Η Τουρκία οδεύει προς μια νέα Συνθήκη των Σεβρών
Ακολουθεί ένα εκπληκτικό κείμενο του Τούρκου ακαδημαϊκού και συγγραφέα, Ali Ağcakulu, που αναλύει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Τουρκία και την παρομοιάζει με την κατάσταση που επικρατούσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, τότε που οι Νεότουρκοι έβαλαν την Αυτοκρατορία στον Α΄ Παγόσμιο Πόλεμο, για να ακολουθήσει η ήττα και η Συνθήκη των Σεβρών. Αξίζει να διαβαστεί, να μελετηθεί και να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα για την Κύπρο και την Ελλάδα:
άρθρο του Ali Ağcakulu
Πριν από 100 χρόνια, στις 10 Αυγούστου του 1920, υπογράφηκε η Συνθήκη των Σεβρών μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των κρατών της Αντάντ.
Όλοι προτιμούν να κατηγορούν για προδοσία τον Μεγάλο Βεζύρη Damat Ferit Pasha, ο οποίος υπέγραψε τη Συνθήκη των Σεβρών. Σίγουρα ο Damat Ferit έκανε κακή δουλειά. Όμως, πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να μιλήσουν για το Κόμμα Ένωσης και Προόδου, το οποίο άνοιξε το δρόμο για τις Σέβρες. Έτσι, παραβλέπεται μια μεγάλη αλήθεια.
Οι Νεότουρκοι, αντί να μείνει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των λανθασμένων αποφάσεών τους, προτίμησαν να επιβιβαστούν σε γερμανικά πλοία και να φύγουν από τη χώρα.
Στη συνέχεια, ορισμένοι απ’ αυτούς κατηγορούσαν τον Σουλτάνο Βαχντεντίν ότι πήρε ένα αγγλικό πλοίο και έφυγε από τη χώρα. Είναι άραγε τόσο υπερβολικό που ο Vahdettin έφυγε από τη χώρα, λέγοντας «Δεν έχω κανένα δικαίωμα να ζήσω σε αυτή τη χώρα», μετά την κατάργηση του Σουλτανάτου; Μήπως όμως ορισμένοι τονίζουν τη φυγή του Σουλτάνου, για να καλύψουν τη φυγή των Νεοτούρκων, που εγκατέλειψαν τη χώρα, αφού προηγουμένως την είχαν ρίξει στη φωτιά;
Ναι, οι Νεότουρκοι κατάφεραν να παρουσιάσουν στο λαό τους εαυτούς τους ως πατριώτες. Ωστόσο, οι Νεότουρκοι, των οποίων οι ζημιές που προκάλεσαν στην πατρίδα είναι πολύ περισσότερα από τα οφέλη που πρόσφεραν, κατάφεραν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως πατριώτες εδώ και δεκαετίες. Σίγουρα υπήρχαν και πατριώτες ανάμεσά τους. Αλλά κι αυτοί ήταν σε λάθος όχημα.
Το γεγονός ότι ο κατάφεραν να καταλάβουν την εξουσία από τον Αβδούλ Χαμίτ τον Β΄, ο οποίος είχε μετατρέψει τη χώρα σε ένα ερείπιο, δεν σημαίνει ότι μπορούσαν και να την κυβερνήσουν. Στο τέλος της 33χρονης διακυβέρνησης της χώρας από τον Αβδούλ Χαμίτ, το οθωμανικό κράτος είχε ταυτιστεί με τον σουλτάνο.
Παρουσίασε και ταύτισε την παράταση της παραμονής του στο θρόνο ως παράταση της ζωής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, όσο περισσότερο προσπαθούσε να παρατείνει την παραμονή του στο θρόνο, τόσο μίκραινε η ζωή του οθωμανικού κράτους.
