Η άλλη όψη της Κριμαίας, μέσα από μαρτυρίες κατοίκων της.

Η Κριμαία μετά την προσάρτηση έχει αλλάξει ήδη αρκετά. Οι φωνές όμως που ακούγονται από τους κατοίκους της χερσονήσου ποικίλουν.

Μετά την προσάρτησή της από την Μόσχα, τουλάχιστον 20.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν την περιοχή, επειδή αρνήθηκαν να γίνουν ρώσοι πολίτες.

Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις. Η Κάτια είναι μία από αυτές, που τολμά και μιλά. Το euronews την συνάντησε κατά την διάρκεια του ενός από τα μαθήματα τέχνης που παραδίδει κατ’ οίκον.

Εκφράζει το παράπονο ότι τα πράγματα έγιναν λίγο χειρότερα από τότε που η Κριμαία έγινε ρωσική. Βγάζει 120 ευρώ τον μήνα σαν δασκάλα τέχνης. Προτιμά να τονίζει το χάσμα γενεών ανάμεσα σε φιλοουκρανούς και φιλορώσους. Η ίδια λέει:

«Ο πατέρας μου γεννήθηκε εδώ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν η Κριμαία δόθηκε στην Σοβιετική Ουκρανική Δημοκρατία σαν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, ο πατέρας μου ήταν πολύ απογοητευμένος από αυτό το γεγονός. Ζούσε όλη του την ζωή με την ευχή της επανένωσης με την πανίσχυρη μητέρα πατρίδα, την Ρωσία. Και το πρώτο πράγμα που έκανε όταν έφτασα μετά το δημοψήφισμα, γιατί δεν ήμουν εδώ τότε, ήταν να με αγκαλιάσει καταχαρούμενος και να μου πει: τελικά συνέβη!!! Ήταν ένας ρώσος που έγινε επιτέλους πραγματικός ρώσος. Αλλά του απάντησα: πατέρα, άκουσε με, το ίδιο πράγμα που συνέβη σε εσένα τότε, όταν η Κριμαία έφυγε από την Ρωσική Σοβιετική Δημοκρατία και δόθηκε στην Ουκρανική το 1954, αυτό ακριβώς συμβαίνει και σε εμένα αυτή τη στιγμή».

Ο Κόστια είναι καθηγητής Αγγλικών. Μένει στο Κίεβο αν και κατάγεται από την Κριμαία. Από την πλευρά του, προτιμά να εστιάζει στο οικονομικό παράδοξο της προσάρτησης: «Στην αρχή όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι γιατί τους υποσχέθηκαν υψηλούς μισθούς και αναλογικά υψηλές συντάξεις. Και οι περισσότεροι “εξαγοράστηκαν” από αυτό, ιδίως οι συνταξιούχοι, που πάντα ήθελαν να έχουν το ίδιο επίπεδο ευημερίας με την Ρωσία. Και από όσο ξέρω, έλαβαν μια πραγματική αύξηση των μισθών τους. Όμως αυτό κράτησε για δύο μήνες και τώρα συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα, οι τιμές αυξήθηκαν και την ίδια στιγμή ο κόσμος λαμβάνει πολύ μικρά ποσά και δύσκολα μπορώ να φανταστώ πως θα τα βγάλουν πέρα με τέτοιες τιμές».

Κατά μήκος της παραλίας, στην Αλούσα, δίπλα στη θάλασσα, μπορεί κάποιος να εντοπίσει ορισμένους τουρίστες. Όλοι σχεδόν προέρχονται από την Ρωσία.

Ο τουρισμός της Κριμαίας έχασε τουλάχιστον τρία εκατομμύρια επισκέπτες μέσα σε ένα χρόνο, περίπου τους μισούς από όσους την επισκέπτονταν στα χρόνια της Ουκρανίας.

Συναντιόμαστε με την Όλγα. Έχει ένα μαγαζί σε εμπορικό δρόμο και πουλάει τα έργα του συζύγου της, Ανατόλι, που είναι καλλιτέχνης και ζωγραφίζει πίνακες. Ο ίδιος κατάγεται από την Ουκρανία, αλλά θέλει η Κριμαία να είναι μέρος της Ρωσίας: «Ξέρετε, είμαι ζωγράφος και αυτό που παρατηρούσα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι πολύς κόσμος ήρθε εδώ. Τελικά μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ένα ταξίδι στην Κριμαία πολλοί απλοί άνθρωποι και όχι απαραίτητα πλούσιοι».

Πάντως, δεν ψήφισε στο δημοψήφισμα. «Δεν μπορούσα να ψηφίσω επειδή δεν έχω τα εκλογικά μου δικαιώματα στην Κριμαία, τα έχω στην Πολταβα της Ουκρανίας. Όμως μαζί με τη γυναίκα μου συμμετείχαμε σε πολλές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις».

Μια γειτόνισσα, η Τάνια, προσθέτει μιαν άλλη παράμετρο: «Αν ήμασταν ακόμα στην Ουκρανία, θα έβγαινα στην σύνταξη στα 59 με 60 χρόνια. Τώρα είμαι 55 και ήδη λαμβάνω σύνταξη. Όταν ήμασταν στην Ουκρανία, μέναμε με τον μισθό του μεγαλύτερου γιου μου, ήταν περίπου 1000 γρίβνιες (45 ευρώ) και δεν ήταν αρκετά για εμάς. Μας βοηθούσε επίσης ο νεώτερος γιος μου, ο Πάσα, που δούλευε τότε σαν εικονολήπτης στο τηλεοπτικό κανάλι STB στο Κίεβο και μας ήταν απαραίτητη η βοήθειά του. Έπρεπε να μας στέλνει χρήματα γιατί δεν ήταν αρκετά ούτε για το φαγητό ούτε για τα φάρμακά μας. Όταν όμως γίναμε Ρώσοι, ο Ιλούσα, ο μεγαλύτερος γιος μου, πήρε άλλον έναν μισθό. Τότε ήμασταν τρισευτυχισμένοι. Αυτό έμοιαζε τότε αρκετό, αλλά στην συνέχεια οι τιμές ανέβηκαν λίγο, αυτή είναι η αλήθεια. Όμως ο μισθός αυξήθηκε επίσης, πήγε στα 10.000 με 15.000 ρούβλια (περίπου 130 με 200 ευρώ)».

Ακριβώς στην διπλανή πόρτα μένει η οικογένεια Γκορμπάνιοφ. Ο Γκενάντι είναι συνταξιούχος ναυτικός του εμπορικού στόλου. Λέει στην κάμερα του euronews: «Γεννήθηκα στο Λένινγκραντ, τώρα το λένε Αγία Πετρούπολη. Μετακομίσαμε εδώ στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήρθαν εδώ, για την ακρίβεια επιστρέψαμε στις ρίζες μας. Υποστηρίζουμε και ξαναδημιουργούμε το γενεαλογικό μας δέντρο για να το περάσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας. Ο παππούς μου, ήταν αξιωματικός του ιππικού κατά τη διάρκεια του Α’ ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου στη θάλασσα. Από το 1970, για 45 χρόνια, ήμουν στενά συνδεδεμένος με τη θάλασσα, και εξακολουθώ να εργάζομαι, αν και συνταξιούχος πια, ως καπετάνιος. Θα αντέξουμε όλες τις κακουχίες. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι είμαστε πίσω στο σπίτι μας, στη Ρωσία, αυτό είναι το σημαντικό. Ομως όσο δεν κατασκευάζεται αυτή η γέφυρα, αυτές οι δυσκολίες θα συνεχιστούν. Εγώ όμως δεν θα μπορούσα να γεμίσω το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μου, που είναι 65 λίτρα, με την ουκρανική σύνταξη ενώ τώρα μπορώ να το γεμίσω 4 φορές. Έχω επίσης δουλέψει σε εμπορικές ξένες εταιρείες, για παράδειγμα γερμανικές, αλλά, ξέρετε, ο μισθός σε αυτές ήταν 10.000 δολάρια…».

Κατά μήκος των 200 χιλιομέτρων του δρόμου από την Συμφερόπολη στο Κερτς γίνονται εργασίες για την διαπλάτυνση του κεντρικού οδικού άξονα Είναι μια απαραίτητη υποδομή για την σύνδεση ανάμεσα στην Κριμαία και την Ρωσία. Το Κέρτς βρίσκεται στην Αζοφική Θάλασσα. Είναι το πιο ανατολικό τμήμα της Κριμαίας και το λιμάνι του αποτελεί τον ταχύτερο τρόπο διέλευσης για τις μεταφορές από και προς τη Ρωσία.

Όμως τα φέρι μποτ είναι υπερπλήρη και ακριβά, με αποτέλεσμα η Ρωσία να προχωρά πλέον στην φιλόδοξη κατασκευή γέφυρας. Οι προσδοκίες είναι πολλές, όπως και το κόστος. Πολλοί ντόπιοι κάτοικοι, κυρίως φιλορώσοι, πιστεύουν ωστόσο ότι μόλις ολοκληρωθεί η γέφυρα, οι τιμές θα κατέβουν.

Η πλειοψηφία των Τατάρων της Κριμαίας είναι ενάντια στις νέες αρχές. Σύμφωνα με ανεξάρτητους οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βρίσκονται στο στόχαστρο των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών και μέχρι στιγμής 19 νέοι Τατάροι έχουν χαθεί από την ημέρα που προσαρτήθηκε η Κριμαία στην Ρωσία.

Το euronews συνάντησε τον Αλί, έναν εκπρόσωπό τους, ο οποίος σχολίασε: «Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά σκέψης του ρωσικού λαού, ένας συνήθης και σταθερός τρόπος σκέψης του, είναι ότι πρέπει να περιμένεις, ότι αρκεί να περιμένεις και… όλα μετά θα συμβούν από μόνα τους. Όμως δεν υπάρχει ένα έστω έργο που να έχει ολοκληρωθεί, έστω ένα σχολείο για παράδειγμα που να έχει γίνει. Χτίζουν μόνο στρατιωτικές υποδομές και μόλις τώρα άρχισαν την κατασκευή δρόμων. Το να λένε όμως ότι η Ρωσία ενδιαφέρεται για τον πληθυσμό της Κριμαίας δεν είναι σωστό, αυτό είναι ψέμα».

Οι δυτικές επιχειρήσεις και οι οργανισμοί εγκατέλειψαν το έδαφος της Κριμαίας εξαιτίας του νομικού κενού που δημιουργήθηκε από την προσάρτηση. Ετσι, πολλοί από τους εργαζόμενους έχασαν τις δουλειές τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γεβγκένια: «Δούλευα για πάνω από δέκα χρόνια σε ένα διεθνές κέντρο τεχνικής βοήθειας. Αλλά τώρα αυτό σταμάτησε μετά το δημοψήφισμα, γιατί σύμφωνα με τον ρωσικό νόμο, αν κατάλαβα καλά, απαγορεύεται να διεξάγονται τέτοιου είδους εργασίες στο έδαφος της Ρωσίας. Έτσι η εταιρεία που με είχε προσλάβει, έκλεισε».

Πλέον η Γεβγκένια εργάζεται σαν βοηθός τηλεοπτικών παραγωγών και σαν μεταφράστρια όσων ξένων δημοσιογράφων καλύπτουν την Κριμαία. Δεν συμβαίνει συχνά όμως αυτό.

Οι ξένες εταιρείες έφυγαν εξαιτίας των περιορισμών που επιβάλλονται από την ρωσική νομοθεσία και τα οικονομικά εμπόδια που δημιουργήθηκαν από τις διεθνείς κυρώσεις. Η χερσόνησος και ιδίως οι κάτοικοί της απομονώνονται ολοένα και περισσότερο…



ΠΗΓΗ: http://gr.euronews.com/2015/09/28/from-a-russian-peninsula-crimean-voices/