27 Νοεμβρίου 1868: Ο Δημήτριος Πετροπουλάκης αποβιβάζεται στον Μυλοπόταμο Κρήτης για να ενισχύσει την Επανάσταση

Ο Δημήτριος Πετροπουλάκης υπήρξε αγωνιστής στην επανάσταση του 1821 και διακρίθηκε κυρίως στις μάχες του κατά του Ιμπραήμ. Υποστήριξε τον Καποδίστρια και τον Όθωνα στην καταστολή των εξεγέρσεων που έγιναν εναντίον τους. Το 1844, όταν απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, στασίασε κατά της κυβέρνησης του Κωλέττη, τον οποίο θεώρησε ως υπονομευτή της υποψηφιότητάς του. Το 1850 εκλέχτηκε βουλευτής Μάνης. Το 1862 – 63 διώχθηκε από την Προσωρινή Κυβέρνηση και διατάχθηκε να εγκαταλείψει τη Λακωνία. Γρήγορα όμως οι διωγμοί ατόνησαν. 

Παράλληλα με την πολιτική δραστηριότητα ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και το 1870 έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1854 έλαβε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση επικεφαλής σώματος εθελοντών και τραυματίστηκε στην Καλαμπάκα στις 10/5/1854. Το 1866 – 67 πραγματοποίησε την πρώτη του εκστρατεία στην Κρήτη.

27 Νοεμβρίου 1868. Ο Δημήτριος Πετροπουλάκης αποβιβάζεται στον Μυλοπόταμο Κρήτης για να ενισχύσει την Επανάσταση

Στον Δημήτριο  Πετροπουλάκη αναφέρεται και ο μεγάλος μας Παντελής Πρεβελάκης τονίζοντας και τα εξής:

«…Ο συνταγματάρχης ο Δημήτρης ο Πετροπουλάκης ήτανε το εικοσιένα καμωμένος άνθρωπος (ενήλικος). Τα μαλλιά τα ‘χε λευκά, το κορμί αψηλό και σκεβρωμένο, το στήθος κόσκινο από τα βόλια. Μιλούσε, και στον κάθε λόγο που ‘βγαινε, τα σωθηκά του βρυχανίζαν από τις λαβωματιές. Η όψη του ήτανε σεβάσμια, τα μάτια του ανέχολα και πικραμένα. Φορούσε την άσπρη φουστενέλα, συρμαλί γελέκι, τουσλούκια κεντημένα, και στην πλάτη είχε ρηγμένη μιαν τράγια καπότα. Όταν σε κοίταζε, στην ίσια και καθαρή ματιά του μιλούσε ενός λαού η λεβεντιά. Σαν έβανε στα χείλη του τον όρκο: «Μα τις λαβωνατιές μου!» σου ερχότανε να γονατίσεις… Τον Τούρκο τον είχε πρωτοπολεμήσει στα 21, και το ντουφέκι το βρόντησε χωρίς ξαποσταμό όσον καιρό βάστηξε ο Μεγάλος Σηκωμός. Αξιώθηκε να δει την πατρίδα του τη Μάνη λευτερωμένη. Στα 1854, έτρεξε ν’ αγωνιστεί στη Θεσσαλία, που ‘χεν απομείνει στη σκλαβιά. Το κορμί του είχενε κρατήσει τα σημάδια από κείνον τον αγώνα. Στο καινούριο 21, ας ήτανε φορτωμένος στα χρόνια, ξεσήκωσε τη Φάρα του να την οδηγήσει στην Κρήτη. Ξετύλιξε τη σημαία του, την κάρφωσε καταμεσίς στο μειντάνι: «Όποιος αγαπά την Πατρίδα κι είναι μαζί μου, τώρα θα το δείξει!». Οι Μανιάτες αφήσανε πίσω τους τις φαμελιές τους και τον ακολουθήσανε…. Από την μιαν όψη, η σημαία είχε στοριμένες τις μορφές του Λυκούργου και του Λεωνίδα, των αρχαίων Σπαρτιατών. Από την άλλη ήτανε κεντημένο το «Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ»… Η Κρήτη τους αποδέχτηκε με τα σμπάρα της χαράς. Ο γέροντας έπεσε στα γόνατα και της φίλησε το άγιο χώμα…».