Στην πραγματικότητα, όταν ανατράπηκε ο Αβδούλ Χαμίτ, το κράτος μπήκε στην εντατική και μέσα σε λίγα χρόνια, επί Νεοτούρκων το κράτος παρέδωσε την ψυχή του. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι οι πρώτες πλάκες του δρόμου που οδήγησε στις Σέβρες, στρώθηκαν από τον Αβδούλ Χαμίτ. Μάλιστα, αυτό μπορεί να ειπωθεί. Επειδή ο Αβδούλ Χαμίτ άφησε πίσω του έναν στόλο που σάπιζε στον Κεράτιο Κόλπο και έναν στρατό που είχε αποστολή να προστατεύει τον ίδιο, έναν στρατό που ήταν πολιτικοποιημένος, χωρισμένος σε φατρίες και υπό τη διοίκηση των Γερμανών αξιωματικών, ένας στρατός που δεν ήταν αφιερωμένος στο κράτος. Ένας τέτοιος στρατός, δεν ήταν δυνατόν να διεξάγει πόλεμο και να πετύχει νίκες.
Οι Ενωτικοί θεωρούσαν νόμιμη κάθε ενέργεια που τους βοηθούσε να επιτύχουν τους στόχους τους, δηλαδή την κατάληψη της εξουσίας. Επανέφεραν το Σύνταγμα, ως αποτέλεσμα της εξέγερσης στη Μακεδονία το 1908.
Κατέβασαν από τον θρόνο τον Αβδούλ Χαμίτ, με ένα ψεύτικο γεγονός που οι ίδιοι δημιούργησαν την 31η Μαρτίου. Τελικά, το 1913, κατέλαβαν την κυβέρνηση με την εισβολή του Μπαμπιαλί( Bab-ı Ali Baskını). Δεδομένου ότι είναι αδύνατο να δημιουργηθεί μια νόμιμη εξουσία στηριγμένη σε τρία τεράστια παράνομα γεγονότα, οι Νεότουρκοι εφάρμοσαν περισσότερη τυραννία από τον Αβδούλ Χαμίτ, που ονομάστηκε δικτατορία του Κόμματος της Ένωσης και της Προόδου.
Στην πραγματικότητα, η προαναφερθείσα δικτατορία έσυρε την Οθωμανική Αυτοκρατορία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο με μια επιθετική πολιτική και παρέσυρε τη χώρα σε μια κόλαση. Κι αυτό επειδή οι Νεότουρκοι έψαχναν τη νομιμότητα τους σε μια νίκη που θα πετύχαιναν.
Ο Ένβερ Πασάς είχε μετατρέψει την επιτυχία του να είναι γαμπρός στο Παλάτι σε μέθη της νίκης και οδήγησε τη χώρα στη φωτιά με αυτή την μέθη. Για σύγκριση, μπορείτε να συγκρίνετε την επιτυχία του Ενβέρ Πασά στα μέτωπα πολέμου. Ποτέ δεν πέτυχε τίποτα, όπως δεν πέτυχε τίποτα ο άλλος γαμπρός του παλατιού, ο Damat Berat, στην οικονομία.
Δυστυχώς, στις μέρες μας είμαστε μάρτυρες της στιγμής που ο χρόνος κυλά κυκλικά για άλλη μια φορά.
Ναι, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και πάλι, την κορυφή της εξουσίας έχει καταλάβει ένας φιλόδοξος ενθουσιώδης δικτάτορας, και γύρω του βρίσκονται οι Νεο-Νεότουρκοι, οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν αυτήν την αδυναμία, τον ενθουσιασμό και τη φιλοδοξία σε ευκαιρία. Είναι σαν τις τραγωδίες που βίωσε η οθωμανική αυτοκρατορίας τα τελευταία 35-40 χρόνια της ζωής της. Το ίδιο άρχισε να βιώνει η χώρα, με ταχύτερους ρυθμούς, τα τελευταία 5-10 χρόνια.
Η χώρα κινείται ανεξέλεγκτα προς ένα αδιέξοδο στην οικονομία, την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική, και το θέμα γίνεται όλο και πιο μη διαχειρίσιμο μέρα με τη μέρα. Ο συνασπισμός των ισλαμιστών και των Νεο-Νεοτούρκων, που γνωρίζουν αυτήν την κατάσταση και είναι ουσιαστικά εχθροί μεταξύ τους, προσπαθούν να μην χάσουν τον έλεγχο της εξουσίας και αυξάνουν κάθε μέρα την καταπίεση.
Μία από τις κύριες αιτίες της υψηλής πίεσης και έντασης που υπάρχει σε κάθε περιοχή της Τουρκίας είναι η αφανής αντιπαράθεση μεταξύ των ισλαμιστών και των Νεο-Νεοτούρκων, που ορισμένες φορές εκδηλώνεται και φανερά. Το χάος που δημιουργήθηκε από αυτά τα κόμματα, τα οποία αυξάνουν συνεχώς τη δράση τους με παράνομες πρακτικές, οδηγεί τη χώρα στην άβυσσο.
Ο Ερντογάν, που ισχυροποιήθηκε στην εξουσία μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, του οποίου η “πλαστότητα” αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα, και μετά την αλλαγή του πολιτεύματος, που πραγματοποιήθηκε ως αποτέλεσμα του τεχνητού και παράτυπου δημοψηφίσματος, σε συνεργασία πάντα με τους υπερεθνικιστές του Μπαχτσελί, έχουν ανάγκη από μια μεγάλη νίκη, που θα τους προσδώσει νομιμότητα στη συνείδηση των πολιτών.
Ακριβώς όπως οι Νεότουρκοι αναζητούσαν τη νομιμότητα σε μια νίκη στα μέτωπα του πολέμου, έτσι κι αυτή η κυβέρνηση αναζητεί τη νομιμότητα στη συνείδηση του λαού, σε έναν πόλεμο και στη νίκη που περιμένουν ότι θα φέρει ένας πόλεμος. Έτσι, από τη μία η οικονομική κατάρρευση μπορεί να χρεωθεί στον πόλεμο, και από την άλλη αυτοί να συνεχίσουν να κατέχουν την εξουσία, κάτω από τις ιαχές και τις κραυγές της νίκης.
Όταν παρατηρήσει κανείς τα απίθανα που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, θα διαπιστώσει ότι ο προαναφερόμενος συνασπισμός έχει επαναφέρει στο προσκήνιο διάφορα ιστορικά γεγονότα, για να εξάψει τη φαντασία του κόσμου. Μερικά από αυτά είναι οι Σέβρες, η Λωζάνη, η Αγία Σοφία και το Χαλιφάτο.
Ναι, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και πάλι, την κορυφή της εξουσίας έχει καταλάβει ένας φιλόδοξος ενθουσιώδης δικτάτορας, και γύρω του βρίσκονται οι Νεο-Νεότουρκοι, οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν αυτήν την αδυναμία, τον ενθουσιασμό και τη φιλοδοξία σε ευκαιρία. Είναι σαν τις τραγωδίες που βίωσε η οθωμανική αυτοκρατορίας τα τελευταία 35-40 χρόνια της ζωής της. Το ίδιο άρχισε να βιώνει η χώρα, με ταχύτερους ρυθμούς, τα τελευταία 5-10 χρόνια.
Η χώρα κινείται ανεξέλεγκτα προς ένα αδιέξοδο στην οικονομία, την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική, και το θέμα γίνεται όλο και πιο μη διαχειρίσιμο μέρα με τη μέρα. Ο συνασπισμός των ισλαμιστών και των Νεο-Νεοτούρκων, που γνωρίζουν αυτήν την κατάσταση και είναι ουσιαστικά εχθροί μεταξύ τους, προσπαθούν να μην χάσουν τον έλεγχο της εξουσίας και αυξάνουν κάθε μέρα την καταπίεση.
Μία από τις κύριες αιτίες της υψηλής πίεσης και έντασης που υπάρχει σε κάθε περιοχή της Τουρκίας είναι η αφανής αντιπαράθεση μεταξύ των ισλαμιστών και των Νεο-Νεοτούρκων, που ορισμένες φορές εκδηλώνεται και φανερά. Το χάος που δημιουργήθηκε από αυτά τα κόμματα, τα οποία αυξάνουν συνεχώς τη δράση τους με παράνομες πρακτικές, οδηγεί τη χώρα στην άβυσσο.
Ο Ερντογάν, που ισχυροποιήθηκε στην εξουσία μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, του οποίου η “πλαστότητα” αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα, και μετά την αλλαγή του πολιτεύματος, που πραγματοποιήθηκε ως αποτέλεσμα του τεχνητού και παράτυπου δημοψηφίσματος, σε συνεργασία πάντα με τους υπερεθνικιστές του Μπαχτσελί, έχουν ανάγκη από μια μεγάλη νίκη, που θα τους προσδώσει νομιμότητα στη συνείδηση των πολιτών.
Ακριβώς όπως οι Νεότουρκοι αναζητούσαν τη νομιμότητα σε μια νίκη στα μέτωπα του πολέμου, έτσι κι αυτή η κυβέρνηση αναζητεί τη νομιμότητα στη συνείδηση του λαού, σε έναν πόλεμο και στη νίκη που περιμένουν ότι θα φέρει ένας πόλεμος. Έτσι, από τη μία η οικονομική κατάρρευση μπορεί να χρεωθεί στον πόλεμο, και από την άλλη αυτοί να συνεχίσουν να κατέχουν την εξουσία, κάτω από τις ιαχές και τις κραυγές της νίκης.
Όταν παρατηρήσει κανείς τα απίθανα που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, θα διαπιστώσει ότι ο προαναφερόμενος συνασπισμός έχει επαναφέρει στο προσκήνιο διάφορα ιστορικά γεγονότα, για να εξάψει τη φαντασία του κόσμου. Μερικά από αυτά είναι οι Σέβρες, η Λωζάνη, η Αγία Σοφία και το Χαλιφάτο.
Εν τω μεταξύ, είναι χρήσιμο να δούμε κάτι. Ο πυρήνας όλων των πολιτικών ρευμάτων στην Τουρκία είναι αντιδυτικός. Ακόμη και εκείνοι που παρουσιάζονται ως Δυτικόφιλοι, ακόμα και οι υποστηρικτές του κοσμικού κράτους, είναι όλοι τους αντιδυτικοί. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο απώτερος στόχος του εκδυτικισμού και της κοσμικότητας, που καθιέρωσε ο Μουσταφά Κεμάλ, δεν είχε στόχο τον πραγματικό εκσυγχρονισμό της Τουρκίας, αλλά την νίκη και την επικράτηση της Τουρκίας επί της Δύσης. Η ιστορία της Δημοκρατία της Τουρκίας είναι γεμάτη από γεγονότα που το αποδεικνύουν αυτό.
Η ένταξη του Σαντζακίου της Αλεξανδρέττας στην τουρκική επικράτεια, η “Ειρηνευτική Επιχείρηση” της Κύπρου και η κατάληψη και έπαρση της τουρκικής σημαίας σε ορισμένες περιοχές στη βόρεια Συρία, στην πραγματικότητα, είναι μια ένδειξη ότι οι λογαριασμοί της Τουρκίας με τη Δύση παραμένουν ανοιχτοί και ότι ο πόλεμος μαζί της συνεχίζεται. Η έκφραση επιθετικών πολιτικών εναντίον γειτόνων μέσω πολιτικών επανακατάκτησης εδαφών, είναι ουσιαστικά μια εκδήλωση της αντιδυτικής πολιτικής νοοτροπίας που επικρατεί στην Τουρκία. Απόδειξη της αντιδυτικής νοοτροπίας που διατρέχει το σύνολο του πολιτκού κόσμου στην Τουρκία, είναι το γεγονός ότι όλα τα κόμματα στηρίζουν ακόμα και τις λανθασμένες ενέργειες της κυβέρνησης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, με εξαίρεση το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP).
Αν αυτό συμβαίνει, τότε κι αυτή η κυβέρνηση στρώνει το δρόμο για μια νέα Συνθήκη των Σεβρών, ενώ η αντιπολίτευση, αντί να την εμποδίσει, την υποστηρίζει σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση σέρνουν τη χώρα στην άβυσσο.
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Νεότουρκοι, αν και δεν πίστευαν οι ίδιοι, κήρυξαν Ιερό Πόλεμο, Τζιχάντ. Σήμερα, ο κυβερνών συνασπισμός μπορεί να κηρύξει το Χαλιφάτο με μια παρόμοια επιθετική κίνηση. Ακόμη και η αντιπολίτευση μπορεί να υποστηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία.
