Οι ανασκαφικές έρευνες που διεξήχθησαν κατά την κατασκευή σύγχρονου σταδίου στην Λαοδίκεια, σημερινή Ντενιζλί, της δυτικής Μικράς Ασίας, οδήγησε στην αποκάλυψη ταφών ηλικίας 2.000 ετών. Η Λαοδίκεια η εν Φρυγία (στη Φρυγία) ήταν αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας, κτισμένη στο σημείο που ο ποταμός Λύκος συμβάλλει στον ποταμό Μαίανδρο. Πήρε το όνομά της από τον Αντίοχο Β΄ προς τιμή της συζύγου του. Η πόλη καταστράφηκε από σεισμό το 66 π.Χ. και την ανοικοδόμησε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος.
Ο βυζαντινός οικισμός της Ιερισσού, γνωστός μέχρι πρότινος από τα έγγραφα των αθωνικών μονών, τα τελευταία χρόνια αρχίζει να αναδεικνύεται και αρχαιολογικά, αν και η στάθμη αυτού του είδους της πληροφόρησης παραμένει χαμηλή, καθώς προέρχεται από μη επιστημονικές αναγκαιότητες, όπως σωστικές ανασκαφές για σύγχρονη δόμηση.
«Όλοι οι άνθρωποι θεωρούν ότι το ύψιστο αγαθό είναι η ευδαιμονία. Σ’ αυτό συμφωνεί τόσο ο πολύς κόσμος όσο και οι μορφωμένοι». Αυτό υποστηρίζει ο Αριστοτέλης στην αρχή των Ηθικών Νικομαχείων (1195a14-27) και ξεκινά την έρευνα της ευτυχίας. Θα αφιερώσει δέκα βιβλία με σκοπό να μιλήσει ενδελεχώς για την κατάκτηση της ευδαιμονίας, του ύψιστου αγαθού της ζωής, και αυτό γιατί, (αν και συμφωνούν όλοι στην ονομασία) ο πολύς κόσμος και οι σοφοί δεν αποδίδουν στη λέξη το ίδιο νόημα. Οι πρώτοι θεωρούν ότι η ευδαιμονία είναι η ηδονή, ο πλούτος ή οι τιμές. Τα δύο τελευταία δεν θα εξεταστούν σε βάθος από τον Αριστοτέλη· είναι εμφανές ότι δεν συνιστούν την ευδαιμονία.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως 85 τάφους στην επαρχία Σοχάγκ, όπως ανακοίνωσε σήμερα το υπουργείο Τουρισμού και Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου. Πρόκειται για τάφους που χρονολογούνται από την περίοδο του Αρχαίου Βασιλείου της Αιγύπτου πριν από περίπου 4.500 χρόνια, μέχρι τη Δυναστεία των Πτολεμαίων που κυβέρνησε από το 305 π.Χ. μέχρι το 30 π.Χ.
Ο Θανάσης του... πανιού και ο Θανάσης της πραγματικότητας. Έμοιαζαν τελικά αυτοί οι δύο; Την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ο ίδιος. Όταν έφυγε στις 2 Μαΐου του 2011 άφησε πίσω του ένα έργο που δίνει απαντήσει μόνο για τον πρώτο Θανάση, εκείνον που μόνιμα έτρεχε, δεχόταν τις καρπαζιές της ζωής με χαμόγελο, χάριζε γέλιο και ενίοτε προβλημάτιζε. Για τον δεύτερο, τον Θανάση της πραγματικότητας, πρέπει κανείς να ψάξει πιο βαθιά. Να πάει πίσω στην περίοδο που έδινε συνεντεύξεις καθώς το τελευταίο διάστημα της ζωής του είχε επιλέξει να μην μιλάει δημόσια. Μέσα από τα δικά του λόγια αποκρυπτογραφείται ο πραγματικός Θανάσης, εκείνος που θεωρούσε ότι «δεν έχει κανέναν ταλέντο αλλά μόνο φάτσα», που στιγματίστηκε από μια οικονομική καταστροφή και αγάπησε τον κινηματογράφο όσο λίγοι.
