινωνία σκεπτομένων ανθρώπων. Σίγουρα, όπως έλεγε ο Πασκάλ, μια μερική αλήθεια μιας χώρας δεν είναι υποχρεωτικά αποδεκτή ως τέτοια από μια άλλη χώρα. Έτσι για μια δημοκρατία δυτικού τύπου η οποιαδήποτε σάτιρα, στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, είναι αποδεκτή. Κάτι τέτοιο, όταν μάλιστα αφορά στον αρχηγό ενός θρησκεύματος παύει να είναι αποδεκτό στις λεγόμενες ισλαμικές “δημοκρατίες” όπου θρησκεία/ πολίτευμα περίπου ταυτίζονται.

Η ΟΥΣΙΑ ενός μετριοπαθούς ατόμου που θρησκεύεται είναι “να μένει ο εαυτός του, σεβόμενος όμως και τους άλλους”. Νομίζουμε πως αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της ανεξιθρησκείας (tolerance) που τόσο ανάγκη έχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Στο ίδιο πνεύμα καταλλαγής και κατανόησης “του άλλου” κινείται η δήλωση σε δημοσιογράφους (15-1-15) του Πάπα Φραγκίσκου: «Οι πάντες έχουν το δικαίωμα να θρησκεύονται ελεύθερα χωρίς να προσβάλουν και αυτό πράττουμε όλοι. Δεν μπορούμε να προσβάλουμε, να κάνουμε πόλεμο ή να σκοτώνουμε εν ονόματι της θρησκείας μας, εν ονόματι του Θεού»."




ΠΗΓΗ: http://www.haniotika-nea.gr/thriskeftikos-fanatismos-ke-anexithriskia/