Όμως οι Άραβες όπως δεν θεωρούσαν την Ιερή την Τζιχάντ που κήρυξαν οι Νεότουρκοι, τις αρχές του 20ού αιώνα, έστι και σήμερα δεν πρόκειται να δεχτούν το Χαλιφάτο που θα ανακηρύξει ο Ερντογάν.
Μήπως η κήρυξη του Ιερού Πολέμου, Τζχάντ, δεν ήταν το τελευταίο χαρτί που έπαιξαν οι Νεότουρκοι, πριν τη μεγάλη ήττα, που θα οδηγούσε σε Σέβρες;
Το φάντασμα των Σεβρών αναστήθηκε και κινείται στους δρόμους της Άγκυρας.
Ας επαναλάβουμε αυτό που είπε κάποτε ο Μεχμέτ Ακίφ.
“Στο πρόβλημα τριών ατόμων χωρίς μυαλό, τρία εκατομμύρια άνθρωποι …”
ΠΗΓΗ: https://infognomonpolitics.gr/2020/08/i-tourkia-odevei-pros-mia-nea-synthiki-ton-sevron/
μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Η ένταξη του Σαντζακίου της Αλεξανδρέττας στην τουρκική επικράτεια, η “Ειρηνευτική Επιχείρηση” της Κύπρου και η κατάληψη και έπαρση της τουρκικής σημαίας σε ορισμένες περιοχές στη βόρεια Συρία, στην πραγματικότητα, είναι μια ένδειξη ότι οι λογαριασμοί της Τουρκίας με τη Δύση παραμένουν ανοιχτοί και ότι ο πόλεμος μαζί της συνεχίζεται. Η έκφραση επιθετικών πολιτικών εναντίον γειτόνων μέσω πολιτικών επανακατάκτησης εδαφών, είναι ουσιαστικά μια εκδήλωση της αντιδυτικής πολιτικής νοοτροπίας που επικρατεί στην Τουρκία. Απόδειξη της αντιδυτικής νοοτροπίας που διατρέχει το σύνολο του πολιτκού κόσμου στην Τουρκία, είναι το γεγονός ότι όλα τα κόμματα στηρίζουν ακόμα και τις λανθασμένες ενέργειες της κυβέρνησης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, με εξαίρεση το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP).
Αν αυτό συμβαίνει, τότε κι αυτή η κυβέρνηση στρώνει το δρόμο για μια νέα Συνθήκη των Σεβρών, ενώ η αντιπολίτευση, αντί να την εμποδίσει, την υποστηρίζει σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση σέρνουν τη χώρα στην άβυσσο.
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Νεότουρκοι, αν και δεν πίστευαν οι ίδιοι, κήρυξαν Ιερό Πόλεμο, Τζιχάντ. Σήμερα, ο κυβερνών συνασπισμός μπορεί να κηρύξει το Χαλιφάτο με μια παρόμοια επιθετική κίνηση. Ακόμη και η αντιπολίτευση μπορεί να υποστηρίξει μια τέτοια πρωτοβουλία.
Όμως οι Άραβες όπως δεν θεωρούσαν την Ιερή την Τζιχάντ που κήρυξαν οι Νεότουρκοι, τις αρχές του 20ού αιώνα, έστι και σήμερα δεν πρόκειται να δεχτούν το Χαλιφάτο που θα ανακηρύξει ο Ερντογάν.
Μήπως η κήρυξη του Ιερού Πολέμου, Τζχάντ, δεν ήταν το τελευταίο χαρτί που έπαιξαν οι Νεότουρκοι, πριν τη μεγάλη ήττα, που θα οδηγούσε σε Σέβρες;
Το φάντασμα των Σεβρών αναστήθηκε και κινείται στους δρόμους της Άγκυρας.
Ας επαναλάβουμε αυτό που είπε κάποτε ο Μεχμέτ Ακίφ.
“Στο πρόβλημα τριών ατόμων χωρίς μυαλό, τρία εκατομμύρια άνθρωποι …”
ΠΗΓΗ: https://infognomonpolitics.gr/2020/08/i-tourkia-odevei-pros-mia-nea-synthiki-ton-sevron/
μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου