"Ευρωσκεπτικισμός: Μια νέα "κουκούλα" του φασισμού"

Αρθρο του κ. Χρήστου Δεμέτη*, για την ενίσχυση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τον καθόλου αθώο "ευρωσκεπτικισμό" που χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως από πολλούς...

"Ο φασισμός και η άκρα δεξιά καμουφλάρονται πίσω από την εικόνα του "ευρωσκεπτικισμού". Ο Nigel Farage επελαύνει στη Βρετανία και για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας, ένα ακροδεξιό κόμμα γίνεται τόσο δημοφιλές.

Το ίδιο ισχύει και για το Junge Alternative (JA) ή Young Alternative της Γερμανίας (JA ή Νέοι Εναλλακτικοί). Πρόκειται για κίνημα νεολαίων που καλεί τους Γερμανούς να βγουν από την Ευρωζώνη και να κλείσουν τα σύνορα τους. Κύριες εξαγγελίες τους, η πάταξη του εγκλήματος με αύξηση αστυνόμευσης και η αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική.

Ο εχθρός που ενοποιεί τα ακροδεξιά ρεύματα, είναι πλέον η Ευρωζώνη. Γιατί; Οι πολιτικές λιτότητας που έχουν αποτύχει παταγωδώς, γεννούν αποδιοπομπαίους τράγους και προσφέρουν εύκολο "καμουφλάζ" για εκείνους που ευαγγελίζονται νέες εναλλακτικές, κρύβουν όμως μέσα στο πρόγραμμα τους εντέχνως, ακραίες πολιτικές και ρατσιστικές αποχρώσεις...


Ο αντιφεμινισμός και η συντηρητική πολιτική του Junge Alternative βαφτίζονται "ευρωσκεπτικισμός" και εκλαϊκεύονται λαϊκίστικα μέσα από προγραμματικές εξαγγελίες εθνικής υποτίθεται πολιτικής.
Πέραν τούτου, τα συγκεκριμένα κόμματα και οργανώσεις αυτοαποκαλούνται "κινήματα" για να αποκτήσουν μεγαλύτερο κοινωνικό έρεισμα. Η αποτυχία της οικονομικής πολιτικής της Ε.Ε. τους ανοίγει τον δρόμο.

Από την άλλη, όπως στην περίπτωση του Nigel Farage, πολλοί επιχειρηματίες σπεύδουν να χρηματοδοτήσουν τα εν λόγω κόμματα για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα ελέγχοντας την ίδια στιγμή πολλά media των χωρών τους.

Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το "σώμα" των ομάδων αυτών, συγκροτείται πλέον και από περισσότερους νέους ανθρώπους. Πρόσφατο δημοσίευμα του BBC αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το ποσοστό των ψηφοφόρων του AfD της Γερμανίας που είναι κάτω από 30 ετών, ανέρχεται σήμερα στο 20% επί του συνόλου ψηφοφόρων του, ποσοστό αυξημένο κατά πολύ σε σχέση με το 7% του 2007.

Κοινή γραμμή των νέων "ευρωσκεπτικιστών" είναι η έξοδος από το ευρώ. Οποία ειρωνεία. Το αυτό ισχύει και για ομάδες αριστεριστών. Παρόλα αυτά, ρατσιστές, ομοφοβικοί, νεοσυντηρητικοί, συσπειρώνονται σε αυτά τα ακροδεξιά κόμματα τα οποία δεν αποκλείουν κανέναν ακραίο από τις γραμμές τους προς άγρα ψήφων...

Τι είπε πριν τις ευρωεκλογές ο ίδιος ο Farage; "Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο UKIP (το κόμμα του) και το γερμανικό AfD", κλείνοντας το μάτι στους ομοϊδεάτες του.
Σημειώνεται ότι το JA συνδέεται με το πρώτο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα στη Γερμανία, το Altenative fuer Deutschland (AfD ή Εναλλακτική για τη Γερμανία). Παραμένει όμως ανεξάρτητο από το AfD και στρατολογεί νέα μέλη.
Την ίδια ώρα όσο συσπειρώνονται και ανεβαίνουν τα ακροδεξιά "κινήματα" στην Ευρώπη και διεκδικούν και την κυβέρνηση (βλέπε Μαρίν Λε Πεν), τόσο πολώνονται οι λοιπές δυνάμεις.
Η άνοδος των ξενοφοβικών μορφωμάτων όπως η Χρυσή Αυγή, το κόμμα της Μαρί Λεπέν, η Λίγκα του Βορρά αλλά και το εσχάτως ανεβασμένο Joppik της Ουγγαρίας αποσταθεροποιεί την Ευρώπη.
Στη  Ουγγαρία το Jobbik που μοιάζει αρκετά με τη Χρυσή Αυγή έλαβε το 21,69% στη δεύτερη συμμετοχή του στις εθνικές εκλογές στρέφοντας τα βέλη του κατά των μεταναστών. Στην Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν, καταφέρνει και κερδίζει όλο και περισσότερο την πίτα του ενδιαφέροντος από τα ΜΜΕ ενώ κυριάρχησε στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές.

Το παράδειγμα του Jobbik

Το "Κίνημα για μια καλύτερη Ουγγαρία" ή Jobbik ιδρύθηκε το 2002 από μια ομάδα δεξιών, θρησκευόμενων φοιτητών κι ένα χρόνο αργότερα εξελίχθηκε σε πολιτικό κόμμα. Αν και στις εκλογές του 2006 απέτυχε να μπει στη Βουλή, το 2009 έκανε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο στις Ευρωοεκλογές εκλέγοντας τρεις ευρωβουλευτές. Το μεγάλο σοκ ήρθε το 2010 όταν αυτό το ανοιχτά ρατσιστικό κόμμα που τα μέλη του παρήλαυναν με στρατιωτικές στολές, έγινε η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας κερδίζοντας το 16,6%.
Το Jobbik με τα πατριωτικά και θρησκευτικά του κηρύγματα και τις ρατσιστικές κορώνες του, κατά των Εβραίων και των Τσιγγάνων ,κατόρθωσε να προσελκύσει σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, κυρίως από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το κόμμα, το οποίο φέρεται να διατηρεi επαφές με τη Χρυσή Αυγή, επιχειρεί να εξωραΐσει το προφίλ του στα πρότυπα, προφανώς, του γαλλικού Εθνικού Μετώπου. Χωρίς να αλλάζει την ακραία ιδεολογία του, χαμηλώνει τις δημόσιες κορώνες και κατεβάζει ως επικεφαλής τον 35χρονο Γκαμπόρ Βόνα, πτυχιούχο ιστορίας και ψυχολογίας. Το κόμμα προβάλλει κυρίως το "κοινωνικό" του προφίλ. Υπόσχεται να στηρίξει τους αδύναμους και να προστατεύσει τις πιο φτωχές και υπερχρεωμένες οικογένειες από τις ορέξεις των τραπεζών.
Στη Φινλανδία, οι Αληθινοί Φινλανδοί του Τίμο Σόινι στις τελευταίες εκλογές πήραν ποσοστό 19,1%.
Στις χώρες της Βαλτικής, όπως η Εσθονία, η Λιθουανία και η Λετονία, τα αντιρωσικά κόμματα, με έμφαση στον εθνικισμό, πηγαίνουν πολύ καλά. Και βέβαια, δε θα πρέπει να ξεχνάμε το ουκρανικό Σβόμποντα, που πλέον αποτελεί σημαντικό “παίκτη” στην Ουκρανία, μετά την αποπομπή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την εξουσία.

