18 Μαΐου 1821: Η νίκη του Νικηταρά
Μετά την συντριβή των Τουρκαλβανών στο Βαλτέτσι από τον Κολοκοτρώνη, ο Κεχαγιάμπεης που θεωρήθηκε ως ο κύριος αίτιος της ήττας, αποφάσισε πλήρης οργής, να εκστρατεύσει εναντίων του στρατοπέδου των Βερβαίνων με σκοπό να επιτύχει μια γρήγορη νίκη και να αποκαταστήσει έτσι το χαμένο γόητρο του. Υπέθετε μάλιστα ότι το στρατόπεδο στα Βέρβαινα λόγω του ότι ήταν απομονωμένο από τα υπόλοιπα θα διαλυόταν εύκολα και έτσι οι άνδρες του θα έφθαναν γρήγορα στον Μυστρά και μετά στην Μεσσηνία για να καταστείλουν την επανάσταση. Το σχέδιο του Κεχαγιάμπεη να σπάσει τον πολιορκητικό κλοιό που έσφιγγε ολοένα περισσότερο την Τριπολιτσά, είχε προβλέψει ο Κολοκοτρώνης και γι΄αυτό είχε ενισχύσει το στρατόπεδο των Βερβαίνων.
Τα χαράματα της 18ης Μαΐου 1821, ο Κεχαγιάμπεης με 6000 περίπου άνδρες (πεζικό, ιππείς) και δυο κανόνια, ξεκίνησε για τα Βέρβαινα. Όταν έφτασε στο χωριό Ρίζες, διαίρεσε τον στρατό του σε τρία τμήματα. Το πρώτο θα κατευθυνόταν προς το στρατόπεδο των Βερβαίνων. Το δεύτερο με επικεφαλής τον ίδιο τον Κεχαγιάμπεη και τα δυο κανόνια θα έκανε επίθεση στα Δολιανά από τον βορρά και το τρίτο θα κατευθυνόταν προς το Δραγόνι για να επιτεθεί στον Γεώργιο Διγενή.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΔΟΛΙΑΝΩΝ
Ο Κολοκοτρώνης όμως στις 17 Μαΐου 1821 είχε λάβει επιστολή από τους πολιορκητές του Ναυπλίου, Μπουμπουλίνα, Τσώκρη και Σταϊκόπουλο να στείλει ενισχύσεις και ικανό αρχηγό και έτσι αποφάσισε να στείλει τον Νικήταρά με 150 άνδρες και τον αδελφό του Νικόλαο. Όταν ο Νικηταράς έφθασε στα Δολιανά ζήτησε από τους χωρικούς κρασί για τους στρατιώτες του και δεν του έδωσαν, έτσι αναχώρησε δυσαρεστημένος. Ενώ όμως συνέχιζε την πορεία του προς το Άργος, και σε μικρή απόσταση από τα Δολιανά, άκουσε φωνές, από τους Δολιανίτες ότι έρχονται οι Τούρκοι και ζητούσαν την βοήθειά του. Ο αδελφός του ήταν αρνητικός λόγω του ότι αρνήθηκαν να τους δώσουν κρασί, όμως ο Νικηταράς ήταν ανένδοτος. Εγώ πάω στο Ανάπλι του λέει γυρέυοντας Περσιάνους και τώρα που τους ηύρα εδώ θα τους αφήσω; Δεν το κάνω! Έτσι επέστρεψε στα Δολιανά και ενώθηκε με ορισμένους ένοπλους ντόπιους που είχαν αρχηγούς τον Καρζήν, τον Μητρομάραν και τον Κωνσταντόπουλον, η συνολική δύναμη των οποίων δεν ξεπερνούσε τους τρακόσιους άνδρες. Οχυρώθηκαν στα πέτρινα σπίτια του χωριού και ανέμενα τους Τούρκους. Όταν έφθασαν οι Τούρκοι, ο Κεχαγιάμπεης έκανε το στρατηγείο του στην εκκλησία του Αι Γιώργη και άρχισε σφοδρό κανονιοβολισμό εναντίον του χωριού με στόχο την συντριβή των σπιτιών και την διασπορά του ελληνικού σώματος. Οι οχυρωμένοι όμως απαντούσαν με πυκνούς πυροβολισμούς και αντιμετώπιζαν με σθένος τις επιθέσεις των Τουρκαλβανών.