Τον Δεκέμβριο του ’66 ήτανε η πρώτη κάθοδος του Πετροπουλάκη στην Κρήτη μ’ ένα σώμα αποτελούμενο από 700 – 800 εθελοντές. Έφυγε μετά από κάμποσο διάστημα και στα τέλη Νοεμβρίου του 68, ενώ ο αγώνας ψυχορραγούσε, ο λαός στην Κρήτη ήταν αποκαμωμένος από την πείνα και τις δυστυχίες του πολέμου και η ευρωπαϊκή διπλωματία σταθερά προσηλωμένη στο δόγμα της εδαφικής ακεραιότητας της Τουρκίας, η κυβέρνηση Βούλγαρη πιεζόμενη από τις καταστάσεις ξανάστειλε τον Πετροπουλάκη με χίλια ντουφέκια και μπόλικους ζαερέδες να ενισχύσει τον αγώνα. Ο γέρο Οπλαρχηγός στρατολόγησε στον Πειραιά κι ύστερα ήρθε και στη Μάνη. Μεταξύ των εθελοντών ήτανε ο αδελφός του Αναστάσιος, ο γιος του Λεωνίδας και οι εγγονοί του Γεώργιος και Σπυρίδων, συμμετείχαν δηλαδή στο σώμα αυτό τρεις γενιές Πετροπουλάκηδες. Μάλιστα ο Γεώργιος, ο οποίος ήταν ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, για να συμμετέχει στο εθελοντικό σώμα σκηνοθετήθηκε λιποταξία και κλοπή δύο πυροβόλων του στρατού, προκειμένου ν’ αποστραβώσουν τους ξένους διπλωμάτες στην Αθήνα. Τη μεταφορά από το Γύθειο την ανάλαβε ο Σουρμελής και η θρυλική «Ένωσις», απ’ όπου αναχώρησαν στις 25 Νοεμβρίου 1868 και κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες και άγρια καταδίωξη από δύο τουρκικά πολεμικά πλοία, ο ηρωικός Σουρμελής με το τσούρμο του κατάφερε να φέρει σε πέρας την αποστολή του, που έμελλε να είναι και η στερνή. Το εθελοντικό σώμα του Πετροπουλάκη περιπλανήθηκε στον Μυλοπόταμο, στο Αμάρι και στον Άη Βασίλη, ωστόσο οι Τούρκοι που είχαν πληροφορηθεί τον ερχομό του είχαν πιάσει τα περάσματα και τους παρακολουθούσαν από κοντά.

«…Στις 8 του Δεκέμβρη -αναφέρει ο Πρεβελάκης- τραβώντας για το Δουμαργιό, τον Τράχηλα και τον Κισσό, βρεθήκανε μπρος σε χοντρό ασκέρι κι αναγκαστήκανε να παραταχθούνε για μάχη, μέσα σε μια νεροποντή που δεν τους άφηνε να δούνε δυο οργιές πέρα από τη μύτη τους. Κοντά τους σταθήκανε να πολεμήσουνε κάμποσοι Κρητικοί, γερά ντουφέκια, και μερικοί παλιοί εθελοντές, που τους οδηγούσαν ο Μήτσας, ο Ζήκος κι ο Ξανθουδάκης.

Τους Τούρκους τους κυβερνούσανε τέσσερις πασσάδες… Η μάχη βάστηξε κάπου τρεις ώρες. Οι επαναστάτες τσακίσανε, κι οι ζημιές σταθήκανε μεγαλύτερες παρά ποτές. Χώρια από τους σκοτωμένους κι αιχμαλώτους, που φτάξανε τους διακόσιους, ο Κουμιανός ο ξεροπόταμος έπνιξε στο ρέμα του μια δωδεκαριά εθελοντές που πασκίσανε να τον περάσουν…».

Τ’ απομεινάρια από το μπαϊράκι του Πετροπουλάκη συνάχτηκαν στο χωριό Κεραμέ κι αποφάσισαν να τραβήξουν δυτικότερα μέχρι που έφθασαν στον Καλλικράτη Σφακίων, όπου παίχτηκε και η τελευταία πράξη.

Η μάχη στις 8 του Δεκέμβρη, γνωστή σήμερα ως η μάχη Τράχηλα – Αγίου Πνεύματος ήταν μετά την ολοκαύτωση του Αρκαδίου, η δεύτερη πολύνεκρη συμφορά της μεγάλης Κρητικής Επανάστασης και σήμανε την αρχή για την οριστική λύση του αγώνα.

Αυτός ήταν ο Αρχηγός των Μανιατών και λοιπών Εθελοντών Δημήτριος Πετροπουλάκης, το Σώμα του οποίου επέδειξε απαράμιλλη γενναιότητα και άφθαστο ηρωϊσμό στη Μεγάλη Κρητική Επανάσταση. Ο Δημήτριος Πετροπουλάκης, θα έρθει στην Κρήτη, για δεύτερη φορά, το Νοέμβριο του 1868 με 1000 περίπου Εθελοντές και θα αναχωρήσει ένα μήνα, σχεδόν, μετά, όταν εξασθενίζει η Επανάσταση και βρίσκεται στο τέλος της. 

ΠΗΓΗ: cognoscoteam