Τι συνιστά παλιό και τι καινούριο...

Το εμφανιζόμενο σήμερα ως καινούργιο δεν είναι παρά νέα πρόσωπα σε παλιούς ρόλους…

Ο εναπομείνας Σύριζα υπό τον κ. Τσίπρα προσπαθεί να πείσει ότι εκπροσωπεί το «καινούργιο» έναντι του «παλιού» και «φθαρμένου», που κατ’ αυτόν εκφράζουν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Οι αριστερές αντιλήψεις, όμως, που αντιπροσωπεύει ο Σύριζα είναι παλαιότατες. Βασίζονται σε δοξασίες που διατυπώθηκαν τον 19ο αιώνα και, όπου επικράτησαν και εφαρμόσθηκαν, οδήγησαν σε εξαθλίωση και ανελευθερία.

Στην Ελλάδα η Αριστερά κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, κατόρθωσε να αποκτήσει ιδεολογική κυριαρχία. Στο γεγονός αυτό συνέβαλαν καθοριστικά και η πνευματική νωθρότητα, η σύγχυση αλλά και η ιδιοτέλεια των πολιτικών αντιπάλων της, οι οποίοι, με λίγες εξαιρέσεις, προεχόντως επιδίωκαν (και αυτοί) την άλωση και νομή της εξουσίας.

Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός υπερμεγέθους, αναποτελεσματικού, πελατειακού κράτους και μίας αντιπαραγωγικής οικονομίας. Η παταγώδης κατάρρευση του σαθρού αυτού οικοδομήματος ήταν θέμα χρόνου, απλώς καθυστέρησε να συμβεί λόγω εισαγωγής στην χώρα ποσού 1 τρις ευρώ περίπου σε δάνεια και επιδοτήσεις, από το 1981 μέχρι σήμερα (!), από τους «θρασύτατους δανειστές».

Το εμφανιζόμενο σήμερα ως καινούργιο δεν είναι παρά νέα πρόσωπα σε παλιούς ρόλους. Που δίνουν συνεχώς μάχες για να μην αλλάξει τίποτα. Να παραμείνει αλώβητο το παναρμόδιο και πλαδαρό κράτος, εστία σπατάλης και διαφθοράς. Να μην ιδιωτικοποιηθούν οι ΔΕΚΟ, αληθή προπύργια του ασύδοτου κομματικού συνδικαλισμού. Να αποθαρρυνθεί κάθε ιδιωτική επένδυση που υπερβαίνει αυτό που στην Ελλάδα θεωρείται «μικρομεσαίο μέγεθος» και, αν δεν συμμορφωθεί στα κομματικά κελεύσματα, να καταγγελθεί ως προϊόν «διαπλοκής».

Έναντι αυτής της κατάστασης πρέπει το σύνολο, ει δυνατόν, των φιλοευρωπαϊκών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, να αναδείξει εγκαίρως την κατάλληλη προεκλογική ατζέντα. Αυτή, κατά την γνώμη μου, πρέπει να στηρίζεται σε δύο άξονες που συνδέονται μεταξύ τους: ο πρώτος αφορά στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου του σύγχρονου κράτους, την αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης. Ο δεύτερος, στην ανάδυση ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου με μοχλό τον ιδιωτικό τομέα και έμφαση στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών. Σε κάθε περίπτωση, υψηλής προτεραιότητας είναι μία ριζική φορολογική μεταρρύθμιση (ακόμη μία!) που θα στοχεύει στην απλοποίηση, σταθερότητα, μείωση της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης.

Αντί για κραυγές, «ελιγμούς» και άλλα παλαιοκομματικά τερτίπια, η επίδειξη μετριοπάθειας, ρεαλισμού, ειλικρινούς διάθεσης συνεργασίας και σύνθεσης απόψεων συνιστά κάτι πραγματικό καινούργιο.




ΠΗΓΗ: freewill.gr
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εστία" στις 4 Σεπτεμβρίου 2015