Το ’86 ήταν μια χρονιά με πολύ αερογράφο στις εικόνες της και πολύ αέρα στα τραγούδια της. Η τηλεόραση άρχιζε να παίρνει θάρρητα στις σαλοτραπεζαρίες του κόσμου. Το ραδιόφωνο μόλις είχε πετάξει τα μαλλιά του κάτω κι έτρεχε σαν γυμνός χίπι, ανίδεο, στις ιδιωτικές συχνότητες. Τη mainstream ελληνική μουσική την είχε καταπιεί το μπουζούκι πολυτελείας και οι πρώιμοι κομπιούτορες. Κραουνάκηδες, Σαββόπουλοι, Γερμανοί, Κηλαηδόνηδες, Λιλιπουπολίτες, συσπειρώνονταν σε σχήματα και παρέες, προσπαθούσαν να περισώσουν «μαγνητοσκοπημένη» την ιστορία και την παράδοση που κρατούσαν στα χέρια τους και κινδύνευε να τη μασήσει κάνα βίντεο εκεί που θα έπαιζε, στα καλά καθούμενα. Εκπομπές για το ελληνικό τραγούδι. Συνδυασμοί και σχήματα.
Τα ευρωπαϊκά κέντρα δεδομένων (data centers) θα επεκτείνουν τη χωρητικότητα κατά 22% φέτος, αλλά παρ΄όλα αυτά θα δυσκολευτούν να καλύψουν τη ζήτηση, αυξάνοντας τον κίνδυνο ότι η Ευρώπη θα μείνει πιο πίσω στον αγώνα για την τεχνητή νοημοσύνη (AI), όπως ανέφερεαν αναλυτές του κλάδου σε συνέδριο την Τετάρτη.
Η φράση αυτή που μας είναι γνωστή τόσο από τον Αρριανό, όσο και από τον Πλούταρχο και από άλλους αρχαίους ιστορικούς, έχει μια ιστορία η οποία ξεκινάει μερικά χρόνια νωρίτερα. Ήδη από το Πανελλήνιο Συνέδριο της Κορίνθου, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ., η συμμαχία των Ελλήνων ενάντια στην περσική αυτοκρατορία είχε σχηματισθεί. Σε αυτή η Σπάρτη δεν συμμετείχε.
Ένας συλλέκτης παλιών αντικειμένων το 2016 επισκέφτηκε ένα παζάρι σε γκαράζ στη Μινεσότα. Εκεί, ανάμεσα στα αντικείμενα, εντόπισε και έναν πίνακα ζωγραφικής, τον οποίο αγόρασε για 50 δολάρια. Τελικά, όπως αποκαλύφθηκε, πρόκειται για έναν αυθεντικό πίνακα του Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ, η αξία του οποίου πλέον εκτιμάται στα 15. εκατ. δολάρια.