Παράλληλα από το στρατόπεδο των Βερβαίνων στο οποίο βρίσκονταν 2500 άνδρες υπο τους Π. Γιατράκο, Α. Μαυρομιχάλη, Α. Κοντάκη και Π. Ζαφειρόπουλο, με γενικό αρχηγό τον επίσκοπο Βρεσθένης Θεοδώρητο εστάλησαν ενισχύσεις προς τα Δολιανά, αλλά δυστυχώς μετά από τρίωρη μάχη αναγκάσθηκαν να επιστέψουν στα Βέρβαινα γιατί το εκεί στρατόπεδο είχε κυκλωθεί από Τούρκους ιππείς και κινδύνευε. Οι Έλληνες οχυρώθηκαν στα Βέρβαινα και πρόβαλαν ισχυρή αντίσταση εναντίων των Τουρκαλβανών, οι οποίοι το απόγευμα εξουθενωμένοι άρχισαν να υποχωρούν, τότε οι Έλληνες άρχισαν να τους κυνηγούν έως τα Δολιανά, φωνάζοντας Απάνω τους αδέλφια!. Όταν ο Νικηταράς είδε τους Τούρκους κυνηγημένους και άκουσε τις φωνές, βγήκε με το σπαθί στο χέρι, από το σπίτι που ήταν οχυρωμένος ακολουθούμενος από τους άνδρες του και άρχισαν να καταδιώκουν τους Τούρκαλβανούς του Κεχαγιάμπεη. Στην μάχη αυτή που κράτησε έως τις 2 τα μεσάνυχτα διακρίθηκε ιδιαιτέρως ο Νικηταράς ο οποίος έσφαζε ανηλεώς τους εχθρούς της πατρίδας και έτσι απέκτησε το προσωνύμιο Τουρκοφάγος! Κραυγές τρόμου, φόβου και απόγνωσης ακούγονταν από τους πανικόβλητους τουρκαλβανούς που τρέπονταν σε άτακτη φυγή και χάνονταν στον κάμπο της Τριπολιτσάς. Εκεί όμως για κακή τους τύχη τους περίμεναν κρυμμένοι Έλληνες οι οποίοι συνέχισαν να τους καταδιώκουν. Ο Κεχαγιάμπεης που βρισκόταν στον Αι Γιώργη προσπάθησε να τους συγκρατήσει αλλά ήταν αδύνατο, έτσι υποχώρησε και ο ίδιος ταχύτατα. Τελικά οι όσοι Τουρκαλβανοί σώθηκαν έφθασαν στην Τριπολιτσά, σε άθλια κατάσταση, αφήνοντας 240 νεκρούς στο πεδίο της μάχης, πολλά όπλα και σαράντα τρία άλογα.
Περιγραφή της μάχης έχουμε και από επιστολή που έστειλαν στους προκρίτους της Ύδρας, δυο ημέρες μετά την μάχη, οι πρόκριτοι Αθανάσιος Κανακάρης και Αναγνώστης Παπαγιαννόπουλος καθ υπόδειξη του Κολοκοτρώνη ο οποίος την προσυπογράφει « Ο ανεψιός μου καπετάν Νικήτας διορισθείς να εκστρατεύση δια το Άργος, όπου να επιστατήση εις το θέρισμα των γεννημάτων (…) περί την εβδόμην ώραν της ημέρας 18 Μαιου ήλθεν είδησης από ταις βάρδιαις εις το στρατόπεδον Βέρβενας, ότι ανεβαίνουν οι εχθροί εις Δολιανά και Δραγόνι. Συνέβη δε ως είρηται να πορευθή ο καπ Νικήτας εις Δολιανά, ο οποίος κατέβαινεν εις Άργος με εκατόν στρατιώτας εδικούς του. παρευσίσκοντο δε εις Δολιανά ετι υπέρ τους εκατό στρατιώτας ώστε συνεποσούντο τριακόσιοι περίπου οι στρατιώτες μας μετα των του καπ. Νικήτα».
Λιτή περιγραφή της μάχης μας δίνει και ο ίδιος ο Νικηταράς στα Απομνημονεύματά του «Ανήμερα της Αναλήψεως πολεμούμε στα Δολιανά. Οι Τούρκοι ήρθαν εκεί δια να πάνε στου Μυστρά, στον Αγιον Πέτρον, εις το Άργος. (…) Εις τα Δολιανά επολεμήσαμε εγω και ο αδελφός μου. Πολεμούμε με τους Τούρκους και εμπαίνουν πίσω εις την Τριπολιτσάν. Ήτον ο Κεχαγιάς».
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ
Η νίκη σε αυτή την μάχη που οφείλεται κυρίως στον ηρωισμό του Νικηταρά ήταν πολύ σημαντική, διότι χωρίς αυτήν το στρατόπεδο των Βερβαίνων θα αντιμετώπιζε την πίεση της συνολικής δύναμης του Κεχαγιάμπεη, με επικίνδυνες συνέπειες για το ελληνικό στρατόπεδο και για την ελληνική επανάσταση κατ επέκταση. Επίσης λίγες ημέρες μετά την συντριβή τους στο Βαλτέτσι, Τούρκοι και Μπαρδουνιώτες δεν κατάφεραν για δεύτερη φορά, να σπάσουν τον πολιορκητικό κλοιό που είχε δημιουργήσει ο Κολοκοτρώνης γύρω από την Τριπολιτσά, η πτώση της οποία ήταν πλέον αναπόφευκτη. Ο Κεχαγιάμπεης μετά την ήττα στα Δολιανά και τα Βέρβαινα κλείστηκε στην Τριπολιτσά χωρίς πλέον να σκέπτεται άλλη εκστρατεία και με μόνη ελπίδα την άφιξη Τουρκικών στρατευμάτων από την Ανατολική Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου