Strategic Culture: Το στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ θα βρίσκει πάντα εχθρούς για να δικαιολογεί την ύπαρξή του

 

Το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα των ΗΠΑ δεν χρειάζεται πλέον ούτε πραγματικούς πολέμους ούτε απειλή πολέμου για τη δική του επιβίωση αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Strategic Culture Foundation.

Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους της εποχής μας, ειδικά για τους ξένους, να καταλάβουν το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν μια τεράστια στρατιωτική δύναμη μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα, η μοναδική στρατιωτική υπερδύναμη ήταν σε μια εποχή όχι πολύ καιρό πριν, ένα πολύ διαφορετικό έθνος. Το 1914 στην αρχή του Μεγάλου Πολέμου στην Ευρώπη οι εδαφικά τεράστιες Ηνωμένες Πολιτείες είχαν συνολικά ένοπλες δυνάμεις περίπου 166.000 ανδρών. Από το 1776 έως εκείνο το σημείο το ανθρώπινο δυναμικό των αμερικανικών δυνάμεων ήταν ελάχιστο σε σχέση με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Οι ΗΠΑ εκείνης της εποχής ήταν μια απομονωμένη αυτο-εστιασμένη στην αμερικανική ήπειρο. Όταν οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο καταρρίπτοντας τις δεσμεύσεις των απομονωτικών τάσεων τους, εκτόξευσαν τον αριθμό του στρατού τους στα 3.000.000 στρατιώτες μέχρι τα τέλη του 1918.

Ο B Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το τελευταίο «καρφί» στο απομονωτικό φέρετρο των ΗΠΑ, καθώς οι αμερικανικές δυνάμεις θα παραμείνουν για πάντα στα εκατομμύρια των ανδρών μετά την ήττα της Γερμανίας και της Ιαπωνίας από τους Συμμάχους.

Η δεκαετία του 1940 είναι το σημείο όπου το μόνιμο στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα που γνωρίζουμε σήμερα αρχίζει να υφίσταται. Λίγο αργότερα πήρε το όνομα με το οποίο το ονομάζουμε σήμερα χάρη σε μια ομιλία του προέδρου Eisenhower στο τέλος της προεδρίας του το 1961. Δυστυχώς ο κ. Eisenhower δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την ανάπτυξη της πολεμικής. Η ιδεολογική δικαιολογία για τη διατήρηση ενός μαζικού στρατού των ΗΠΑ σε περίοδο ειρήνης ήταν ο κομμουνισμός.

Μια παγκόσμια κομμουνιστική απειλή φαινόταν σαν κάτι αρκετά μεγάλο ώστε να αξίζει να διατηρούν οι ΗΠΑ ένα τεράστιο στρατό. Με την πάροδο των πολέμων αμφισβητήσιμων προελεύσεων στην Κορέα και το Βιετνάμ συνέχισαν να αποδεικνύουν την ανάγκη μαζικών στρατιωτικών δαπανών και τη συνεχιζόμενη επέκταση. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στις αρχές του 1990 οι αμερικανικές δυνάμεις θα μπορούσαν (θεωρητικά) να μειωθούν σε μέγεθος καθώς δεν υπήρχε πλέον πραγματικός γεωπολιτικός ανταγωνιστής στις ΗΠΑ.

Αυτή ήταν μια στιγμή «καμπής», όπου οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πάρουν απόφαση να μειώσουν τη στρατιωτική τους δύναμη. Η Ουάσιγκτον επέλεξε να πάει στην «παγκόσμια ηγεμονία» και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο, οι μαζικές στρατιωτικές δαπάνες χρειάστηκαν ακόμα κάποιο λόγο για να αυξηθούν σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ετησίως.

Το Ιράκ και το Αφγανιστάν ήταν αρκετή δικαιολογία για τη διατήρηση εκατομμυρίων στρατιωτών σε βάσεις σε ολόκληρο σε έναν «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Τώρα υπάρχει μια νέα «ρωσική απειλή» που είναι δύσκολο για τους πολιτικούς να καθορίσουν ή να αποδειχθούν, αλλά είναι αρκετό για να εξακολουθεί να απαιτείται η αύξηση των αμυντικών δαπανών.

Δεν χρειάζεται πλέον καμία απειλή, καθώς η κατοχή ενός μαζικού στρατού δεν αποτελεί πλέον ούτε μια ερώτηση. Είναι μια προεπιλεγμένη θέση και επιλογή του στρατιωτικού κατεστημένου των ΗΠΑ.


ΠΗΓΗ: https://www.analystsforchange.org/2019/02/strategic-culture.html