Telefontornet, ένα πλέγμα 5500 τηλεφωνικών καλωδίων πάνω απ’ τη Στοκχόλμη
Στα τέλη του 19ου αιώνα, η θαυματουργή συσκευή που ονομάζεται τηλέφωνο είχε εφευρεθεί, αλλά η απλή ιδέα των υπόγειων τηλεφωνικών καλωδίων είχε διαφύγει από τους μηχανικούς της εποχής. Λόγω των τεχνικών περιορισμών των αρχαιότερων τηλεφωνικών γραμμών, κάθε τηλέφωνο απαιτούσε τη δική του φυσική γραμμή προς ένα τηλεφωνικό κέντρο όπου η κλήση συνδεόταν χειροκίνητα από έναν ζωντανό χειριστή.
Το ελαφρώς ουτοπικό αποτέλεσμα τόσων πολλών μεμονωμένων γραμμών ήταν η κατασκευή περίτεχνων και ίσως αντιαισθητικών πύργων που σύνδεαν εκατοντάδες έως χιλιάδες τηλεφωνικές γραμμές στον αέρα.
Στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, το κεντρικό τηλεφωνικό κέντρο ήταν το Telefontornet, ένας γιγαντιαίος πύργος που σχεδιάστηκε γύρω στο 1890 που συνέδεε περίπου 5.500 γραμμές που απλώνονταν προς κάθε κατεύθυνση σε όλη την πόλη. Με μια γρήγορη ματιά σ’ αυτές τις ιστορικές φωτογραφίες, δεν θέλει και πολύ να αναγνωρίσετε τον παραλογισμό και την επικινδυνότητα του όλου εγχειρήματος, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες.
Όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά πήγαν, όπως λέει και ο πάντα σωστός Μέρφυ. Από ισχυρούς ανέμους μέχρι καταιγίδες και πυρκαγιές, το δίκτυο αποδείχτηκε εξαιρετικά ευάλωτο. Ευτυχώς, τα τηλεφωνικά δίκτυα εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα που μέχρι το 1913 το Telefontornet παροπλίστηκε εντελώς υπέρ μιας πολύ απλούστερης τεχνολογίας. Το αχρηστευμένο κτίριο στάθηκε ορόσημο της πόλης μέχρι που έπιασε και αυτό φωτιά στις 23 Ιουλίου του 1952.
Η τηλεφωνική υπηρεσία ήταν ιδιαίτερα ακριβή εκείνη την εποχή και μόνο οι πιο εύποροι πολίτες μπορούσαν να την αντέξουν οικονομικά. Στη Σουηδία άνοιξε το πρώτο δημόσιο τηλεφωνικό κέντρο από την Bell Telephone Company. Είχε αρχικά μόνο 121 συνδρομητές.
Η εταιρεία χρέωνε τους συνδρομητές της από 160 έως και 280 σουηδικές κορόνες, ανάλογα με την τοποθεσία του συνδρομητή και την απόσταση από το κέντρο. Αυτό ισοδυναμούσε με ένα πόσο μεταξύ 9.000 έως 16.000 κορόνων (877 έως 1560 ευρώ) σε σημερινές τιμές για μια συνδρομή.
Ο πύργος κοσμήθηκε από τον αρχιτέκτονα Fritz Eckert, προκειμένου να μην αλλοιώσει τον περιβάλλοντα χώρο. Το ύψος του ανερχόταν στα 47 μέτρα και κάποιοι μάλιστα αναφέρουν ότι ήταν τόσο ψηλός που εμπόδιζε το φως του ήλιου. Το σίγουρο ήταν ότι το κτίριο ήταν ορατό στον ορίζοντα της πόλης από οποιοδήποτε σημείο της. Όταν η τεχνολογία επέτρεψε τη χρήση υπόγειων τηλεφωνικών γραμμών, ο τεράστιος πύργος παράκμασε και από το 1939 χρησίμευσε ως σκελετός για διαφημιστικές πινακίδες ιδιοκτησίας της Nordiska Kompaniet, πριν κατεδαφιστεί το 1953.
Ο τηλεφωνικός πύργος λίγο πριν καταστραφεί το 1952
Φανταστείτε τώρα εάν η τεχνολογία δεν είχε εξελιχθεί όπως εξελίχθηκε και χρειαζόμασταν ακόμα να έχουμε φυσικές γραμμές για όλες τις συνδέσεις μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου