Θέλουμε να αλλάξουμε?

Αρθρο του κ. Κωνσταντίνου Ανδρέου


"Το ερώτημα είναι τόσο απλό που καταντάει βασανιστικό...

 Γιατί όλες οι χώρες που μπήκαν μαζί με εμάς σε καθεστώς μνημονίων, εύκολα ή δύσκολα γύρισαν σε μια κάποια κανονικότητα και η χώρα μας συνεχίζει την αιώνια επιστροφή, της βασανιστικής επανάληψης ενός νέου και πάντα πιο επώδυνου; 

Και μάλιστα το χειρότερο μνημόνιο να εφαρμόζεται, με στυγνότερο πάντα τρόπο, από εκείνους που είχαν ανέβει στα κάγκελα εναντίων των προηγούμενων; Φταίει η κατάρα της φυλής ή η αφέλειά της να ορίζει για διαχειριστές της τύχης της, εκείνους που θα πουν τις μεγαλύτερες υπερβολές, για να τις αναιρέσουν την επομένη, όταν πετύχουν το σκοπό τους;

Το βέβαιο είναι πως οι εποχές της αθωότητας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί...


Αν μάλιστα κρίνουμε από τις μετακινήσεις που συντελούνται στο εκλογικό σώμα, θα δούμε πως το μεγαλύτερο κομμάτι του συνδικαλιστικού και κρατικοδίαιτου παλαιού ΠΑΣΟΚ, μετακόμισε προς το κόμμα που φαινόταν πως με βεβαιότητα, λόγω της συγκυρίας, ερχόταν στην εξουσία. Προφανώς υπήρχαν ισχυροί λόγοι για τη μετακίνηση αυτή, καθώς το κράτος λάφυρο που διαχρονικά το απομυζούσε αυτή η καθεστωτική ομάδα, – η οποία επί πενταετίας διακυβέρνησης Καραμανλή όχι μόνο δεν εξεδιώχθη αλλά αντιθέτως γιγαντώθηκε -, διέκρινε εγκαίρως ένα νέο πεδίο δόξης και δράσης.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας, η θυσία της ΕΡΤ που χρησιμοποιήθηκε ως πολιορκητικός κριός για να σπάσει η τρικομματική συνεργασία της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία τσίμπησε το αγκίστρι και την πάτησε κλείνοντάς την αψυχολόγητα, ήταν ένα σχέδιο διαρκείας για κατάληψη της εξουσίας εξ’ εφόδου. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους. Η επικαιρότητα δικαίωσε τους τολμηρούς, έστειλε στο πυρ το εξώτερον τους δήθεν ιδεολόγους, που μπρος στο αδιέξοδο βρήκαν αποκούμπι στην προπαγάνδα υπέρ του εθνικού νομίσματος και φυσικά βρέθηκαν εκτός πολιτικού γίγνεσθαι.

Γιατί η υπερκομματική παράταξη των κρατικοδίαιτων, μπορεί να συμμάχησε ακόμα και με τους δραχμιστές για να διατηρήσει τον έλεγχο του κράτους, δεν ήταν ωστόσο τόσο αφελής να αποδεχθεί το σενάριο μιας χώρας που θα ξεκινούσε σε συνθήκες κατάρρευσης από το μηδέν, στην οποία θα είχε πλέον ρόλο να καιροσκοπεί ή να κερδοσκοπεί πάνω σε ερείπια.
Τώρα, που οι ψευδαισθήσεις έλαβαν τέλος, οι ιδεοληψίες αποδείχθηκαν φενάκη και η πραγματικότητα επιβάλλεται επιτακτική και αδυσώπητη, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αναρωτιούνται. Μήπως τελικά δεν είναι ο γιαλός στραβός; Μήπως τραβάει πολύ η βαλίτσα της καλλιέργειας εύκολων λύσεων για να πληρωθεί ο λογαριασμός πολλαπλάσιος την επομένη; Μήπως δεν είμαστε και τόσο περιούσιος λαός, όταν οι λαοί που βρίσκονταν στην ίδια κατηγορία με εμάς, παίζοντας με τους κανόνες, βρίσκονται στο τέλος των δυσκολιών, ενώ εμείς πάντα στην αρχή; Μήπως δεν είναι και τόσο παραγωγικό να ενθουσιαζόμαστε όταν και οι μεγάλοι της Ευρώπης πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη, όπως οι Γερμανοί με την VW, για να δικαιολογούμε την άρνησή μας να κάνουμε ευνομούμενο και λειτουργικό κράτος; Η Κύπρος αναβαθμίζεται από τους οίκους αξιολόγησης, η Πορτογαλία ανασαίνει, η Ιρλανδία επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στα προ του μνημονίου επίπεδα και εμείς συζητάμε πόσα ακόμα θα κοστίσει στον καθένα μας το παιχνίδι των καθυστερήσεων που παίζουν οι συντεχνίες διαχρονικά και το πληρώνουν φορολογούμενοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι.

Και βέβαια όταν κάποιος ψέλισε την αλήθεια, πως αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε, προτιμήσαμε αντί να αλλάξουμε, να βουλιάξουμε εκείνον μέσα σε τόνους λάσπης."


ΠΗΓΗ: new-deal