Βάσει της ομηρικής περιγραφής ο Αχιλλέας με τους περίφημους Μυρμιδόνες του δεν συμμετείχε στις δύο πρώτες μάχης που παρουσιάζει η Ιλιάδα με αφορμή μια γυναίκα. Ωστόσο, όπως και ο θρύλος περί αρπαγής της Ωραίας Ελένης, η θεώρηση αυτή θα μπορούσε να είναι συμβολική. Οι Μυρμιδόνες, ως επίλεκτο τμήμα που ήσαν, είναι πολύ πιθανό να αποτελούσαν απλά την γενική εφεδρεία του Αχαϊκού στρατεύματος.
Στο Δήμο Λέρνης της Αργολίδας κοντά στο χωριό Ανδρίτσα βρίσκεται το ομώνυμο σπηλαιοβάραθρο. Ο κυρίως χώρος της σπηλιάς έχει διαστάσεις 65Χ75 μ. και είναι μία ενιαία αίθουσα. Η πρόσβαση σε αυτή γίνεται από ένα κάθετο αγωγό 15 μέτρων κάτι που το κάνει σπηλαιοβάραθρο και για το λόγο αυτό δεν επιτρέπεται η είσοδος στο κοινό. Όπως πολλά άλλα σπήλαια, αυτό της Ανδρίτσας έχει σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Όμως δεν είναι τόσο η φυσική ομορφιά που το ξεχωρίζει, αλλά το γεγονός ότι όταν το 2004 εξερευνήθηκε για πρώτη φορά από την Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας Νότιας Ελλάδας αποκαλύφθηκε ότι είχε χρησιμοποιηθεί κάποια στιγμή στην αρχαιότητα ως καταφύγιο για ανθρώπους που ήταν υπό καθεστώς απειλής από έναν άγνωστο κίνδυνο.
Σήμερα, 21 Φεβρουαρίου, συμπληρώνονται 108 χρόνια από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας της Ηπείρου, των Ιωαννίνων. Στην πολύμηνη πολιορκία της πόλης και στην απελευθέρωση της ανυπέρβλητο εμπόδιο για την κατάληψη ήταν τα οχυρά του Μπιζανίου, που είχαν φτιαχτεί το 1910 με τη συμμετοχή των Γερμανών Πούσελτ (Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού) και Μοτ (Αντισυνταγματάρχης Μηχανικού). Σκεφτήκαμε σήμερα, να αναφερθούμε σε δύο επιφανείς Έλληνες της εποχής, που πολέμησαν εθελοντικά για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και έχασαν τη ζωή τους στα κακοτράχαλα βουνά της πρωτεύουσας της Ηπείρου, πριν την απελευθέρωση της πόλης. Ο πρώτος, είναι ο σπουδαίος ποιητής Λορέντζος Μαβίλης. Ο δεύτερος όμως, ο Χριστόδουλος Σώζος, Ελληνοκύπριος Δήμαρχος Λεμεσού (εν ενεργεία!), που εγκατέλειψε κρυφά την Μεγαλόνησο, πολέμησε σε Θεσσαλία, Μακεδονία και Ήπειρο και άφησε την τελευταία του πνοή στη Μανωλιάσα, έξω απ’ τα Γιάννενα, μάλλον είναι σε ελάχιστους γνωστός.
Το Σύμπαν μας, όπως το παρατηρούμε σήμερα, είναι ένα τεράστιο, αληθινά τεράστιο, μέρος γεμάτο αστέρια, γαλαξίες, σμήνη γαλαξιών και τεράστια κοσμικά κενά μεταξύ τους. Με το πέρασμα του χρόνου, η βαρύτητα θα συνεχίσει να έλκει μεταξύ τους αυτές τις μεγάλες συγκεντρώσεις ύλης, αλλά η διαστολή του Σύμπαντος λειτουργεί με τρόπο που τις οδηγεί σε απομάκρυνση. Πριν από 20 χρόνια, ανακαλύψαμε την τελική μοίρα του Σύμπαντος: ο ρυθμός διόγκωσης, χάρη στη σκοτεινή ενέργεια, θα νικήσει τη βαρύτητα, πράγμα που σημαίνει ότι το Σύμπαν μας δεν θα επιστρέψει ποτέ πίσω. Καθώς όμως συνεχίζει να μεγαλώνει, πόσο μεγάλο θα γίνει το Σύμπαν και πότε;
Το έργο του Λουκιανού «Περί της Περεγρίνου τελευτής» είναι επιστολή του αρχαίου συγγραφέα σ’ ένα φίλο του όπου καταγράφει τη ζωή και το τέλος μίας από τις πιο περίεργες προσωπικότητες της εποχής του, του φιλοσόφου Περεγρίνου, γνωστός με το προσωνύμιο «Πρωτέας».
Ένας εξερευνητής ανακαλύπτει μια απομονωμένη αρκτική φυλή, που χρησιμοποιεί όπλα κι εργαλεία από σίδηρο. Πώς είναι δυνατόν αυτό, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ορυχείο σιδήρου στη Γροιλανδία; Η απάντηση στο ερώτημα μπορεί να βοηθήσει την ανθρωπότητα να κατακτήσει άλλους κόσμους. Είναι ένα σημείο καμπής για τον ανθρώπινο πολιτισμό, που μπορεί να αποτελέσει την αρχή της βιομηχανοποίησης του τελευταίου συνόρου.
Μεταξύ της Παραμυθιάς και του Νεκρομαντείου του Αχέροντα στη Θεσπρωτία, εκτείνεται μια πλαγιά σπαρμένη με ερείπια, κειμήλια και κατάλοιπα μίας από τις σπουδαιότερες αρχαίες πόλεις της περιοχής. Πρόκειται για την αρχαία Ελέα, την πρώτη πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας. Η ίδρυσή της τοποθετείται στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ., σχεδόν 200 χρόνια πριν από τον σχηματισμό της περίφημης πανηπειρωτικής συμμαχίας «Κοινὸν Ἀπειρωτᾶν».