Ιούνιος 1822: Ο αφορισμός του Οδυσσέα Ανδρούτσου

Στις 4 Ιουνίου 1822 (16 Ιουνίου με το σημερινό ημερολόγιο) ο Μινίστρος της Θρησκείας και Επίσκοπος Ανδρούσης, Ιωσήφ αφορίζει τον Οδυσσέα, γιo του Ανδρίτσου, γνωστό σήμερα ως Οδυσσέα Ανδρούτσο. Τι σημαίνει αυτός ο αφορισμός; Ο αφορισμός είναι μια πολιτική πράξη που όμως, ως προς την φραστική της, ακολουθεί την βαρύτερη μορφή αναθέματος που μπορεί να επιβάλλει η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία προς τα μέλη της. Ταυτόχρονα είναι και ένα εκφοβιστικό ανάθεμα σε όσους τυχόν συνδράμουν τον αναθεματιζόμενο.

Ο αφορισμός αυτός λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της σύγκρουσης του Οδυσσέα με τον Άρειο Πάγο και την Κεντρική Διοίκηση και μετά τη δολοφονία του Αλέξιου Νούτσου και του Χρήστου Παλάσκα από τον ίδιο, τον Μάιο του 1822. Υπογράφεται από τον Μίνιστρο της Θρησκείας Ιωσήφ Ανδρούσης, ο οποίος αν και κληρικός (Μητροπολίτης) προβαίνει σε μία αντικανονική, σύμφωνα με τους κανόνες της εκκλησίας, ενέργεια, χρησιμοποιώντας μία καθαρά εκκλησιαστική πρακτική για να δικάσει ζητήματα καθοσιώσεως στο πολιτικό πεδίο. Πρόκειται για μία δηλαδή εκκοσμίκευση της εκκλησιαστικής πράξης που εργαλειοποιείται προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών.

Το πλήρες κείμενο του αφορισμού:

Πανιερώτατοι και θεοφιλέστατοι μητροπολίται και επίσκοποι, ευλαβέστατοι ιερείς, πανοσιώτατοι ιερομόναχοι, ευγενέστατοι άρχοντες, γενναιότατοι στρατάρχαι, ανδρείοι στρατιώται, όσοι ενδύθητε τα όπλα και χύνετε το αίμα σας δια την ελευθερίαν και σωτηρίαν του γένους των ευσεβών, και απαξάπαντες ευλογημένοι χριστιανοί, είητε κατ’ άμφω υγιαίνοντες. Δεν σας λανθάνουν, αγαπητοί, του πρώην χιλιάρχου Οδυσσέως Ανδρίτζου όσα ποτέ ανοσιουργήματα, μιαιφονίας, αρπαγάς, απειθείας και τοιαύτα έτερα έπραξεν, ενάντια του πολιτεύματος της πατρίδος και της σωτηρίας των ομογενών, δια τα οποία, καίτοι ην άξιος μυρίων θανάτων, μ’ όλα ταύτα η ευσπλαχνία της Διοικήσεως και της ιεράς ημών θρησκείας τα φιλάνθρωπα παραγγέλματα, ου θελούσης τον θάνατον του αμαρτωλού άχρι τέλους ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν, όλα ταύτα ανεχαίτιζον την εκδικητικήν χείρα της πατρίδος, δίδοντες αυτώ καιρόν μετανοίας και επιστροφής. Αλλά τέλος πάντων έφθασεν ο άνθρωπος εις το επάπειρον της κακίας· ετυφώθη ο άνθρωπος, εξεμάνη και ηγριώθη. Έθετο βουλήν πονηράν κατά της πατρίδος και του έθνους του. Διενοήθη ίνα θέση υπεράνω του Υψίστου τον θρόνον, ως άλλος νέος Σατάν πονηρός. Και τίνι τρόπω; Με την μάχαιραν και φόνους! Τα οποία συγχωρηθέντα εις μόνους τους εχθρούς, αυτός μετεχειρίσθη κατά των ομοφύλων. Καθώς και προλαβόντως ετόλμησεν ο θεομισής και μισάνθρωπος και αχάριστος να μολύνη την δεξιάν αυτού εις το αθώον αίμα των καλών προμάχων της πατρίδος Αλεξίου Νούτζου και του χιλιάρχου Χρίστου Παλάσκα. Έργον φρικώδες και παράνομον! Έργον το οποίον αποδεικνύει τον τολμητίαν τούτον όχι μόνον φονέα αλλά και προδότην της πατρίδος. Όθεν δια του παρόντος συμβουλεύομεν και εντελλόμεθα πατρικώς, ως επέχοντες τύπον του αρχιποίμενος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα τον ρηθέντα κακεργάτην και φιλοτύραννον και αιμοχαρή Οδυσσέα γνωρίζητε πάντες ως βδέλυγμα μυσαρόν και ακάθαρτον και αγγείον σατανικόν. Και καθώς ο Θεός εγκατέλιπεν αυτόν, ούτω και σεις πάντες, καθό χριστιανοί, τέκνα της Ελλάδος γνήσια, μαχόμενα δια την σωτηρίαν του να εγκαταλείπετε μόνον και να μη συγκοινωνήσατε με τας αμαρτίας αυτού, ίνα εύρη μόνον αυτόν η οργή του Θεού και μη επέλθη και εφ’ υμάς. Επειδή σεις βέβαια εστέ αθώοι άχρι της σήμερον και αμέτοχοι των όσων έπραξεν ο πονηρός και επίβουλος της πατρίδος ούτος Οδυσσεύς Ανδρίτζου.

ΠΗΓΗ: cognoscoteam