Μετά τον εμπρησμό, Εβραίοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους από τον φόβο μιας νέας επίθεσης
Ένας εμπρησμός συνοικισμού πυροπαθών, αμέτρητα fake news, το αθλητικό σωματείο Μακαμπή, το Μακεδονικό, πρόσφυγες που από θύματα έγιναν θύτες και μια εθνικιστική οργάνωση είναι κάποια από τα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του αντισημιτικού πογκρόμ, που συνέβη στις 29 Ιουνίου 1931 στη Θεσσαλονίκη.
Παρακάτω ενα μεταφρασμένο άρθρο του αγγλόφωνου περιοδικού The Economist. Παρόλο που το άρθρο αναφέρεται σε ενδεχόμενη θαλάσσια εισβολή της Κίνας στην Ταϊβαν από τις οποίες μας χωρίζει τεράστια απόσταση, και υπό το πρίσμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, κάποιες επιχειρησιακές και τακτικές λεπτομέρειες παρουσιάζουν σημαντικές και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και ομοιότητες, με μια ενδεχόμενη ενέργεια της αναθεωρητικής Τουρκίας εναντίον των (ελληνικών) νησιών μας. Για αυτό αξίζει να διαβαστεί. Έχουν προστεθεί κάποια κατά τη γνώμη μας αναγκαία σχόλια.
Χειμώνας 1452: Ο Μωάμεθ ο Β’, νεαρός σουλτάνος στο κράτος των Οθωμανών που είχαν πλέον μεταφέρει την πρωτεύουσά τους στην Αδριανούπολη, αποφασίζει να γυρίσει και την τελευταία σελίδα στη σύγκρουση με τους ελληνόφωνους Ρωμαίους Χριστιανούς που συνέχιζαν να έχουν υπό τον έλεγχό τους τη μεγαλύτερη πόλη της Ανατολής, την Κωσταντινούπολη. Στο περιβάλλον του υπάρχουν ο μετριοπαθής βεζίρης (πρωθυπουργός) Χαλίλ που εκφράζει τη συντηρητική τάση και οι στρατηγοί του, ο εξισλαμισμένος Ρωμιός Ζαγανός και ο Τουραχάν.
Οι ανασκαφικές έρευνες που διεξήχθησαν κατά την κατασκευή σύγχρονου σταδίου στην Λαοδίκεια, σημερινή Ντενιζλί, της δυτικής Μικράς Ασίας, οδήγησε στην αποκάλυψη ταφών ηλικίας 2.000 ετών. Η Λαοδίκεια η εν Φρυγία (στη Φρυγία) ήταν αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας, κτισμένη στο σημείο που ο ποταμός Λύκος συμβάλλει στον ποταμό Μαίανδρο. Πήρε το όνομά της από τον Αντίοχο Β΄ προς τιμή της συζύγου του. Η πόλη καταστράφηκε από σεισμό το 66 π.Χ. και την ανοικοδόμησε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος.
Ο βυζαντινός οικισμός της Ιερισσού, γνωστός μέχρι πρότινος από τα έγγραφα των αθωνικών μονών, τα τελευταία χρόνια αρχίζει να αναδεικνύεται και αρχαιολογικά, αν και η στάθμη αυτού του είδους της πληροφόρησης παραμένει χαμηλή, καθώς προέρχεται από μη επιστημονικές αναγκαιότητες, όπως σωστικές ανασκαφές για σύγχρονη δόμηση.
«Όλοι οι άνθρωποι θεωρούν ότι το ύψιστο αγαθό είναι η ευδαιμονία. Σ’ αυτό συμφωνεί τόσο ο πολύς κόσμος όσο και οι μορφωμένοι». Αυτό υποστηρίζει ο Αριστοτέλης στην αρχή των Ηθικών Νικομαχείων (1195a14-27) και ξεκινά την έρευνα της ευτυχίας. Θα αφιερώσει δέκα βιβλία με σκοπό να μιλήσει ενδελεχώς για την κατάκτηση της ευδαιμονίας, του ύψιστου αγαθού της ζωής, και αυτό γιατί, (αν και συμφωνούν όλοι στην ονομασία) ο πολύς κόσμος και οι σοφοί δεν αποδίδουν στη λέξη το ίδιο νόημα. Οι πρώτοι θεωρούν ότι η ευδαιμονία είναι η ηδονή, ο πλούτος ή οι τιμές. Τα δύο τελευταία δεν θα εξεταστούν σε βάθος από τον Αριστοτέλη· είναι εμφανές ότι δεν συνιστούν την ευδαιμονία.
