17/30 Σεπτεμβρίου 1912: Ξεκινά η Ελληνική επιστράτευση για τον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο
Η Ελλάδα κηρύσσει επιστράτευση των εφεδρειών της, ενόψει πολεμικής σύγκρουσης με την Οθωμανική αυτοκρατορία σε συνεργασία με τους νέους Βαλκανικούς της συμμάχους, που επίσης προέβησαν σε παρόμοιες κινήσεις.
«Στις 18 Σεπτεμβρίου 1912 με βασιλικό διάταγμα κλήθηκαν υπό τα όπλα οι κλάσεις των εφέδρων από το 1900 ως το 1910 και οι κλάσεις των εθνοφρουρών υπαξιωματικών και δεκανέων μέχρι το 1897 και όλοι οι έφεδροι Υπολοχαγοί και Ανθυπολοχαγοί μέχρι 51 ετών. Η προσέλευση των εφέδρων άρχισε 19 Σεπτεμβρίου και τελείωσε στις 21 του ίδιου μηνός. Μετά την προσέλευση των εφέδρων το Σύνταγμα συγκροτήθηκε για πολεμική εκστρατεία και απ’ τις 22 ως 26 Σεπτεμβρίου εξασκήθηκε σε πορείες και ασκήσεις ελιγμών και μάχης επί οποιουδήποτε εδάφους.» (Από το ημερολόγιο του 10ου Συντάγματος Πεζικού).
Για χρόνια, τα Βαλκανικά κράτη παρέμεναν στη σκιά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στη συνείδηση των οποίων παρέμενε μια τρομακτικά ισχυρή δύναμη, ικανή να κινητοποιήσει απίστευτα μεγάλες ποσότητες πόρων και ανθρώπων καταπνίγοντας κάθε προσπάθεια επέκτασης ή αντίδρασης. Οι τελευταίες ήταν πιεστικές σε όλα τα νεαρά βαλκανικά κράτη, αφού μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους είχαν παραμείνει υπόδουλα στα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, πυροδοτώντας εξεγέρσεις και εντάσεις που πάντοτε πνίγονταν στο αίμα.
Ο Ιταλο-Τουρκικός Πόλεμος του 1911 κατέδειξε πως μια δύναμη, έστω και ανερχόμενη μεταξύ των Μεγάλων, είναι δυνατόν να νικήσει και να διεκδικήσει εδάφη και ανταλλάγματα από τους Οθωμανούς. Ενώ αποκάλυψε τη δυστοκία με την οποία η Οθωμανική Πύλη αντιδρούσε σε κρίσεις και μάλιστα στρατιωτικές. Η Οθωμανική αυτοκρατορία κατόρθωσε να κινητοποιήσει ελάχιστες δυνάμεις στο πεδίο μάχης της Βορείου Αφρικής απωθούμενη από τον ιταλικό στρατό, ενώ ο ιταλικός στόλος βομβάρδισε με ασυλία τόσο τα αφρικανικά λιμάνια και ναυστάθμους, όσο και αυτά της Μέσης Ανατολής, των νησιών του Αιγαίου και των Δαρδανελίων χωρίς ο οθωμανικός στόλος να τολμήσει να τον αντιμετωπίσει.
Η στρατιωτική γύμνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κινητοποίησε σειρά μυστικών επαφών μεταξύ των Βαλκανικών κρατών, αρχικά μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας και στη συνέχεια μεταξύ Σερβίας και Μαυροβουνίου. Τις επαφές πληροφορήθηκε και η Ελλάδα, που μάλλον απρόθυμα στην αρχή, οι λοιποί σύμμαχοι δέχτηκαν στον κύκλο των επαφών τους. Η πρόσφατη πολεμική εμπλοκή της Ελλάδος κατά της Τουρκίας το 1897 είχε αφήσει μια πολύ άσχημη εντύπωση για τις πολεμικές ικανότητες του στρατού και του στόλου της: κακή οργάνωση, αδυναμία συντονισμού και κακή απόδοση στο πεδίο της μάχης.
Ωστόσο, η Ελλάδα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά με τον στόλο της σε περίπτωση κινητοποίησης του οθωμανικού, εμποδίζοντας την έγκαιρη μετακίνηση εφεδρειών στα Βαλκάνια από την Ανατολή. Παρά το γεγονός ότι ο ελληνικός στόλος κυριάρχησε χωρίς αντίπαλο το 1897 στο Αιγαίο με τον οθωμανικό να μην βγαίνει από τους ναυστάθμους του, και αυτός αντιμετωπιζόταν με δυσπιστία για την απόδοση του. Τα γεγονότα σύντομα θα διέψευδαν κάθε αμφισβήτηση.
Με βάση το Σχέδιο Επιστράτευσης που εφαρμόστηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1912, συμπληρώθηκε η δύναμη των I, II,IIΙ και IV Μεραρχιών, της Ταξιαρχίας Ιππικού και των λοιπών Μονάδων που ήταν ενεργές και συγκροτήθηκαν οι V,VI και VII Μεραρχίες. Συνολικά η Ελλάδα κινητοποίησε 115.000 άνδρες έναντι 450.000 της Βουλγαρίας, 230.000 της Σερβίας και 48.000 του Μαυροβουνίου. Η βουλγαρική υπεροχή σε αριθμούς και η εγγύτητά της στην Κωνσταντινούπολη, της έδινε μια πρωτοκαθεδρία, στην πράξη όμως καμία ή σχεδόν καμία συνδυασμένη επιχείρηση δεν έλαβε χώρα, καθώς κάθε Βαλκανικός στρατός πολεμούσε αυτόνομα τους Οθωμανούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου