Οι περιπέτειες του Τανέρ Ακτσάμ
«Αν δεν μπορείτε να το περιγράψετε ως γενοκτονία, ονομάστε το σφαγή. Ήταν όμως ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας… Ζητήστε συγχώρεση από τον Αρμενικό λαό και δεσμευτείτε ότι στην Τουρκία η πολιτική διχογνωμία και διαφωνία δεν θα αντιμετωπίζεται πια ως αδίκημα». Τα λόγια αυτά, ανήκουν στον Τανέρ Ακτσάμ, έναν από τους ελάχιστους Τούρκους πανεπιστημιακούς και ερευνητές που τολμά να βάλει το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων. Για ευνόητους λόγους ο Ακτσάμ είναι persona non grata στην πατρίδα του. Στη δεκαετία του ʼ70 είχε συλληφθεί και φυλακιστεί για την πολιτική του δράση. Σύντομα όμως κατάφερε να δραπετεύσει και να ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Γερμανία, όπου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του.
Το αρμενικό ζήτημα, το οποίο η Τουρκία επιμένει να κρατά θαμμένο σαν επτασφράγιστο μυστικό κάτω από τη σκόνη της Ιστορίας, την οποία συστηματικά παραχαράζει, δεν είναι το μόνο που εκκρεμεί. Υπάρχουν και άλλες δύο γενοκτονίες που αιματοκύλισαν την πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία: των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Στην αιμόστικτη λοιπόν εκείνη ιστορική περίοδο της χώρας του, μεταξύ 1915 και 1922, προσπαθεί ο Τανέρ Ακτσάμ να ρίξει φως, αντιμετωπίζοντας Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
«Αν δεν διαχωρίσουμε τη θέση μας από τους δράστες αυτού του εγκλήματος, που ήταν γενοκτονία (soykirim), δεν θα καταφέρουμε ποτέ να απαλλαγούμε από αυτό το τρομερό βάρος».
Το αξιοσημείωτο στο τελευταίο αυτό πόνημα του Ακτσάμ είναι η παρουσίαση ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος αποδεικτικού υλικού, προϊόν εξονυχιστικής έρευνας του συγγραφέα στα αυστροουγγρικά και γερμανικά αρχεία της εποχής, απʼ όπου προκύπτει ότι στόχος των εκτοπισμών των Αρμενίων, δεν ήταν η μετακίνηση σε άλλες περιοχές, όπως υποστηρίζει η επίσημη εκδοχή, αλλά η φυσική τους εξόντωση.
Ο Ακτσάμ έχει ήδη παρουσιάσει το βιβλίο του σε διάφορες αμερικανικές πόλεις. Στις αρχές Νοεμβρίου, μετά από άδεια του Πανεπιστημίου, είχε κανονιστεί παρουσίαση στο Μανχάτταν, στο Κέντρο Μεταπτυχιακών Σπουδών του Δημοσίου Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Πλήθος κόσμου – μεταξύ των οποίων πολλοί Αρμένιοι –είχε συρρεύσει για να ακούσει τον καθηγητή, γεγονός που όπως φαίνεται ενόχλησε τους πανταχού παρόντες, Τούρκους εθνικιστές, που λίγο έλειψε να τον λυντσάρουν.
Ο Τανέρ Ακτσάμ πάντως, παρʼ όλες τις δυσκολίες εξακολουθεί και επιμένει μαζί με κάποιους ακόμα δαχτυλοδεικτούμενους φωτισμένους Τούρκους στοχαστές, όπως ο Ορχάν Παμούκ, να δείχνει το δρόμο σε εκείνους που διαλέγουν να αντικρίσουν κατάματα την ιστορική αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι. Γιατί η επίσημη τουρκική εκδοχή αρνείται το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, αφού αν το παραδεχόταν θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες, όπως προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο (συμπεριλαμβανομένων και των αποζημιώσεων). Εξ άλλου στην περίπτωση αυτή η δυσφήμηση της Τουρκίας θα ήταν τόσο μεγάλη, που αναμφίβολα θα έβαζε τροχοπέδη στις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις, αλλά και θα έθιγε το κύρος της ως χώρα, που επί 91 χρόνια αρνείται κατηγορηματικά τη διάπραξη της γενοκτονίας.
Ας σημειωθεί εδώ, ότι το 1915, πάνω από 1.000.000 Αρμένιοι καταδικάστηκαν στο όνομα του παντουρκισμού και της εθνοκάθαρσης στις ατέλειωτες πορείες θανάτου, όπου οι περισσότεροι έχασαν τη ζωή τους κάτω από τον καυτό ήλιο, από τη δίψα και τις κακουχίες. Ας γίνει λοιπόν η «γνώση» ένας ελάχιστος φόρος τιμής για τις χιλιάδες αθώες ψυχές που χάθηκαν άδικα. Κι όσο κι αν οι Τούρκοι γίνονται αρνητές της Ιστορίας, εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του φίλου μου και αγωνιστή Γκαρμπίς:
«Όσοι πρόφεραν έστω και μία αρμενική λέξη τους έκοβαν τη γλώσσα. Ο σκοπός τους ήταν ο εκτουρκισμός των πάντων». Αργότερα του ζήτησα να μου μεταφράσει μια αρμενική προσευχή που βρήκα σε κάποιο βιβλίο και την έλεγαν οι δύστυχοι εκείνοι ξεριζωμένοι και κατατρεγμένοι:
«Αναρριχώμαι στην κορφή του βουνού,
Τόσες πολλές κακοτυχίες έπεσαν στον Αρμένη.
Παντοδύναμε Θεέ, Παντοδύναμε, βοήθησέ μας!
Απάλλαξε τον Αρμενικό λαό. Σώσε μας!»
ΠΗΓΗ: https://www.greeknewsonline.com/i-peripeties-tou-taner-aktsam/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου