Γιατί η Γαλλία; Στόχοι και «λογαριασμοί» του ακραίου Ισλάμ

"Να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Η Γαλλία είναι η μόνη μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα που έχει τόσο στενή σχέση με αραβικές χώρες, είτε αυτές βρίσκονται στη βόρειο Αφρική είτε στη Μέση Ανατολή. Το αποικιακό της παρελθόν, που συχνά συνοδευόταν με βία στις χώρες που ήλεγχε, άφησε έντονα σημάδια που σε κάθε ευκαιρία φαίνονται...

Από τις αρχές του '70 και μετά, όταν η Γαλλία άλλαξε την πολιτική της και σταδιακά απομακρύνθηκε από την αντίληψη της αποικιοκρατίας (όπως έπραξαν την ίδια εποχή και λίγο νωρίτερα και άλλες χώρες με ανάλογο παρελθόν και ανάμεσά τους η Πορτογαλία, η Αγγλία και το Βέλγιο), η πολιτική της χώρας που παρέχει άσυλο και βοηθάει μετανάστες και πρόσφυγες ενέταξε και αυτούς τους λαούς. Ακόμα κι αν με τις χώρες τους (κυρίως την Αλγερία, αλλά και το Μαρόκο, την Τυνησία, τον Λίβανο, τη Συρία και τη  Ιορδανία) υπήρχαν διαφορές και έχθρα στο παρελθόν. Οι μετανάστες από το Μαγκρέμπ (βόρεια Αφρική) εντάσσονταν στη γαλλική κοινωνία, αποτελούσαν μέλη της, εργαζόμενους, συνταξιοδοτούμενους, με ίσα δικαιώματα με τους Γάλλους πολίτες, αλλά δεν αφομοιώνονταν εύκολα από τη γαλλική καθημερινότητα και κουλτούρα.

Η ισλαμική καταγωγή και στάση ζωής κυριαρχούσε ακόμα και στα παιδιά που γεννιόντουσαν στη Γαλλία, πήγαιναν σχολείο εκεί και είχαν (τυπικά?) ως πρώτη γλώσσα τα γαλλικά. Μεγάλα κομμάτια αυτών των πληθυσμών δεν επεδίωκαν την πλήρη ένταξή τους στη γαλλική κοινωνία, με αποτέλεσμα τη μη αφομοίωσή τους από αυτήν, άρα την ανάδειξη και παραμονή τους σε ένα καθεστώς «μισοξένου» που επιπλέον είχε και εξωτερικά διακριτά στοιχεία της καταγωγής του. Όχι μόνο το διαφορετικό χρώμα, αλλά και το ντύσιμο που περιλάμβανε (τουλάχιστον) κάλυμμα της κεφαλής για τους άντρες και μαντήλα για τις γυναίκες. Τα γνωρίσματα αυτά ήταν μάλλον αντιπαθή έως εχθρικά για τους ντόπιους, όσο ανοιχτό μυαλό και δημοκρατικότητα κι αν είχαν απέναντι στους ξένους, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.                                          

Η αύξηση του αριθμού των μεταναστών σε αρκετές πόλεις της Γαλλίας και κυρίως στο Παρίσι και η μετατροπή περιοχών της πρωτεύουσας (ακόμα και κοντά στο κέντρο) σε γκέτο οδήγησε σε ριζοσπαστικοποίηση των απόψεων σημαντικού μέρους των Γάλλων κατά των ξένων και κυρίως των μουσουλμάνων. Η (σ)τάση των τελευταίων όχι μόνο να μην εντάσσονται στον γαλλικό τρόπο ζωής αλλά επιπλέον να κάνουν εντονότερα τα σημεία διαφοροποίησής τους, προκαλεί ένα είδος αντισυσπείρωσης των Γάλλων που αυξάνουν την επιφυλακτικότητα απέναντί τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η αύξηση κρουσμάτων βίας Αράβων μουσουλμάνων όχι μόνο σε περιοχές που κατοικούν και εν μέρει ελέγχουν (βόρειο Παρίσι π.χ.) παραπέμπει σε σαφείς ενδείξεις ότι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά αποκλεισμένοι, νέοι σε ηλικία, άνθρωποι αραβικής καταγωγής οργανώνονται σε ομάδες κρούσης που άλλοτε εκτονώνονται σε τοπικές συγκρούσεις με την αστυνομία ή στα γήπεδα και άλλοτε φθάνουν στην «αγκαλιά»  ακραίων οργανώσεων εκφραστών του Ισλάμ. Όταν αυτό συμβεί, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, μια και αυτές οι ομάδες συνδέονται ευθέως με ένοπλη δράση και φανατισμό ταυτισμένο με τον θάνατο. Όταν, για παράδειγμα, εκτός «των μαχητών του Αλλάχ», είναι ζωσμένη με εκρηκτικά και μια κοπέλα στο Σεν Ντενί χωρίς να μετέχει σε εκστρατεία θανάτου αλλά μέσα στο σπίτι της και ανατινάζεται όταν φθάνει η αστυνομία, τότε έχουμε επέκταση του φαινομένου και μετατροπή του σε κατάσταση.

Προφανώς αυτή η κατάσταση έχει επεκταθεί σε αρκετές περιοχές της Γαλλίας και η γαλλική κυβέρνηση βρέθηκε σε εσωτερικό πόλεμο με Γάλλους πολίτες μεν, που όμως δεν νιώθουν καθόλου Γάλλοι. Οι ομάδες αυτές που δεν μοιάζει να είναι μικρές ή περιθωριακές, έχουν ως μέλη τους μουσουλμάνους που δεν έχουν εργασιακό και κοινωνικό μέλλον στη Γαλλία, νιώθουν- και συχνά είναι- αποκλεισμένοι και γι' αυτό είναι αποφασισμένοι. Όταν μάλιστα η ένταξή τους σε τέτοιες ισλαμικές ομάδες περιέχει με πειστικό τρόπο θρησκευτικό υπόβαθρο προορισμού και στόχου ζωής, τότε για πρώτη φορά ο στρατευμένος στη νέα ιδέα βλέπει νόημα στη ζωή του. Ακόμα κι αν αυτό συνδέεται άρρηκτα με το πρόωρο τέλος της.

Η Γαλλία (και όχι μόνον αυτή) έχει πολλά να λύσει αναφορικά με την καταγωγή, εξέλιξη και υπόσταση της νέας θρησκευτικής τρομοκρατίας."




ΠΗΓΗ: http://www.amna.gr/article-featured.php?id=95398