Ο δάσκαλος ευεργέτης που έκανε μία διαφορετική δωρεά

Ο δάσκαλος Θεόδωρος Θεοδωρίδης γεννήθηκε το 1896 στο χωριό Έλατος. Στο χωριό Σπήλαιο έμαθε τα πρώτα του γράμματα και τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο οποίο δίδασκε ο αδελφός του παπά-Γιάννης. Στην συνέχεια πήγε στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου για να συνεχίσει την εκπαίδευση του, το οποίο ήταν και το μοναδικό στην περιοχή. Το έτος 1915 και σε ηλικία 19 ετών παρουσιάζεται ως κληρωτός στον Ελληνικό στρατό στον οποίο γίνεται υπαξιωματικός και υπηρετεί 7 χρόνια έως και την Μικρασιατική καταστροφή. 

Εν τω μεταξύ το 1919 παντρεύεται την Ευαγγελία Λαμπροπούλου από τον Έλατο με την οποία αποκτά 6 παιδιά τον Γιώργο, την Περσεφόνη, τον Ακύλα, την Βικτώρια, την Εριφύλη και την Ειρήνη. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1930 τελειώνει τις ακαδημαϊκές του σπουδές και ξεκινά να διδάσκει στην περιοχή των Βεντζίων, πρώτα στο χωριό Έξαρχος και κατόπιν στο χωριό Κολοκυθάκι. Στον Έξαρχο ο Θ. Θεοδωρίδης εκτός από δάσκαλος είναι επίσης γραμματέας και ψάλτης του χωριού. Η ενασχόληση και η αγάπη του για την καλλιέργεια των δέντρων ήταν παράλληλη με την εργασία του ως δάσκαλος, μιας και στα δύο χωριά που αναφέραμε ασχολήθηκε ενεργά και κοπιαστικά με την φύτευση και καλλιέργεια δέντρων. 

Στο χωριό Κολοκυθάκι διαμόρφωσε έναν αμυγδαλεώνα και αναδάσωσε 100 στρέμματα ξερής γης, ενώ και στην ιδιαίτερη πατρίδα του τον Έλατο καλλιέργησε μια έκταση 14 στρεμμάτων με 800 δέντρα με προσωπική εργασία και δικά του έξοδα. Στην περίοδο του πολέμου και της κατοχής υπηρετεί ως δάσκαλος στο χωριό Λαγκαδάκι και μετέπειτα διορίζεται στο 1ο δημοτικό σχολείο Γρεβενών. Η διαμόρφωση του φυσικού περιβάλλοντος στον Έλατο συνεχίζεται κατά τις περιόδους του καλοκαιριού, ενώ παράλληλα ξεκινά την δενδροφύτευση και στην πόλη των Γρεβενών πρώτα από την αυλή του δημοτικού σχολείου που δίδασκε και εν συνεχεία επέκτεινε αυτή του την δραστηριότητα μέχρι και τον λόφο του Καστρακίου.

Το άλσος Θεοδωρίδη που για μας σήμερα θεωρείται δεδομένο κάποτε δεν ήταν παρά ένας κρανίου τόπος, δύο γυμνές πλαγιές με ξερολάκκια που, όταν φούσκωναν από τα νερά της βροχής, απειλούσαν να πλημμυρίσουν τη γύρω περιοχή και την πόλη. Το κλίμα έτσι ήταν υγρό και νοσηρό και επιδρούσε αρνητικά στην υγεία των κατοίκων οι οποίοι τους θερινούς μήνες έβρισκαν καταφύγιο στα ορεινά χωριά της Πίνδου για αναζωογόνηση.

Ας ακούσουμε τι λέει γι’ αυτό το θέμα η συνταξιούχος Γυμνασιάρχης Κασσιανή Παπαποστόλου η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυρας και γνωρίζει από πρώτο χέρι την πρότερη και την ύστερη κατάσταση της περιοχής.

« Όσοι τηρούν στη μνήμη τους πως ήταν τα Γρεβενά πριν γίνει αναδάσωση, με ευλάβεια θυμούνται τον ηλικιωμένο δάσκαλο που συναντούσαν καθημερινά πέρα από τη γέφυρα, με ένα μόνον εργάτη δίπλα του, να σκάβει, να φυτεύει και να μετατρέπει σε χώρο πρασίνου, τα φοβερά ξερολάκκια, που τα είχε κάνει πιο φοβερά ο ανελέητος βομβαρδισμός από τους Γερμανούς μιας ολόκληρης φάλαγγας κατά την υποχώρηση. Τα ξερολάκκια αυτά κατέβαζαν νερό και γέμιζαν άμμο, γεμάτα γούβες, καθώς έπαιρναν από κει άμμο τα φορτηγά. Γύρω ο τόπος μια ξεραΐλα. Απότομες γυμνές πλαγιές και χαράδρες. Λιγοστό και το χορτάρι ακόμα. Ένα κλίμα φοβερό… υγρασία διαπεραστική που τρέλαινε με ρευματισμούς ακόμη και τα μικρά παιδιά… μια ελονοσία που θέριζε με τους πυρετούς. Και τα καλοκαίρια, ανυπόφορα από τη ζέστη, ανάγκαζαν τους κατοίκους, να στέλνουν τις οικογένειές τους για παραθέριση στα χωριά και τα βλαχοχώρια. Κι αυτόν τον τόπο, τον γυμνό και υγρό συνέλαβε την ιδέα να μεταμορφώσει ο ταπεινός δάσκαλος, για να αφήσει παρακαταθήκη στα παιδιά του τόπου, στους μαθητές του. Τα παιδιά που δεν ξέρουν την ιστορία και τις προσπάθειες, γι’ αυτό δεν μπορούν να εκτιμήσουν και να σεβαστούν την προσφορά του. Ο δάσκαλος Θεοδωρίδης με την επιμονή του απέδειξε ότι τα Γρεβενά, τόπος εξορίας τότε, μπορούσαν να αποκτήσουν δάσος.

Ξύπνησε τους αρμόδιους του Δασαρχείου, κινητοποίησε τους ειδικούς, φιλοτίμησε τους ντόπιους και οργανώθηκε μια συστηματική αναδάσωση, που παράλλαξε τον τόπο. Κυρίως ξεχάσαμε την ελονοσία και μειώθηκαν οι ρευματισμοί».

Μόνος λοιπόν ο ηλικιωμένος και σεβάσμιος δάσκαλος στην αρχή με έναν εργάτη που πλήρωνε από το υστέρημά του, με επιμονή και υπομονή δημιούργησε αυτή την όαση για εμάς τους μεταγενέστερους. Σιγά σιγά ευαισθητοποίησε και τον Δήμο και το Δασαρχείο και συνέχισαν την αναδάσωση και βοήθησαν στην ολοκλήρωση του οράματος του μεγάλου δασκάλου. Φανταστείτε σήμερα πόσο φτωχή και δύσκολη θα ήταν η ζωή μας χωρίς το άλσος Θεοδωρίδη. Εκτός από τις επιπτώσεις στην υγεία μας που θα ήταν επώδυνες, καθώς το άλσος αποτελεί έναν πνεύμονα οξυγόνου για την πόλη μας, δεν θα είχαμε ένα χώρο για αναψυχή και αθλητικές δραστηριότητες ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες.

Καθημερινά πολλοί πολίτες και αθλητές αθλούνται και περπατούν στα μονοπάτια του Άλσους, αναπνέοντας τον καθαρό του αέρα, απολαμβάνοντας τη δροσιά του και το γλυκοκελάηδημα των πουλιών. Διεξάγονται αθλητικοί αγώνες και ποδηλατοβόλτες και στο Υπαίθριο Θέατρο που και αυτό αποτελεί ένα κόσμημα διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις που ψυχαγωγούν και καλλιεργούν αισθητικά τους συμπολίτες μας. Όλα αυτά θα τα στερούμασταν, αν ο φωτισμένος δάσκαλος και οραματιστής Θεόδωρος Θεοδωρίδης με την τεράστια δύναμη ψυχής που διέθετε και με την ακατάβλητη θέλησή του δεν μας χάριζε αυτό το «δώρο θεού» – τι σύμπτωση με το ονοματεπώνυμο – Θεόδωρος Θεοδωρίδης. Δικαίως λοιπόν οι Τοπικές αρχές, εκφράζοντας έτσι την ευγνωμοσύνη τους, τίμησαν τον δάσκαλο – ευεργέτη με την ίδρυση προτομής στην είσοδο τους Άλσους την οποία όμως βανδάλισαν δύο φορές κάποιοι ασυνείδητοι και ανιστόρητοι νεαροί.

Από το 2005 ο Σύλλογος Γρεβενιωτών Θεσσαλονίκης έστησε μπρούτζινη προτομή που ευτυχώς μέχρι σήμερα μένει αλώβητη.

Συγκινητικό το αφιέρωμα στην προτομή του:

«χάρισες δάσος

Στα παιδιά και στα πουλιά.

Μόχθησες

Για του τόπου μας την ομορφιά,

Δάσκαλε, βαθύρριζο δενδρί,

Όλο νεράκι και ψυχή, Σ΄ ευγνωμονούμε»

ΠΗΓΗ: https://www.lecturesbureau.gr/1/theodoros-theodoridis-2794/