Η τραγωδία με τα 4.000 Ελληνόπουλα που υιοθετήθηκαν στις ΗΠΑ στον Ψυχρό Πόλεμο
Στις 18 Απριλίου του 1959, ημέρα Κυριακή και μόλις μισή ώρα πριν από τα μεσάνυχτα, ένα κοριτσάκι έξι ημερών αφηνόταν στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο Πατρών. Θα καταγραφόταν στα μητρώα του με τον αριθμό 11056. Φορούσε στο χέρι ένα βραχιολάκι από κόκκινη και λευκή κλωστή και στο πόδι μια λευκή κορδέλα, ενώ το συνόδευε ένα τρυφερό σημείωμα: «Σας παρακαλώ να καταγραφεί στο ίδρυμα με αυτά τα αναγνωριστικά σημάδια. Το παιδί θα ζητηθεί. Είναι αβάπτιστο, κοριτσάκι, έξι ημερών. Η μητέρα».
Το παιδί δεν πρόλαβε να ζητηθεί. Υιοθετήθηκε λίγο αργότερα από την αμερικανική οικογένεια Rind έχοντας βαπτιστεί Ελπίδα και έχοντας λάβει το επώνυμο Ελευθεριάδου. Σήμερα είναι η Shari Rind Beque.
Ένα από τα εκατοντάδες ελληνόπουλα που αναζητούν τις βιολογικές τους οικογένειες καθώς εστάλησαν για υιοθεσία στην Αμερική με σκανδαλώδεις διαδικασίες την περίοδο 1945-1960.
Αυτή είναι μόνο μια ιστορία από την τραγωδία που σημάδεψε την ελληνική κοινωνία την εποχή του ψυχρού πολέμου!
Μια πληγή που μένει ακόμα ανοικτή…
Χιλιάδες παιδιά μεταφέρθηκαν μαζικά στην Αμερική χωρίς κανείς να ελέγξει πού πάνε.
Αρκεί οι οικογένειες να αποδείκνυαν ότι έχουν αρκετά χρήματα.
Όλα γίνονταν γρήγορα και χωρίς διαδικασίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καν μια ολοκληρωμένη λίστα υιοθεσιών εκείνης της περιόδου.
Διευθυντές ιδρυμάτων, δικηγόροι, ακόμη και ιερείς συμμετείχαν στα κυκλώματα που εκμεταλλεύονταν τον ανθρώπινο πόνο γεννώντας τελικά τραγωδίες.
Κάποια από τα παιδιά έζησαν ευτυχισμένα, έχοντας όμως στερηθεί το δικαίωμα να μάθουν κάποια στιγμή την ιστορία τους, ενώ άλλα υπέστησαν λεκτική, ψυχική, σωματική ακόμη και σεξουαλική κακοποίηση στις θετές τους οικογένειες.
Σύμφωνα με υπολογισμούς, από το 1948 ως 1962 περίπου 3.200 ελληνόπουλα έφυγαν με αδιαφανείς υιοθεσίες για την Αμερική και περίπου άλλα 600 για την Ολλανδία.
«Ανήκαν κυρίως σε τρεις κατηγορίες: ήταν άπορα παιδιά, παιδιά κομμουνιστών και παιδιά από άγαμες μητέρες» λέει η Gonda Van Steen, καθηγήτρια στο Τμήμα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, η οποία έχει ερευνήσει εκτεταμένα επί μία δεκαετία το θέμα και έχει συγγράψει γράψει το βιβλίο «Adoption, Memory and Cold War Greece: Kid Pro Quo?».
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Τα παιδιά φορτώνονταν σε αεροπλάνα της Swiss Air, της TWA ή της Flying Duchess, και μετά από κουραστικό ταξίδι δύο ή τριών ημερών με ενδιάμεσους σταθμούς, παραδίδονταν στους νέους «γονείς» χωρίς χαρτιά, χωρίς υπηκοότητα, χωρίς ιστορικό, χωρίς ταυτότητα, χωρίς καν όνομα.
Με αμερικάνικο διαβατήριο ισχύος ενός χρόνου και με ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Σαν να προέρχονταν από μια σκοτεινή τρύπα.
Έτσι μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν κατά βούληση.
Στη δεκαετία του ’50, στις ΗΠΑ, υπήρχε ένα μεγάλο συντηρητικό κίνημα για την ενδυνάμωση της οικογένειας σε αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό.
Το καλύτερο που έχει να κάνει ο δυτικός πολίτης είναι να δημιουργήσει μια συντηρητική πυρηνική οικογένεια.
Έτσι, οι Αμερικάνοι θέλουν παιδιά.
Κι αυτό οδηγεί στην έκρηξη των γεννήσεων που θα κρατήσει μέχρι το 1964.
Κι αν δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά.
Γι’ αυτό υπάρχει πελώρια ζήτηση για παιδιά προς υιοθεσία.
Κι επειδή δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα παιδιά στο εσωτερικό, οι ΗΠΑ στρέφονται στο εξωτερικό, στην Ελλάδα, την Κορέα, την Ιαπωνία και τη Γερμανία. Και θέλουν τα καλύτερα παιδιά […] Μάλιστα, καθώς αυξάνεται η ζήτηση για παιδιά, αναπροσαρμόζεται το ηλιακό όριο για τις υιοθεσίες, από τα 10 έτη που είναι με το νόμο του 1953 ανεβαίνει στα 14!
Στην Ελλάδα, στη δεκαετία του ’50, η ζωή είναι πολύ δύσκολη για μητέρες χωρίς σύζυγο.
Γυναίκες που μένουν έγκυες εκτός γάμου εκδιώκονται από τις οικογένειές τους με την εντολή να μη γυρίσουν ποτέ.
Δεν πρόκειται ακριβώς για ηθελημένη εγκατάλειψη του παιδιού, αλλά για εγκατάλειψη επειδή η γυναίκα δεν έχει άλλες επιλογές…
Η ΦΡΙΚΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
«Ο τόπος προέλευσης των παιδιών είναι μερικές φορές θολός.
Για να επιταχυνθούν οι διαδικασίες υιοθεσίας, τα παιδιά στα ορφανοτροφεία-βρεφοκομεία καταχωρούνται ως αγνώστων γονέων.
Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία που να συνδέουν τα παιδιά με κάποιον, έτσι τα ιδρύματα έχουν την απόλυτη ευχέρεια να κάνουν μόνα τους τις διατυπώσεις για την αποστολή των παιδιών.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ακόμα πιο τρομερό, για το οποίο δεν έχω αρκετά στοιχεία για να μιλήσω, αλλά αφορά πολύ μεγάλο αριθμό ζευγαριών που στα μαιευτήρια τους έλεγαν ψέματα ότι το νιογέννητο είχε πεθάνει και γι’ αυτό δεν εκδίδεται πιστοποιητικό γέννησης!
Αυτό συνέβη και με μεγαλύτερα παιδιά, όχι μόνο βρέφη.
Κι έτσι έχουμε εκατοντάδες ελληνικές οικογένειες που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν τι έγινε το παιδί τους!
Ζητούν έγγραφα, αλλά δεν τους προμηθεύουν κανένα.
Δυστυχώς, κι αυτός ο αριθμός πρέπει να είναι μεγάλος, αλλά είναι αδύνατο να τα εντοπίσουμε» αποκαλύπτει η ερευνήτρια.
Έτσι, το πρόβλημα της συσκότισης γύρω από την προέλευση των παιδιών, είναι μεγάλο.
Το πρόβλημα του μη ελέγχου του προορισμού των παιδιών είναι επίσης μεγάλο.
Και προσθέτει.
ΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ
«Όλα γίνονταν με ενδιάμεσους, παπάδες, δικηγόρους και παράγοντες.
Δεν χρειάζεται ο υποψήφιος γονέας να εμφανιστεί πουθενά αυτοπροσώπως. Που σημαίνει ότι από τη στιγμή που το παιδί φτάνει στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης ή του Χιούστον, αυτή είναι πρώτη φορά που το παιδί συναντιέται με τους νέους του γονείς.
Δεν υπάρχει δοκιμαστική περίοδος, αν ταιριάζουν κ.λπ.
Αυτομάτως το παιδί γίνεται παιδί των Αμερικάνων.
Το ιδανικό για τους Αμερικάνους είναι η αφομοίωση.
Η πραγματική ιστορία του παιδιού θα σβηστεί, θα διαγραφεί και σύμφωνα με τον Τύπο το παιδί θα γίνει ένας καλός Τεξανός!
Τα περισσότερα από τα παιδιά προέρχονται από την Πάτρα γιατί οι υπεύθυνοι εκεί του ορφανοτροφείου ήταν οι πιο πρόθυμοι να συνεργαστούν με τους ενδιάμεσους.
Τα παιδιά δεν ήταν μόνο από την Πάτρα, αλλά και από τα Επτάνησα κι άλλες περιοχές.
Μεσολαβητές είναι οι ΑΧΕΠΑ (American Hellenic Progressive Association).
Οι Λάμπερσον και Σκόπας, πρόεδροι των ΑΧΕΠΑ, προσάρμοσαν το πρόγραμμα υιοθεσιών σε μία ιδιωτική και κερδοφόρα επιχείρηση.
Καθώς αύξανε η ζήτηση από τις ΗΠΑ και δεν έφταναν τα παιδιά, υπήρχε από την ΑΧΕΠΑ η προτροπή, πηγαίνετε να βρείτε παιδιά!
Χωρίς προετοιμασία, χωρίς κοινωνικούς λειτουργούς.
Όταν έγινε γνωστό, τους έδιωξαν.
Ο Σκόπας παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη, αλλά αθωώθηκε. […]
Επίσης, υπήρξαν άλλοι που διαφήμιζαν τις υιοθεσίες, λέγοντας δώστε μας τις προδιαγραφές ενός παιδιού, όπως το θέλετε, κι εμείς θα σας το βρούμε.
Σε μία περίπτωση, ο ενδιάμεσος ηταν ένας παπάς στο Σαν Αντόνιο, στο Τέξας, ο πάτερ Διαβάτης, ο οποίος, παρακάμπτοντας τους κοινωνικούς λειτουργούς, από μόνος του διαχειρίστηκε τις υιοθεσίες 80-90 παιδιών αποφεύγοντας κάθε άλλο έλεγχο.»
ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ
Τώρα άρχισαν να δημοσιεύονται ιστορίες στο facebook κι αλλού για απογοητεύσεις, διαψεύσεις και ψευδαισθήσεις, εξαπατήσεις και ψέματα. Και η πρώτη ιστορία που γίνεται βιβλίο είναι το 2011.
Μέχρι τότε κανείς και καμία δεν είχε το κουράγιο να το κάνει.
Πλέον, οι υιοθετημένοι Ελληνες έχουν συστήσει έναν οργανισμό με έδρα το Τενεσί, τον The Eftychia Project (https://www.facebook.com/TheEftychiaProject), μέσω του οποίου επιχειρούν να υπερβούν σκοπέλους ανυπέρβλητους επί δεκαετίες, τα ελλιπή πιστοποιητικά, τα ψευδή στοιχεία, την άρνηση συνεργασίας από πλευράς των ιδρυμάτων, τα εμπόδια της απόστασης, της γλώσσας και του χρόνου ώστε να ανακαλύψουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου