Πόσιμο νερό παντού, φτηνά και οικολογικά

 

 


Το πόσιμο νερό ρέει άφθονο σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη μας, και σπανίζει σε άλλες. Φυσικά μπορούμε να το μεταφέρουμε μέσω θαλάσσης, αλλά τα δεξαμενόπλοια είναι ακριβά. Μπορούμε να μειώσουμε το κόστος;

Στην Ισπανία, οι μηχανικοί ενός ευρωπαϊκού ερευνητικού προγράμματος δοκιμάζουν μια διαφορετική προσέγγιση.

Πρόκειται για έναν ειδικά κατασκευασμένο σάκο που χρησιμοποιείται ως πλωτό κοντέινερ...

 Είναι τόσο σκληρό που μπορεί κανείς να περπατήσει πάνω του, αλλά την ίδια ώρα τόσο εύκαμπτο που τα κύματα περνούν από μέσα του.

«Πρόκειται για ένα σάκο ειδικό για νερό. Ένα εύκαμπτο κοντέινερ για να μεταφέρει πόσιμο νερό μέσω θαλάσσης. Έχει φτιαχτεί από ειδικό ύφασμα, ιδιαίτερα ανθεκτικό και υδατοστεγές. Τα τμήματά του ενώνονται με φερμουάρ, επίσης πολύ δυνατό και αδιάβροχο», εξηγεί ο μηχανικός Σαμουέλε Αμπροσέτι.

Με τα φερμουάρ, τα επιμέρους κομμάτια συνδυάζονται εύκολα έτσι ώστε η δεξαμενή να γίνει όσο μικρή ή όσο μεγάλη χρειάζεται.

«Η ραφή σχεδιάστηκε με ειδικό τρόπο ώστε ο σάκος να είναι σπονδυλωτός. Αποτελείται από δύο στρώσεις υλικού, σφραγισμένου σαν σάντουιτς μέσα στην υφασμάτινη επιφάνεια του σάκου. Στη μέση του φερμουάρ υπάρχει μια μεμβράνη πολυουρεθάνης που εξασφαλίζει αδιάβροχο κλείσιμο», σύμφωνα με τον Τζιανφράνκο Τζερμάνι της Ziplast.

Το πρωτότυπο περιέχει 2.000 κυβικά μέτρα καθαρού νερού και ζυγίζει 2.000 τόνους. Οι μηχανικοί πρέπει να εξασφαλίσουν πως τα φερμουάρ δεν θα ανοίξουν όταν ο βαρύς αυτός σάκος θα μεταφέρεται στη θάλασσα με μεγάλη ταχύτητα.

«Εδώ μέσα είναι ο αισθητήρας οπτικών ινών. Οι αισθητήρες προσαρμόζονται στη δεξαμενή και μπορούμε να παρακολουθούμε αλλαγές στο σχήμα της. Αν λοιπόν έχουμε μεγάλα κύματα ή πολύ μεγάλες ταχύτητες, ειδοποιούμε τον καπετάνιο», λέει ο μηχανικός Γιάροσλαβ Ντεμούτ.

«Η τεχνολογία αυτή αναπτύχθηκε κυρίως για να μεταφέρει νερό από περιοχές όπου υπάρχει σε αφθονία, σε σχετικά κοντινά μέρη που εμφανίζουν ξηρασία ή βραχυπρόθεσμη ανάγκη για πόσιμο νερό. Για παράδειγμα, περιοχές που δέχονται μεγάλο κύμα τουριστών το καλοκαίρι. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να αντιμετωπιστούν έκτακτες ανάγκες με οικονομικότερο τρόπο», εξηγεί ο υπεύθυνος του έργου, Γιόσεπ Λούις Κούρτο.

Η δοκιμασία είναι επιτυχής. Ο σάκος κρατάει καλά πίσω από το ρυμουλκό. Επιπλέει φυσικά στην επιφάνεια, καθώς το γλυκό νερό είναι ελαφρύτερο από το θαλασσινό.

«Βλέπουμε κάποιες ενδείξεις, κάποια κύματα. Όταν ο καπετάνιος επιταχύνει το σκάφος, βλέπουμε πως η δεξαμενή δέχεται μεγαλύτερη πίεση, αλλά όχι εκτός των ορίων», τονίζει ο Ντεμούτ.

Οι μηχανικοί υπολογίζουν πως η μέθοδος αυτή θα κοστίζει δύο φορές λιγότερο απ’ ό,τι η μεταφορά νερού με τα δεξαμενόπλοια, και φυσικά, με μικρότερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Και σε αντίθεση με τα δεξαμενόπλοια, μόλις ο σάκος επιστρέψει στον προβλήτα, πολύ απλά του ανοίγουν τα φερμουάρ, τον διπλώνουν και τον αποθηκεύουν σε ένα κοντέινερ.

«Επόμενος στόχος μας είναι να δεκαπλασιάσουμε ή να εικοσαπλασιάσουμε την χωρητικότητα του σάκου και να τον κάνουμε να κινείται αυτόνομα, με την πλοήγηση να γίνεται μέσω δορυφόρων», μας λέει ο Τζερμάνι.


ΠΗΓΗ: http://gr.euronews.com/2016/01/25/the-big-bag-theory-a-cheap-and-innovative-way-to-transport-fresh-water/