Ζαν-Μαρί Λε Πεν

Ο ευρωπαϊκός Τύπος αφιερώνει εκτενή δημοσιεύματα στην ανησυχητική άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (FN) στη Γαλλία.
Έχοντας ιδρυθεί το 1972 από τον Ζαν-Μαρί Λε Πεν, κατάφερε από τα ποσοστά κάτω του 1% που συγκέντρωνε κατά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του να εκτοξευθεί στις προεδρικές εκλογές του 1988 στο 14,4%, ενώ η μεγαλύτερη επιτυχία του ήρθε το 2002, όταν ο Λε Πεν κατάφερε να περάσει στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, με ποσοστό 16,9%, αφήνοντας έξω τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, όμως εκεί όλα τα κόμματα συσπειρώθηκαν κατά του Λε Πεν, με αποτέλεσμα ο Ζακ Σιράκ να εκλεγεί με το πρωτοφανές ποσοστό του 82,21%.
Με την κόρη του Λε Πεν, Μαρίν, πλέον στην ηγεσία του, το Εθνικό Μέτωπο κατάφερε στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών να αυξήσει τα ποσοστά του, ενώ σημαντική επιτυχία θεωρείται η εκλογή από τον πρώτο γύρο του Στιβ Μπριουά στην πολή Ενέν-Μπομόν, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της παράταξης για πόλη άνω των 10.000 κατοίκων.

Αλλαγή "μαρκίζας"

Από το 2004 που η Μαρί Λε Πεν ανέλαβε την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου από τον πατέρα της επιχείρησε να το εμφανίσει σαν ένα κόμμα που δεν είναι ένα κλασσικό ρατσιστικό, ξενοφοβικό ακροδεξιό, αλλά περισσότερο ένα κόμμα της λαϊκιστικής δεξιάς.
Ο πυρήνας της πολιτικής του FN παρέμεινε η ρητορεία εναντία στους μετανάστες και τις μειονότητες
η ηγεσία του FN μιλά συνεχώς για μείωση της φορολογίας και παρόλο που αποκρύπτει το γεγονός ότι στο πρόγραμμά του συνοδεύει τη μείωση αυτή με παράλληλη μείωση των κρατικών δαπανών για μισθούς και κοινωνικό κράτος.

Η ισλαμοφοβία ενώνει...

Ανησυχία προκαλούν οι προσπάθειες της Ακροδεξιάς να ιδρύσει ένα πανευρωπαϊκό κίνημα, ένα είδος ομοσπονδίας. Και ενώ η Αριστερά τα κατάφερνε τα τελευταία χρόνια πολύ καλύτερα σε αυτό - λ.χ. Γένοβα το 2001 -, η Ακροδεξιά σχημάτιζε μόνο εφήμερες διεθνείς συνεργασίες. Όμως το "λάβαρο" της ισλαμοφοβίας αποδεικνύεται ενωτικό, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η αντιρατσιστική οργάνωση Hope Not Hate κατήρτισε έναν χάρτη των "αντι-τζιχαντιστών" στην Ευρώπη, στον οποίο περιλαμβάνονται 133 ομάδες οι οποίες προωθούν μια ισλαμοφοβική ατζέντα - τρεις από την Ελλάδα: η Χρυσή Αυγή, ο ΛΑΟΣ και η Greek Defence League που φαίνεται ότι δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια σελίδα στο Facebook. Καταγράφονται 190 οργανώσεις, οι περισσότερες στις ΗΠΑ.
Πρόσφατα ιδρύθηκε το κίνημα Stop Islamization of Europe (δηλαδή Σταματήστε την Ισλαμοποίηση της Ευρώπης ή SIOE) το οποίο είναι δανέζικης προέλευσης και δραστηριοποιείται εντονότερα στη Βρετανία. Ακόμη πιο πρόσφατη είναι η διεύρυνσή του σε Stop Islamization of Nations (δηλαδή, Σταματήστε την Ισλαμοποίηση των Εθνών ή SION) που σχεδιάζει ιδρυτική συγκέντρωση το φθινόπωρο στη Νέα Υόρκη, κοντά στην επέτειο των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Πλέον η Ακροδεξιά χρησιμοποιεί διαδραστικές λίστες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ιντερνετικά forum συζήτησης, βίντεο στο YouTube και, βεβαίως, τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook.

Τι κάνει το Ευρωκοινοβούλιο;

Την ώρα που το φάντασμα του φασισμού αναγεννιέται από τις στάχτες του, οι Ευρωπαίοι "δημοκρατικοί" ηγέτες φαίνεται να αντιμετωπίζουν την κρίση με αμηχανία. Η λιτότητα οδηγεί στην συντηρητικοποίηση ολοένα και περισσότερο.
Ποια θα μπορούσε να είναι μια λύση; Οι Βόρειοι θα πρέπει να χαλαρώσουν τους όρους και να βάλουν το χέρι στην τσέπη προωθώντας την ανάπτυξη και να προωθήσουν φιλολαϊκέ εφαρμογές.
Υπό άλλους όρους και σε καθεστώς μη λιτότητας, η εξυγίανση θα μπορούσε να είναι περισσότερο ομαλή. Η σημερινή Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων δεν εξυπηρετεί κανέναν. Οι λαοί του Νότου είναι οι υπηρέτες των πλουσίων και όσοι αυτο-ανακυρήσσονται "εθνικοί σωτήρες", κερδίζουν έδαφος.
Οι "εθνικοί σωτήρες" του Βορρά, προειδοποιούν για τους φτωχούς νότιους που θα θελήσουν να πάρουν τις δουλειές των χωρών που ακόμα δεν βάλλονται από την ίδια οικονομική κρίση. Και πάει λέγοντας. Η ενιαία αγορά της Ευρώπης χρειάζεται όμως μεγέθυνση και περισσότερους ισότιμους "παίκτες" για να αποκτήσει τελικά τον χαρακτήρα που αρχικά ήθελε να έχει.
Σε κάθε περίπτωση, αν Βορράς και Νότος δεν μπορέσουν να συμφωνήσουν σε επίπεδο ηγεσίας, θα μπούμε σε ένα "παιχνίδι" που θα έχει μόνο χαμένους από κάθε πλευρά.
Και εν τέλει, αν χρειάζεται περισσότερο από ποτέ κάτι, αυτό το κάτι είναι ένας σύγχρονος, ευρωπαϊκός και συνάμα κριτικός λόγος της αριστεράς που θα κρούει ξεκάθαρα τον κώδωνα του κινδύνου μπροστά στη φασιστική απειλή. Μιας αριστεράς που πρέπει να γίνει δεκτή με "ανοιχτά αυτιά" από την Ευρώπη γιατί στο δια ταύτα, οι θέσεις της εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ευρώπης. Την ισότητα, την συνδιαλλαγή, τη συνεργασία και την πολυπολιτισμικότητα στη βάση της συγκρότησης της Ε.Ε.
Στα οικονομικά πεδία σαφώς και υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές με τη φιλελεύθερη πολιτική, ωστόσο σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη σύγκλιση και ισχυρότερη αντιπροσώπευση των δυνάμεων της αριστεράς στη χάραξη των πολιτικών οριζόντων της Ε.Ε. από εδώ και στο εξής. Πώς θα γίνει αυτό; Μόνο με συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων την ώρα που το φίδι, αλλάζει και πάλι δέρμα. Η μάχη ενάντια στην αναδυόμενη ακροδεξιά πρέπει να γίνει "σημαία" της αριστεράς και να πρωταγωνιστήσει στις ευρωπαϊκές διεκδικήσεις της ξεκάθαρα.
"Η ευρωπαϊκή Αριστερά, πριν σκεφτεί με ποιον τρόπο θα νικήσει στην κάλπη τη ριζοσπαστική Δεξιά, θα πρέπει να αποδεχθεί τις μεταλλάξεις που έχει υποστεί ο αντίπαλός της", έγραφε πρόσφατα ο Jean-Yves Camus (ερευνητής, συνεργάτης του Ινστιτούτου Στρατηγικών και Διεθνών Σχέσεων, IRIS). Και να είναι σαφής και υπεύθυνη απέναντι στον κοινό εχθρό τον οποίο πρέπει και να "βάλει" στην ημερήσια ατζέντα των συζητήσεων στο ευρωκοινοβούλιο. Όχι σαν κύρια υπεύθυνη για το κακό, αλλά σαν η πλατφόρμα για την αντιμετώπιση του."


(*Ο κ.Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”.)


ΠΗΓΗ: http://news247.gr/eidiseis/gnomes/christos-demetis/eyrwskeptikismos-mia-nea-koykoula-toy-fasismou.2783752.html